Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης του στὶς 27 Δεκεμβρίου -ἀρχικὰ ἑορταζόταν τὴν ἑπομένη τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, στὶς 26 Δεκεμβρίου, ὁπότε ὁρίστηκε νὰ ἑορτάζεται ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὡς Μητέρας τοῦ Κυρίου-, εἶναι συμβολικός.
Πράγματι, ὁ Στέφανος εἶναι ὁ τελειώτερος μάρτυρας καὶ διάκονος τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τὸν ἄνθρωπον Θεὸν ποιήσῃ» (Μ. Ἀθανάσιος).
Γι᾿ αὐτὸ καὶ στὸ Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς του τονίζεται ὅτι, ἐνῶ ὁ «Δεσπότης» Κύριος «διὰ σαρκὸς ἐπεδήμει», ὁ πιστὸς καὶ ἀφοσιωμένος «δοῦλος» Του Στέφανος «ἀπὸ σαρκὸς ἐξεδήμει».