Είμαι μητέρα πέντε υιών, δυο στην γη και τριών στον ουρανό. Είμαι χήρα, έχοντας χάσει τον υπέροχο 43χρονο σύζυγό μου Ash πριν ένα χρόνο από καρκίνο στον εγκέφαλο. Όταν οι άνθρωποι ακούνε την ιστορία μου, σχολιάζουν ότι είμαι πολύ άτυχη στην ζωή μου. Μερικοί αστειεύονται (νομίζω) λέγοντάς μου ότι κάτι κακό θα έκανα στην προηγούμενη ζωή μου για να αξίζω τόσο κακό κάρμα.
Δεν το βλέπω κατ'αυτόν τον τρόπο. Είχα μια καταπληκτική σχέση με τον σύζυγό μου. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος, ένας εξαιρετικός σύζυγος και ένας θαυμάσιος πατέρας. Ζήσαμε τεράστια θλίψη αλλά και μεγάλη χαρά και υπήρξαμε στήριγμα ο ένας για τον άλλο ενώ βιώσαμε βαθύτατη αγάπη σε όλες τις δοκιμασίες. Είμαι ευλογημένη, έχω δυο πανέμορφα αγόρια και δεν θα άλλαζα την ζωή μου με κανέναν.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Ένα χρόνο μετά τον γάμο μας, πριν 12 χρόνια, ανακαλύψαμε ότι μείναμε έγκυος-με τρίδυμα! Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε την τύχη μας και τους επόμενους μήνες είμασταν πολύ ενθουσιασμένοι ενώ προετοιμαζόμασταν για την οικογένειά μας. Το να χτυπούν 4 καρδιές μέσα μου ήταν μια απίστευτη εμπειρία και κυριολεκτικά έσφιζα από αγάπη. Η χαρά μας όμως μετατράπηκε σε τραγωδία όταν έσπασαν τα νερά μου στις 21 εβδομάδες κύησης και οι γιατροί μου είπαν ότι έαν γεννιόντουσαν τα μωρά εντός 24 ωρών θα πέθαιναν.
Αυτή ήταν η αρχή μιας διαδρομής 82 ημερών, γεμάτη χαρά και λύπη, ελπίδα και απόγνωση. Ο πρωτότοκος γιός μας ο Henry γεννήθηκε μετά από 5 ημέρες και έζησε για μια πολύτιμη ώρα. Κοιτώντας πίσω με ανακουφίζει το γεγονός ότι έζησε την σύντομη ζωή του μέσα στην αγκαλιά μου και πως γνώρισε μόνο αγάπη.
Οι αδελφοί του Henry άντεξαν για 3 επιπλέον εβδομάδες, και έφτασαν σε ένα χρονικό σημείο της κύησης όπου μπορεί να παρέμβουν οι γιατροί και να συμβούν θαύματα. Όμως, παρ΄όλες τις μεγάλες προσπάθειες για να σωθεί η ζωή τους, τα μωρά μας δεν τα κατάφεραν. Οι καρδιές μας έσπασαν όταν ήταν 10 ημερών. Ο Evan υπέστη εγκεφαλική αιμοραγία και πήραμε την οδυνηρή απόφαση να αφαιρέσουμε την μηχανική υποστήριξη.
Ήταν η μοναδική στιγμή που τον κράτησα και έφυγε στα χέρια μου. Ο Jasper πολέμησε γενναία και γιορτάσαμε κάθε σημαντικό βήμα που έκανε, πιστεύοντας πραγματικά ότι θα επιβίωνε. Όμως το μικρό μας αγόρι υπέφερε από χρόνια πνευμονοπάθεια, κάτι συνηθισμένο στα πρόωρα μωρά, και όταν έγινε 58 ημερών τα πνευμόνια του κατέρρευσαν. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι περισσότερο για να σωθεί.
Αγκαλιάσαμε το μωρό μας, του είπαμε πόσο τον αγαπάμε και έφυγε μέσα στην αγκαλιά μας. Αυτές οι 82 ημέρες ήταν οι πιο ευτυχισμένες και ταυτόχρονα οι πιο δυστυχισμένες της ζωής μας. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν τον πόνο μας από την απώλεια των τριδύμων αγοριών μας αλλά οι ζωές τους ήταν πολύτιμες και έφεραν τόση πολύ αγάπη στην δική μας ζωή. Αγάπη που δεν πέθανε μαζί τους.
Δεν πιστεύω ότι πέθαναν για κάποιο σκοπό
Δεν πιστεύω στην μοίρα, ούτε πιστεύω ότι ο Henry, ο Jasper και ο Evan ήταν "γραφτό" να πεθάνουν, όμως είμαι περήφανη που προέκυψε κάτι καλό από αυτή την τραγωδία.
Μετά την απώλεια του Jasper ήθελα να κάνω κάτι για να κρατήσω ζωντανό το πνεύμα τους. Εξακολουθούσα να είμαι η μητέρα τους και ήταν στο χέρι μου να κάνω την διαφορά και να δώσω νόημα στην ζωή τους. Ήταν τότε που ο Ash πρότεινε να προπονηθώ για να τρέξω στον SMH Ημι-μαραθώνιο και να συγκεντρώσω $20,000 για το νοσοκομείο, χρήματα που χρειάζονταν για την αναβάθμιση των ειδικών θαλάμων για πρόωρα μωρά.
Μετά από έξι μήνες, έτρεξα μαζί με μια ομάδα 98 ατόμων και συγκεντρώσαμε το ποσό των $80,000 για τις ανάγκες του νοσοκομείου. Θυμάμαι πόσο υπερήφανη ήμουν εκείνη την ημέρα για τα μωρά μου που ενέπνευσαν τόσους ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων δεν είχαν τρέξει ποτέ στο παρελθόν, να ολοκληρώσουν τον ημι-μαραθώνιο και να βοηθήσουν άλλα νεογνά να έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Η ομάδα μας "Τρέχουμε για τα Πρόωρα Μωρά" (Running for Premature Babies - RFPB) μεγάλωνε κάθε χρόνο και πέρυσι γιορτάσαμε 10 χρόνια με 500 δρομείς, έχοντας συγκεντρώσει $2 εκατομμύρα!
Εφέτος, η ομάδα μας μπήκε στα μητρώα των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τις μονάδες εντατικής θεραπείας νεογνών σε όλη την Αυστραλία, δίδοντας στα πρόωρα μωρά μια καλύτερη ευκαιρία στην ζωή και βοηθώντας τους γονείς τους να τιμήσουν τα παιδιά τους, τόσα αυτά που επέζησαν όσο και αυτά που δεν τα κατάφεραν.
Η ομάδα RFPB δεν βοήθησε απλά να σωθούν εκατοντάδες νεογνά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έσωσε κι εμένα. Το γεγονός ότι μπόρεσα να διοχετεύσω την θλίψη μου σε κάτι τόσο θετικό με βοήθησε να επουλώσω τα τραύματά μου, ενώ είναι υπέροχο να γνωρίζω ότι μωρά ζουν χάρη στον Henry, τον Jasper και τον Evan.
Επισκέφθηκα την Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του Βασιλικού Νοσοκομείου Γυναικών και είδα ένα μωρό που ζύγιζε μόλις 450γρ και το οποίο δεν θα ζούσε σήμερα χωρίς τον ειδικό αναπνευστήρα ‘Nava’ την απόκτηση του οποίου χρηματοδότησε η ομάδα RFPB. Αισθάνθηκα μεγάλη ταπείνωση.
Η απώλεια του αγαπημένου, αστείου, καλού και γενναίου συζύγου μου ήταν εξαιρετικά βαριά
Έχασα τον Ash πριν ένα χρόνο εξ'αιτίας μιας μακράς και απαίσιας αρρώστιας αλλά προσπαθώ να κάνω ό,τι και με τα μωρά μου, να τιμήσω την μνήμη του. Με εμπνέει το κουράγιο και το χιούμορ με τα οποία αντιμετώπισε για επτά χρόνια την ασθένειά του.
Δυο χρόνια μετά την απώλεια των διδύμων μας και έξι μήνες πριν έρθει στον κόσμο ο τέταρτος γιός μας, ένα μεγάλο, όμορφο, παχύ και ζωηρό μωρό ονόματι Owen, ο Ash άρχισε να έχει πονοκεφάλους και προς μεγάλη μας έκπληξη οι γιατροί διέγνωσαν μια επιθετική μορφή καρκίνου του εγκεφάλου με δυσάρεστες προοπτικές. Αντί να περάσει τον χρόνο του ανησυχώντας για το μέλλον, ο Ash έζησε το παρόν με όλη του την δύναμη. Ενάντια σε κάθε πρόβλεψη έγινε καλά και μετά από λίγο καιρό αποκτήσαμε ακόμη έναν γιο, τον Harvey.
Όταν μετά από 5 χρόνια ο καρκίνος επέστρεψε δεν ρώτησε "Γιατί;" και ποτέ δεν εγκατέλειψε τον αγώνα. Συνέχισε να τρέχει στον ημι-μαραθώνιο ανάμεσα στα χειρουργία και στην χημειοθεραπεία που έκανε. Χρειάστηκε πάνω από 3 ώρες για να τερματίσει όμως τα κατάφερε.
Υπέμεινε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις, ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία μέχρι που τίποτα πλέον δεν μπορούσε να γίνει για την υγεία του. Μετά τον θάνατό του, η ενασχόλησή μου με την ομάδα RFPB με βοήθησε στην θλίψη μου. Τον περασμένο Νοέμβριο πήγα με μερικούς δρομείς να τρέξουμε στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια της ομάδας.
Ήταν ο πρώτος πλήρης Μαραθώνιος για μένα και νωρίς το πρωί την ημέρα του αγώνα έγραψα τα ονόματα που αποκαλούσαμε ο ένας τον άλλο στο χέρι μου και τις στιγμές εκείνες που νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνα, τα διάβαζα και αισθανόμουν ότι ο Ash και τα αγόρια μας με ωθούσαν μπροστά. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα όταν ολοκλήρωσα την διαδρομή και αφιέρωσα τον αγώνα στην μνήμη του συζύγου μου.
Θέλω να δείξω στα παιδιά μας ότι ακόμη κι αν συμβεί το χειρότερο, ακόμα κι αν πονάει η καρδιά σου, μπορείς να σηκώσεις τον εαυτό σου και να προχωρήσεις, μπορείς ακόμη να βρεις χαρά στην ζωή σου. Δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε τον πατέρα τους και τα αδέλφια τους αλλά ότι ζούμε την ζωή μας για να τους τιμήσουμε.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου