"Λογισμοί σημαίνει, έλλειψις μετανοίας, έλλειψις πνευματικής ζωής,
έλλειψις στοιχειώδους εμπειρίας, απουσία Θεού.
Ο οποιοσδήποτε λογισμός είναι μαρτυρία ότι
υπάρχει αντίστοιχο πάθος, και δη πάθος που αγαπάμε.
Εάν δεν το αγαπούσαμε, θα μας έφευγε. Το
αγαπάμε, το θέλομε, το τρέφομε και αγωνιούμε στην πραγματικότητα μήπως μας
φύγη, έστω και αν προσευχώμεθα να μας το πάρη ο Θεός. Αυτή η προσευχή είναι ένα
"ξεγέλασμα" του εαυτού μας και του Θεού".
Τα λόγια του γέροντα -νομίζω- μας πιάνουν
(σχεδόν) όλους. Πολλές φορές λέμε ότι παλεύουμε με τους λογισμούς μας αλλά από
την άλλη τρέφουμε το πάθος που γεννά τους λογισμούς· δηλαδή αντί να
επικεντρωθούμε στο κέντρο του προβλήματος εμείς κινούμαστε στα πέριξ.
Αντί να
εναντιωθούμε στην πηγή του πάθους -στο ίδιο το πάθος- εμείς πολεμούμε τους
λογισμούς που είναι απόρροια του πάθους. Οι λογισμοί παύουν όταν το αντίστοιχο
πάθος εκλείψη και μεταμορφωθεί σε αρετή.
Η σιωπή των λογισμών κατορθώνεται με την Χάρη
του Θεού αλλά και τον δικό μας φιλότιμο αγώνα, μα κυρίως -όσο αφορά την δική
μας πλευρά- με το ταπεινό φρόνημα. Είναι αδύνατον να έρθει η Χάρις σε άνθρωπο
που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
Όλα γίνονται εύκολα όταν ο άνθρωπος
έχει ταπείνωση. Γιατί στον ταπεινό άνθρωπο έρχεται η Χάρις του Θεού που τα
γλυκαίνει όλα, τα φωτίζει όλα.
Υπάρχεις Χάρις; Υπάρχει ταπείνωσις. Υπάρχει
πάθος και λογισμοί; Υπάρχει εγωισμός.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου