π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Κατά την ορθόδοξη θεολογία, ο θάνατος είναι χωρισμός και όχι εξαφάνιση του ανθρώπου που ήρθε από το μηδέν στην ύπαρξη.
Αυτός ο μοναδικός και ανεπανάληπτος άνθρωπος, που γέλασε, έκλαψε, έπαιξε, δημιούργησε, ερωτεύθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε, ποτέ δεν χάνεται.
Το παιδί, ο αδελφός, ο πατέρας, η μάνα, ο καλός φίλος, δεν εξαφανίζεται, αλλά μέσα στον χρόνο χωρίζεται προσωρινά η ψυχή του από το σώμα.
Ποτέ όμως δεν εκμηδενίζεται.
Ότι ο Θεός έφερε απο την ανυπαρξία στην ύπαρξη δεν χάνεται, διότι κατά τους πατέρες της εκκλησίας, τα χαρίσματα και τα δώρα του Θεού είναι αμετάκλητα.
Γι αυτό στην εξόδιο ακολουθία ψάλλουμε, «όντως φοβερώτατον, το του θανάτου μυστήριον, πως ψυχή εκ του σώματος, βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας...».
Τούτο βέβαια δεν συμβαίνει γιατί υπάρχει κάποια φυσική αθανασία, αλλά διότι ο Θεός έτσι θέλησε κατά την δωρεά και πρόνοια του.
Ας μην ξεχνάμε ότι κατά την θεολογία της εκκλησίας, οι άνθρωποι μετά την κρίση γεύονται τον παράδεισό ή την κόλαση, όχι την ανυπαρξία.
Έλεγε ο άγιος Παίσιος, "Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει.
Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη.
Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα…".
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι εαν μετά τον βιολογικό μας θάνατο απλά θα υπάρχουμε αλλα εαν θα ζούμε.
Και το ζω, το υπάρχω στην εκκλησία, είναι συνώνυμο με τον Χριστό.
Αυτός ειναι η ζωή και η Ανάστασις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου