Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν λογισμὸ δημιουργεῖ ψυχολογικὰ προβλήματα

  

– Γέροντα, ὅταν κάποιος ἔχη τὸν λογισμὸ ὅτι ὅλοι ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτὸν κ.λπ., πῶς θὰ τὸν διώξη;

– Αὐτὸ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ ποὺ πάει νὰ τὸν ἀρρωστήση. Νὰ ἀδιαφορήση, νὰ μὴν πιστεύη καθόλου σ᾿ αὐτὸν τὸν λογισμό. Ἕνας λ.χ. ποὺ ἔχει καχυποψία, ἂν δῆ ἕναν γνωστό του νὰ μιλάη σιγὰ σὲ ἕναν ἄλλον, σκέφτεται: «γιὰ μένα λέει· δὲν τὸ περίμενα ἀπ᾿ αὐτόν!», ἐνῶ ἐκεῖνοι γιὰ ἄλλο θέμα συζητοῦν. 

Καὶ ἂν δὲν προσέξη, ἐξελίσσεται σιγὰ-σιγὰ καὶ ποῦ φθάνει! Νομίζει ὅτι τὸν παρακολουθοῦν, ὅτι τὸν καταδιώκουν. Ἀκόμη καὶ ἂν ἔχη συγκεκριμένα στοιχεῖα ὅτι οἱ ἄλλοι ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτόν, νὰ ξέρη ὅτι καὶ αὐτὰ ὁ ἴδιος ὁ ἐχθρὸς τὰ ἔχει ταιριάξει ἔτσι, γιὰ νὰ τὸν πείση. Καὶ πῶς τὰ συνδυάζει ὁ διάβολος!

Γνωρίζω ἕναν νέο πού, ἐνῶ εἶναι ἐξυπνότατος, πιστεύει στὸν λογισμό του ποὺ τοῦ λέει ὅτι δὲν εἶναι ἰσορροπημένος. Μὲ τὸ νὰ δέχεται τοὺς λογισμοὺς ποὺ τοῦ φέρνει τὸ ταγκαλάκι, τοῦ ἔχουν δημιουργηθῆ ἕνα σωρὸ κόμπλεξ. 

Ἔκανε ἀπόπειρα αὐτοκτονίας, ἔχει λειώσει τοὺς γονεῖς του. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε δυνάμεις καὶ χαρίσματα, ἀλλὰ ὅλα τοῦ τὰ ἀχρηστεύει ὁ ἐχθρός, καὶ ἔτσι βασανίζεται καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι. 

Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατί τοὺς δέχονται αὐτοὺς τοὺς ταγκαλακίστικους λογισμοὺς καὶ κάνουν τὴν ζωή τους βασανισμένη, τὰ βάζουν καὶ μὲ τὸν Θεό, ποὺ τόσο πολὺ μᾶς εὐεργετεῖ καὶ μᾶς ἀγαπάει. Ὅσα καὶ ἐὰν πῆς σὲ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο, δὲν ὠφελεῖ. Ἐὰν δὲν πάψη νὰ πιστεύη τοὺς λογισμοὺς ποὺ τοῦ φέρνει ὁ ἐχθρός, μόνον ποὺ θὰ κουράζεσαι.

– Γέροντα, ὁ εὐαίσθητος εἶναι ψυχικὰ ἀδύνατος, εἶναι ἄρρωστος;

– Ὄχι, τὸ φιλότιμο καὶ ἡ εὐαισθησία εἶναι φυσικὰ χαρίσματα, ἀλλὰ κατορθώνει δυστυχῶς ὁ διάβολος νὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται. Ἕναν εὐαίσθητο ἄνθρωπο τὸν κάνει συχνὰ νὰ μεγαλοποιῆ τὰ πράγματα, γιὰ νὰ μὴν μπορῆ νὰ σηκώση κάποια δυσκολία ἢ νὰ τὴν σηκώνη γιὰ λίγο καὶ μετὰ νὰ κάμπτεται, νὰ ἀπογοητεύεται, νὰ ταλαιπωρῆται, καὶ τελικὰ νὰ σακατεύεται. 

Ἂν ἀξιοποιήση τὴν κληρονομικὴ εὐαισθησία, θὰ γίνη οὐράνια. Ἂν ἀφήση νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῆ ὁ διάβολος, θὰ πάη χαμένη. Γιατί, ἂν δὲν ἀξιοποιῆ ὁ ἄνθρωπος τὰ χαρίσματά του, τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος. Ἔτσι πετάει τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἀντὶ νὰ εὐγνωμονῆ τὸν Θεό, τὰ παίρνει ὅλα ἀνάποδα. 

Ὁ εὐαίσθητος, ὅταν πιστεύη στὸν λογισμό του, μπορεῖ νὰ καταλήξη ἀκόμη καὶ στὸ ψυχιατρεῖο, ἐνῶ ὁ ἀδιάφορος μὲ τὸ «δὲν βαριέσαι» δὲν πάει βέβαια καλά, ἀλλὰ τοὐλάχιστον δὲν καταλήγει καὶ στὸ ψυχιατρεῖο. Γι᾿ αὐτὸ τὸ ταγκαλάκι κυνηγάει τοὺς εὐαίσθητους ἀνθρώπους.

Ἄλλοι πάλι βάζουν ἕναν λογισμό, ἢ μᾶλλον τὸ ταγκαλάκι τοὺς φέρνει ἕναν λογισμό, ὅτι ἔχουν κληρονομικὴ ἐπιβάρυνση, καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς πείση νὰ πιστέψουν ὅτι κάτι ἔχουν. Τοὺς φοβίζει, γιὰ νὰ τοὺς ζαλίση καὶ νὰ τοὺς ἀχρηστέψη στὰ καλὰ καθούμενα. Ἀλλὰ καὶ κάτι κληρονομικὸ ἂν ὑπάρχη, μπροστὰ στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ. 

Θυμᾶστε τὸν Ἅγιο Κυπριανὸ[1] ποὺ ἀπὸ μάγος ἔγινε Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας καὶ Μάρτυς Χριστοῦ; Ὁ Μωυσῆς πάλι ὁ Αἰθίοπας[2] ἀπὸ ληστὴς ἔγινε πιὸ εὐαίσθητος ἀπὸ πολλοὺς μεγάλους Πατέρες. 

Σὲ τί κατάσταση ἔφθασε! Ὅταν πῆγε νὰ τὸν δῆ ὁ Ἅγιος Μακάριος, τὸν ρώτησε: «Τί νὰ κάνω; μὲ ἐνοχλεῖ ὁ κόσμος καὶ δὲν μπορῶ νὰ βρῶ ἡσυχία». Καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Μωυσῆ, Μωυσῆ, εἶσαι πολὺ εὐαίσθητος. 

Νὰ πᾶς στὴν Πετραία Ἀραβία[3], γιατὶ δὲν μπορεῖς ἐσὺ νὰ διώξης τὸν κόσμο!»[4]. Πέρασε στὴν εὐαισθησία καὶ τὸν Μέγα Ἀρσένιο ποὺ ἦταν ἀπὸ ἀρχοντικὴ οἰκογένεια, μορφωμένος, καλλιεργημένος ἄνθρωπος, ἐνῶ ἐκεῖνος ἦταν ἕνας ληστής. 

Νά, βλέπεις ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τί κάνει! Ἀλλὰ εἶχε πολλὴ ταπείνωση.

______________________________


[1] Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 2 Ὀκτωβρίου.
[2] Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 28 Αὐγούστου.
[3] Ἡ ἐνδοτέρα ἔρημος στὸ βορειοδυτικὸ τμῆμα τῆς Ἀραβίας.
[4] Βλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἀββᾶς Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος κβ´, ἔκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1981, σ. 68.

«Πᾶνος»