Μανώλης
Μελινός: Γέροντα, μιλήστε μας και γι' άλλους αγίους πατέρας, που σαν
άνθη εύοσμα ήνθισαν εδώ στα τραχιά βράχια της αγιορειτικής ερήμου
-μερικοί, δόξα τω Θεώ, ζουν ακόμη ανάμεσά μας- και λείαναν και λειαίνουν
με τη ροή του ασκητικού ιδρώτος και των δακρύων τις αιχμηρές αυτές
πέτρες.
Γνήσιοι
«βιασταί της Βασιλείας των Ουρανών», όπως ο παπα-Εφραίμ ο
Κατουνακιώτης, ο Γέρων Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης... Τους γνωρίσατε
όσον ελάχιστοι. Πείτε μας, παρακαλώ, γι' αυτούς.
Γέρων
Δανιήλ Κατουνακιώτης: Α! Ο Γέρων Γεράσιμος ο υμνογράφος! Τι μου
θυμίζετε... Όπως σας είπα, πηγαίνω και βοηθώ όσο και όπως μπορώ τους
ασθενείς αδελφούς, σαν πρακτικός ιατρός ας το πούμε. Οταν εβάρυνε ο
Γέροντας με κάλεσαν τη νύκτα. Πήγα μεσάνυκτα να του παρασταθώ λίγο. Τον
εβοήθησα όσο μπορούσα, αλλά ήταν η ώρα να φύγει πλέον. Ζούσε μέσα στη
χαρά και τη μακαριότητα, αναμένοντας την έξοδό του. Καθόμουν δίπλα του
κι είχα το χέρι μου πίσω από το κεφάλι του. Κάποια στιγμή ο Γέροντας
κάρφωσε το βλέμμα του ψηλά, επίμονα, αναμένοντας τον άγγελο να πάρει την
ψυχή του. Ξάφνου τα μάτια του έλαμψαν. Τότε ακριβώς παρέδωσε το πνεύμα
του. Είμ' ευτυχής που κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Είχα αυτήν τη μεγάλην
ευλογία να πάρω την ευχή του τελευταίος, μετά τα καλογέρια του. 
Ο πατήρ
Εφραίμ ζει με τη χάρη του Θεού στη γειτονιά μας. Συχνά πάω και τον
βλέπω. Είναι κι αυτός ένας μεγάλος αγωνιστής Γέροντας. Ζούμε δίπλα δίπλα
μισόν αιώνα και γνωρίζω όλη την ενάρετη πολιτεία του. Είναι κι αυτός
πολύ ασθενής και τον παρακολουθώ. Υπήρξε υποτακτικός από τους ολίγους.
Εκαλλιέργησε την υπακοή, γι' αυτό ο πανάγαθος Θεός τού έδωσε πέντε
υποτακτικούς, που κι αυτοί τον φροντίζουν σαν άγγελοι!
Τώρα τελευταία ο Γέροντας μου λέει:
- Αναμένω κι εγώ την έξοδό μου από τον κόσμον αυτόν, όποτε με καλέσει ο Θεός, αν και δεν είμ' έτοιμος!..
- Το «διαβατήριο», Γέροντα, το έχεις έτοιμο; τον ρωτώ χαριτολογώντας.
- Ε, το έχω δεν το έχω, ο Θεός γνωρίζει. Θα μας συμπληρώσει τελευταία
τις «σφραγίδες» που λείπουν η Παναγία μας, η οποία μας έχει δώσει τις
υποσχέσεις. Εκείνη μας είπε: «Εγώ θα γίνω τροφός, εγώ ιατρός, εγώ θα
εγγυηθώ εις τον Δεσπότην Χριστόν για τα συγγνωστά αμαρτήματά σας». Τα
θανάσιμα πρέπει να τα εξομολογηθούμε αυστηρά. Όσον αφορά τα συγγνωστά, η
Παναγία θα μεσολαβήσει και θα γίνει γέφυρα προς τον παράδεισο. Ευτυχώς
έχουμε πολλές υποσχέσεις από την Παναγία μας και ασφαλώς δεν θα τις...
αθετήσει!
Μ.Μ.: Γέροντα,
μέσα στο αρχονταρίκι του ησυχαστηρίου σας δεσπόζει η εικόνα του αγίου
Νεκταρίου, ο οποίος είχε ιδιαίτερο σύνδεσμο με τον Γέροντά σας και
ιδρυτή της Αδελφότητος Γέροντα Δανιήλ τον Σμυρνιό, του οποίου το όνομα
φέρει η αδελφότης, αλλά κι εσείς προσωπικώς. Μιλήστε μας για τη σχέση
του Αγίου και του Γέροντός σας.
Γέρων
Δ.Κ.: Ο ιδρυτής του ησυχαστηρίου μας Γέρων Δανιήλ είχε όντως στενό
δεσμό με τον άγιο Νεκτάριο και τακτικήν αλληλογραφία. Φυλάσσουμε
ιδιόχειρες επιστολές του αγίου. Όταν συνέστησε το μοναστήρι του στην
Αίγινα ζήτησε από τον Γέροντά μας να του καταρτίσει τον κανονισμό
λειτουργίας, δηλαδή το τυπικό της μονής· όπερ και έπραξεν. Εκτός τούτου,
ο άγιος μας άφησε ιερά αντικείμενά του. Από τα έργα του μας άφησε τους
δεκατρείς τόμους των χρυσοστομικών στην α' έκδοσή τους, της Βενετίας, με
ιδιόχειρη επιστολή κι υπογραφή. Ο Γέρων Δανιήλ πολύ εκτιμούσε το έργο
αυτό και το μελετούσε συνεχώς. Επίσης ο άγιος Νεκτάριος μας έχει -μεταξύ
άλλων- αφήσει ένα αντιμήνσιο πάνω στο οποίο λειτουργούσε ο ίδιος. Ακόμη
μας άφησε το σκουφάκι του που φορούσε τη νύκτα και άλλες ευλογίες που
μας στηρίζουν και μας ενισχύουν.
Μ.Μ.: Γέροντα,
μέσα στο αρχονταρίκι φιλοξενούνται και οι φωτογραφίες των κατά καιρούς
Γερόντων του ησυχαστηρίου σας. Παρακαλώ να μας ξεναγήσετε στα πρόσωπα
και στον χρόνο.
Γέρων
Δ.Κ.: Θα προσπαθήσω, εν ολίγοις. Ο Γέρων Δανιήλ ο ιδρυτής μας κατήγετο
από τη Σμύρνην. Ηλθε μικρό παιδάκι στο Αγιον Ορος κι έγινε Μοναχός.
Καλλιεργήθηκε καταρχήν στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και μετά από ένα
θαύμα που του έκανε η Παναγία υπεσχέθη να έλθει στην έρημο να ζήσει του
λοιπού ευαρεστώντας στον Θεό και σ' Εκείνην. Ητο πολύ φιλήσυχος. Είχ'
ένα μικρό εργοχειράκι, έκανε λίγη αγιογραφία. Σιγά σιγά μαζεύθηκαν κοντά
του παιδιά που ποθούσαν τον αγγελικό βίο. Έτσι σχηματίσθηκε η συνοδεία
του, την τάξη της οποίας μέχρι σήμερα ακολουθούμε κι εμείς.
Δανιήλ ιερομόναχος Κατουνακιώτης (1880-1951)
Το
πρώτο καλογέρι του ήταν ο ιερομόναχος Δανιήλ, ο γλυκύς ιεροψάλτης ο
οποίος διετέλεσε διδάσκαλός μας. Εψαλλε σ' όλο το Αγιον Ορος όπου υπήρχε
πανήγυρις, όπως το κάνουμε, δόξα τω Θεώ, κι εμείς. Εψελνε με τον
διάδοχό του, τον Γέροντα Γερόντιο.
Γερόντιος μοναχός Κατουνακιώτης (1891-1973)
Γέροντας
διετέλεσε και ο π. Δαμασκηνός, ο οποίος ήτο Βορειοηπειρώτης,
αγράμματος· επίστευε με μεγάλη ζέσιν Ιησούν Χριστόν και Τούτον
Εσταυρωμένον. Ητο απλούς και η κοίμησή του οσιακή. Θυμάμαι -μια και
κοιμήθηκε κι εκείνος στα χέρια μου- έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο
τις τελευταίες του στιγμές! Ο π. Νήφων καταγόταν από την Κρήτη.
Ευλαβέστατος μοναχός, άφησε αγιασμένα ίχνη. Ο Γέρων Στέφανος -κι αυτός
από τη Σμύρνη- με πολλά πνευματικά προτερήματα. Ολοι αυτοί διετέλεσαν
πνευματικοί οδηγοί και πατέρες μας. Πάντοτε ζητούμε και λαμβάνουμε τας
θεοπειθείς ευχάς των.
Μ.Μ.: Χθες βράδυ, Γέροντα Δανιήλ, μετά το Απόδειπνο μου είπατε κάποια
συγκλονιστικά περιστατικά, σχετικά με το τίμιο λείψανο του αγίου Μαξίμου
του Καυσοκαλύβη, καθώς κι ενός άλλου αγίου εδώ στην αγιορειτική έρημο.
Είπατε μάλιστα ότι πολλοί όσιοι ετελειώθησαν εν ειρήνη σ' αυτήν την
ευλογημένη περιοχή και το άρωμα της οσιότητος -κυριολεκτώ- το αισθάνεσθε
συχνά. Πείτε μας για τα ιερά αυτά λείψανα τα οποία «κρίμασιν οις οίδε
Κύριος» δεν έχουν αποκαλυφθεί.
Γέρων Δ.Κ.: Οπως σας είπα και χθες βράδυ, περπατώντας στα στενά
μονοπάτια του Αγίου Όρους και ειδικότερα εδώ, της αγιορειτικής ερήμου,
αισθανόμαστε ξαφνικά μίαν άρρητη ευωδία να μας κατακλύζει. Για τούτο ο
άνθρωπος πρέπει να δοξάζει συνεχώς τον Θεό. Στις περιπτώσεις αυτές -όπως
μας είπαν παλαιοί πατέρες, αλλά είδαμε κι εμείς με τα δικά μας μάτια-
γύρω τριγύρω είναι θαμμένο άγιο λείψανο κάποιου οσίου. Ο πανάγαθος Θεός
γνωρίζει γιατί δεν φανερώθηκε μέχρι σήμερα...
Κάποια μέρα, στον αρσανά της Αγίας Αννης, βγήκε ένας ηλικιωμένος
προσκυνητής από την Κρήτη. Άρχισε ν' ανεβαίνει το μονοπάτι για να έλθει
εδώ κοντά, στη Μικράν Αγίαν Άννα. Είχε πατριώτες μοναχούς, οι οποίοι
ασκήτευαν εκεί. Όπως ανέβαινε, έχασε τον προσανατολισμό του και
περιπλανήθηκε σ' έναν έρημο τόπο, αδιάβατο. Καθώς εβάδιζε μπήκε σ' ένα
σπήλαιο. Το θέαμα που αντίκρισε τον συνεκλόνισε. Σ' ένα χαμηλό ξύλινο
παγκάκι ήτο ξαπλωμένο το σκήνωμα ενός ασκητού. Στο μέρος της κεφαλής
άναβαν κεράκια και στο θυμιατό έκαιγε λιβανάκι. Στο καντηλάκι -το λαδάκι
μέχρι τα χείλη- η φλόγα υπογράμμιζε την κατάνυξη... Ο ευλαβής
προσκυνητής έβαλε στρωτή μετάνοια και με κατάνυξιν ασπάσθηκε το τίμιο
λείψανο, θεωρώντας ότι προ ολίγου ο όσιος αυτός είχε κοιμηθεί και ότι ο
συνασκητής του -αφού το ετοίμασε όπως αρμόζει- πήγε να ειδοποιήσει τους
σκητιώτες πατέρες της Αγίας Αννης να συγκεντρωθούν για τη νεκρώσιμη
Ακολουθία. Κάνοντας ξανά και ξανά το σημείο του Σταυρού, συνέχισε ο
προσκυνητής την πορεία του. Όταν έφθασε στην καλύβη των συμπατριωτών
του, τους βρήκε αμέριμνους. Μ' έκπληξη τους ρώτησε:
- Καλά, εσείς, πατέρες, δεν θα πάτε στην κηδεία;
- Ποια κηδεία, ευλογημένε; Τίνος;
Ο άνθρωπος τους εξήγησε, περιγράφοντας την περιοχήν όπου είχε δει το
σκήνωμα. Οι πατέρες απόρησαν, λέγοντας όλοι μαζί ότι σ' αυτό το σημείο
δεν υπάρχουν ασκητήρια, δεν κατοικεί κανείς, γιατί το έδαφος είναι πολύ
δύσβατο! Κατάλαβαν βεβαίως αμέσως ότι «κάτι» συμβαίνει! Ξεκίνησαν να
πάνε όλοι μαζί. Μπρος εκείνος και πίσω οι πατέρες. Έφθασαν στην
περιοχήν, αλλά στάθηκε αδύνατο να εντοπίσει τη σπηλιά, ενώ προ μισής
μόλις ώρας είχε προσκυνήσει το ιερό λείψανο!
Αυτά τα τίμια λείψανα, κ. Μελινέ, τα «σκεπάζει» ο Θεός για να
παρουσιασθούν στη Δευτέρα Παρουσία. Όλοι αυτοί οι άγιοι αναπαύονται στην
αφάνεια, περιμένοντας ν' ακούσουν τη «φωνή του αρχαγγέλου και τη
σάλπιγγα του Θεού» να τους καλούν. Έτσι και με το συγκεκριμένο άγιο
λείψανο. Κατάλαβαν ότι ο Θεός το κάλυψε μέχρι τη συντέλεια των αιώνων,
να περιμένει την ανάσταση κι εμφάνισή του ενώπιον του Κριτού, για ν'
απολαύσει ασφαλώς την «ητοιμασμένην Βασιλεία» Του. Γύρισαν όλοι μαζί
στην καλύβη, δοξάζοντας τον Θεό για το παράδοξο αυτό και συνάμα
παιδαγωγικό «Σημείο» Του.
Πράγματι, μέσα στην αφάνεια της αγιορειτικής ερήμου βρίσκονται τόσοι και τόσοι άγιοι κεκοιμημένοι, αλλά και ζώντες!..
Κείμενο: Μανώλης Μελινός
Θεολόγος συγγραφέας, διευθυντής Βιβλιοθήκης της Ι. Συνόδου
Tηλ.: 6932 210 716, 210 600 44 21,
Fax: 210 677 97 40
e-mail: manolismelinos@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου