Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ

 

[...]  Ἐμεῖς δυστυχῶς δὲν ἔχουμε πιὰ κύριο τὸν Θεό! Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουμε πλέον γιὰ κύριό μας τὸν Θεό. Ἔχουμε ἄλλους κυρίους. Ἄλλους... Ἔχουμε τὴ δύναμή μας! Δὲν εἶναι πιὰ κύριος τοῦ λαοῦ μας ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι ἕνα θλιβερὸ κατάντημα, ποὺ βέβαια ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες σιγὰ σιγὰ τὸ ἐργασθήκαμε. Καὶ ξέρετε ἀπὸ πότε; Ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι καὶ σήμερα!...Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν τὸ διανοήθηκε οὔτε τὸ Βυζάντιο, οὔτε ἡ Τουρκοκρατία. Προσέξτε: οὔτε ἡ Τουρκοκρατία δὲν τὸ διανοήθηκε νὰ μὴν εἶναι κύριος τοῦ λαοῦ μας ὁ Θεός! Αὐτὸ ἄρχισε νὰ χαλκεύεται ἀπὸ τὸ 1821,ὅπως σᾶς εἶπα. Ἦλθαν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη οἱ λόγιοί μας καὶ κουβάλησαν κι αὐτὴν τὴν ἀρρώστια, ὅτι δὲν μπορεῖ σὲ ἕναν λαὸ νὰ εἶναι κύριος ὁ Θεός του, ἀλλὰ θὰ εἶναι κάποιος κυβερνήτης, θὰ εἶναι ἡ Βουλή, θὰ εἶναι ὁ στρατός, θὰ εἶναι οἱ νόμοι... Αὐτὰ θὰ εἶναι. Ἀλλὰ ὅτι αὐτὰ τελικὰ δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν, ἀποδείχθηκε ἱστορικά.

 

Τὸ παράδειγμα ποὺ θὰ πῶ εἶναι ἕνα ἐπιχείρημα καὶ ἐναντίον τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Δὲν θὰ κάνω περισσότερη ἀνάλυση· ὅσοι ἔχετε διαβάσει ἢ ὅσοι καταλαβαίνετε, θὰ τὸ ξέρετε. Εἶναι ἕνα ἐπιχείρημα καὶ ἐναντίον τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ, ποὺ λέει ὅτι ἀνάλογα μὲ τὰ ὑλικὰ δεδομένα κατακτᾷται καὶ ἡ Ἱστορία. Αὐτό, θὰ λέγαμε, εἶναι μία δογματικὴ θέση τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Ἔρχεται ὅμως ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ '21 νὰ ἀπορρίψει αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα, γιατί δὲν ὑπῆρχαν καθόλου τὰ ὑλικὰ δεδομένα γιὰ νὰ νικήσουν οἱ Ἕλληνες μιὰ τουρκικὴ Αὐτοκρατορία! Ὑπῆρχε ἕνας ἄλλος παράγοντας, ποὺ δὲν προβλέπεται ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ ὑλισμό, καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεό· καὶ ἐκείνη τὴν ἐποχή, πραγματικά, κύριος τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἦταν ὁ Θεός! Καὶ ἕνας καταπέλτης ἐναντίον τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ εἶναι ὁ 143^ος Ψαλμός.

 

Ἀλλὰ πρὶν πάω στὸν 143^ο Ψαλμό, πηγαίνετε στὸν στίχο 16 τοῦ 32^ου Ψαλμοῦ: «Οὐ σῴζεται βασιλεὺς διὰ πολλὴν δύναμιν, καὶ γίγας οὐ σωθήσεται ἐν πλήθει ἰσχύος αὐτοῦ». Δηλαδή: οὔτε ὁ βασιλιᾶς δὲν σώζεται ἐπειδὴ ἔχει δύναμη-στρατιωτική-,οὔτε ὁ γίγαντας θὰ σωθεῖ ἐπειδὴ ἔχει μεγάλη δύναμη σωματική! Ὅταν λέει «βασιλιᾶς» ἐννοεῖ τὸν ἀρχηγὸ ἑνὸς κράτους. Δὲν ἔχει σημασία τί εἴδους ἀρχηγὸς μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτός, τί μορφὴ καὶ τί σχῆμα πολιτικὸ μπορεῖ νὰ ἔχει.

 

Καὶ ἐδῶ γίνονται δύο ὑπαινιγμοί. Ὁ βασιλιᾶς μὲ τὴ μεγάλη δύναμη εἶναι ὁ Φαραώ. Ὁ Φαραὼ εἶχε πολλὴ δύναμη τότε, ὅταν ξεκίνησε τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν Ἑβραίων. Καταποντίσθηκε ὅμως. Κι ὅταν μιλάει γιὰ τὸν γίγαντα-ἂν εἶναι Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ- τότε ὁ ὑπαινιγμὸς εἶναι γιὰ τὸν Γολιάθ. Ὁ Γολιάθ, ὁ πολύς, ὁ σπουδαῖος Γολιάθ, δὲν κατάφερε τίποτα μὲ τὴν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη σωματική του δύναμη, σὲ σχέση μὲ τὸν Δαβίδ!

 

Καὶ πιὸ κάτω, στὸν στίχο 17, θὰ πεῖ: «Ψευδὴς ἵππος εἰς σωτηρίαν, ἐν δὲ πλήθει δυνάμεως αὐτοῦ οὐ σωθήσεται». Δηλαδή, ψεύτικη εἶναι ἡ ἐλπίδα στὸ ἱππικὸ γιὰ τὴ σωτηρία, γιατί δὲν σώζεται κάποιος μὲ τὴν πολλή του δύναμη.

 

Κατ᾿ ἀρχὰς ὁ ἵππος εἶναι τὸ ἱππικό, δηλαδὴ οἱ στρατιωτικὲς δυνάμεις. Στὴ γλῶσσα μας αὐτὸ θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ ποῦμε στρατιωτικὸ ἐξοπλισμό. Ξέρετε, κάποτε τὰ κάρα τὰ τραβοῦσαν τὰ ἄλογα, καὶ τὰ ἁμάξια καὶ τὸ μαγγανοπήγαδο τὸ γύριζαν τὰ ἄλογα. Ὅταν ἐφευρέθηκε ἡ ἀτμομηχανή, ποὺ ἀντικατέστησε τὰ ἄλογα, πρὸς τιμὴν τοῦ ἀλόγου, ποὺ τόσες χιλιάδες χρόνια δούλεψε ἐκεῖ στὸ μαγγανοπήγαδο καὶ στὸ καρότσι, ἡ ἰσχύς, ἡ δύναμη ὀνομάστηκε «ἵππος». Ρωτᾶμε: «Πόσοι ἵπποι εἶναι τὸ μοτέρ;» Ἤ: «Αὐτὴ ἡ μηχανὴ πόσο τραβάει;». Καὶ τὰ λοιπά. Εἶναι μονάδες δυνάμεως σὲ ἵππους. Λοιπόν, τὸ ἄλογο ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τίς μηχανές. Ἔτσι, ὡραιότατα καὶ πολὺ μαλακὰ καὶ ἁπλᾶ, σᾶς εἶπα, ὅταν λέει ἐδῶ «ἵππος», ἐννοεῖ τὸν μηχανικὸ ἐξοπλισμό, δηλαδὴ τὰ ἀεροπλάνα, τὰ τάνκς, τὰ κανόνια, τίς βόμβες, τίς ὀβίδες, τοὺς πυραύλους, τοὺς δορυφόρους; Καὶ ὅλα τὰ ὅμοιά τους. Λοιπόν, «ψευδὴς ἵππος εἰς σωτηρίαν»! Νομίζετε πὼς θὰ σωθεῖτε μὲ τὸν ἐξοπλισμό; «ἐν δὲ πλήθει δυνάμεως αὐτοῦ οὐ σωθήσεται»! Δὲν θὰ σωθεῖτε· ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τὸ λέει.

 

Ἄν ἕνας λαὸς δὲν ἔχει τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ, μὴν πιστέψετε ποτὲ ὁ λαὸς αὐτός, μὲ τὸ πλῆθος τῆς ἰσχύος του καὶ μὲ τὴν ἐξυπνάδα καὶ τὴ στρατηγικὴ τῶν ἀρχόντων του, ὅτι θὰ καταφέρει σπουδαῖα πράγματα. Τίποτα δὲ θὰ καταφέρει! Αὐτὴ τὴ στιγμή, ἂς ποῦμε ὅτι ἔχουμε τέλειο ἐξοπλισμό. Σᾶς ρωτάω: Ἔχουμε ὅμως κύριό μας τὸν Θεό; Κάνουμε τὴν ἀναφορά μας στὸν Θεό; «Κύριε, βοήθησέ μας!»;

 

Ὅσοι λόγοι ἐκφωνοῦνται προεκλογικά, μετεκλογικά, στὴ Βουλή, σὲ συνάξεις, σὲ δοξολογίες, σὲ ἐπίσημες ὧρες, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κυβερνοῦν τὸν τόπο μας, ὅποιοι καὶ νὰ εἶναι αὐτοί, κάνουν χρήση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ; Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἀγαπητοί μου, λείπει σκανδαλωδῶς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Κι ἂν τὸ θέλετε, λείπει σκανδαλωδῶς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ- προσέξτε- ὅσον ἀφορᾷ τὸν Χριστό! Γιατί μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ «ὁ Θεὸς» καὶ νὰ ἐννοεῖ τὸν Μ.Α.Τ.Σ.[Μέγας Ἀρχιτέκτων Τοῦ Σύμπαντος, ὁ θεὸς τῶν Τεκτόνων]. Νὰ εἶναι Μασόνος, καὶ νὰ ἐννοεῖ τὸν Μ.Α.Τ.Σ.! Μπορεῖ  νὰ λέει «Θεός», καὶ νὰ ἐννοεῖ τὴ Δημιουργία, νὰ εἶναι εἰδωλολάτρης. Νὰ λέει «Θεός», καὶ νὰ ἐννοεῖ τὸν Βούδα. Τότε μόνο θὰ ἦταν σαφὴς ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη του ἀδαμάντινη, ἂν ἔλεγε καθαρὰ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀκούσατε ἐσεῖς κανένα πρόσωπο νὰ πεῖ «ὁ Ἰησοῦς Χριστός»; Οὔτε κἂν Θεὸς δὲ λένε· ὄχι Ἰησοῦς Χριστός...

 

Ἄρα πρέπει νὰ κλαῖμε! Δὲν ἔχουμε πιὰ κύριό μας τὸν Θεό. Κι ἅμα δὲν ἔχουμε κύριό μας τὸν Θεό, τότε εἴμαστε ἐκτεθειμένοι· δὲν ἔχουμε προστασία! Μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε πῶς πρέπει νὰ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀνακαλύψει ὅτι δὲν ἔχει ἀσφάλεια καὶ προστασία; Εἶναι τρομερό!

 

Ἀλλὰ θὰ πάρω μιὰ ἄλλη πλευρά, ποὺ πάλι ἡ πατρίδα μας ἔχει ἀκολουθήσει, καὶ ποὺ πολλοὶ λαοὶ τὴ θέλουν καὶ τὴν ἐπιδιώκουν. Εἶναι ἡ εὐημερία· ἀλλὰ μία εὐημερία χωρὶς τὸν Θεό. Ἄν σὲ ἕνα σπίτι, σὲ μιὰ οἰκογένεια, ἀναγνωρίζεται ὁ Θεὸς ὡς κύριος, δηλαδὴ ὡς ἀφεντικό, δηλαδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κατευθύνει τὸ σπίτι αὐτό, πιστεύετε ὅτι τὸ σπίτι αὐτὸ ὁπωσδήποτε θὰ εἶναι πλούσιο; Ὄχι· γιατί τὸ νὰ ἔχω κύριό μου τὸν Θεὸ δὲ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ἔχω καὶ καλὴ ὑγεία ἢ νὰ ἔχω γεμᾶτες τίς τσέπες μου. Θὰ ἦταν ἀδιανόητο πρᾶγμα αὐτό. Προσέξτε: ἀδιανόητο! Σήμερα, ὅμως, δυστυχῶς, ἐκεῖνο ποὺ θέλουμε καὶ μᾶς ἐνδιαφέρει δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἔχουμε ἐξασφαλίσει στὸν λαὸ τὴν εὐημερία.. Καὶ τότε ἡ ἐπιτυχία μας, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι σ᾿ αὐτόν, θὰ εἶναι βέβαιη...

 

Χωρὶς περιστροφές, σᾶς τὸ λέγω καθαρά: δὲν εἶναι ὀρθὸ κριτήριο αὐτό. Καὶ δὲν εἶναι ὀρθὸ κριτήριο γιατί μπορεῖ ἕνας λαὸς νὰ εἶναι φτωχός, ἀλλὰ νὰ ἔχει ἐξασφαλίσει ἄλλες προϋποθέσεις. Καὶ μιὰ θεμελιώδη προϋπόθεση, μέσα στὴ φτώχεια του, εἶναι νὰ  ἔχει πάντοτε κύριό του τὸν Θεό. Πάντοτε! Καὶ νὰ εἶναι φτωχός, δὲν πειράζει, δὲν ἔχει σημασία αὐτό. Ἄλλωστε δὲ βρισκόμαστε πλέον στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἀλλὰ στὴν Καινή, καὶ γνωρίζουμε ὅτι τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ δὲν μποροῦν νὰ εἶναι κριτήριο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὅταν σήμερα θέλουμε νὰ ἔχουμε κριτήριο τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὴν εὐδαιμονία, καὶ στρεφόμαστε πρὸς τὴν Εὐρώπη, πρὸς τὸν Βόρειο Πόλο, πρὸς τὸν Νότιο Πόλο, στρεφόμαστε πρὸς τὸν Εἰρηνικὸ Ὠκεανό- καταλαβαίνετε τί θέλω  νὰ πῶ τώρα.. πᾶμε στὰ βαθιὰ καὶ στὰ ρηχά- γιὰ νὰ ἔχουμε εὐδαιμονία ὑλιστική, κατοχύρωση ὑλιστική, ἀσφάλεια ὑλιστική· ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου, τί λέτε; Θὰ εἴμαστε τότε εὐτυχεῖς;

 

Γιὰ νὰ μὴ λέτε πὼς τὰ λέω ἐγὼ αὐτά, ἀκοῦστε τον 143^ο Ψαλμό: «ῥῦσαὶ μὲ καὶ ἐξελοῦ μὲ ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων, ὧν τὸ στόμα ἐλάλησε ματαιότητα καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίας». Δηλαδή: «ἀπάλλαξέ μέ, γλύτωσέ μὲ ἀπὸ τὰ χέρια ξένων, ποὺ τὸ στόμα τους μιλάει ματαιόδοξα, εἰδωλολατρικά- στὴν Παλαιὰ Διαθήκη «μάταιον» ἐννοεῖται ἡ εἰδωλολατρία- καὶ τὸ δεξί τους χέρι εἶναι χέρι ἀδικίας, ὅ,τι κάνουν εἶναι ἄδικο».

 

Οἱ μεγάλοι τῆς γῆς εἶναι ἄδικοι. Ἔχει ἀποδειχθεῖ αὐτὸ τρανὰ καὶ ἐπανειλημμένα. Οἱ μεγάλοι τῆς γῆς, γιὰ τοὺς μικρούς, εἶναι πάντοτε ἄδικοι. Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ποτέ, μὰ ποτέ, κανένας μεγάλος δὲν ἀγάπησε τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὸ νὰ τὸ ξέρετε πάντοτε. Καὶ γιὰ μὴ νομισθεῖ πάλι ὅτι μιλάω ἐγώ, κάποτε ὁ Ἠσαΐας τὸ εἶπε αὐτὸ καὶ τόνισε ἰδιαίτερα νὰ μὴ συμμαχήσει ὁ Ἰσραὴλ οὔτε μὲ τοὺς Ἀσσυρίους, οὔτε μὲ τοὺς Αἰγυπτίους: «Θὰ μείνετε στὶς δικές σας δυνάμεις, γιατί ἐγὼ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σας[Ησ.31,1-3]». Δὲν ἄκουσαν οἱ Ἑβραῖοι καὶ στράφηκαν σὲ συμμαχίες. Ὁ Θεός τοὺς ἐλέγχει, ἀλλὰ τελικά τοὺς ἀφήνει καὶ συμμαχοῦν μὲ τοὺς Αἰγυπτίους. Καὶ ἔρχονται μετὰ οἱ Ἀσσύριοι καὶ τοὺς διαλύουν. Εἶναι φοβερό!

 

Σᾶς ἔχω πεῖ κι ἄλλη φορὰ τί ἔκανε κάποτε ὁ Δαβίδ; Μέτρησε τὸν στρατό, ἔκανε δηλαδὴ ἀπογραφή. Θὰ μοῦ πεῖτε: Εἶναι κακὸ πρᾶγμα νὰ κάνει κανεὶς ἀπογραφή; Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἔχουμε πολλὲς περιπτώσεις ἀπογραφῆς. Ὅταν μάλιστα ἔφυγαν οἱ Ἑβραῖοι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ βρέθηκαν στὴν ἔρημο, ὁ Μωυσῆς ἔκανε ἀπογραφή. Καὶ μᾶς λέει καὶ τοὺς ἀριθμούς, ποὺ περιέχονται σὲ ἕνα βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καὶ  γι᾿ αὐτὸ τὸ βιβλίο αὐτὸ πῆρε τὸ ὄνομα «Ἀριθμοί». Ὁ Θεὸς τώρα ἐδῶ θυμώνει μὲ τὸν Φαβρὶδ ποὺ κάνει ἀπογραφή, γιατί ὁ Δαβὶδ ἀναρωτήθηκε μέσα του ἂν μπορεῖ νὰ κατατροπώσει τοὺς ἐχθρούς του μὲ τὸν στρατὸ ποὺ ἔχει. Αὐτὸ ἦταν τὸ λάθος. Ἡ ἁμαρτία δὲν ἦταν ὅτι ἔκανε ἀπογραφή, ἀλλὰ ὅτι στήριζε τίς νῖκες του στὸ πλῆθος τοῦ στρατοῦ[βλ. Β'Βάσ.24,1-10]. Τὸ καταλάβατε;

 

Ἀλλὰ κι ἐμεῖς σήμερα αὐτὸ κάνουμε. Νομίζουμε ὅτι ὅταν θὰ τρέξουμε νὰ κάνουμε συμμαχίες μὲ τοὺς μεγάλους καὶ τὰ λοιπά, τότε οἱ ἐχθροί μας δὲν θὰ μᾶς πειράξουν. Τί φοβερὸ εἶναι! Ἀλλὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνει κάτι διαφορετικό·  γι᾿ αὐτὸ τραβᾶμε τὴ μοῖρα μας, τραβᾶμε τὴν πορεία τῆς μοίρας μας.

 

Τώρα ἀκοῦστε μία ὡραία περιγραφὴ αὐτῶν τῶν ξένων λαῶν ποὺ κάνει ὁ Ψαλμωδός, στοὺς στίχους 12-15(Ψαλμὸς 143): «ὧν οἱ υἱοὶ ὡς νεόφυτα ἱδρυμένα ἐν τῇ νεότητι αὐτῶν, αἱ θυγατέρες αὐτῶν κεκαλλωπισμέναι, περικεκοσμημέναι ὡς ὁμοίωμα ναοῦ, τὰ ταμιεῖα αὐτῶν πλήρη, ἐξερευγόμενα ἐκ τούτου εἰς τοῦτο, τὰ πρόβατα αὐτῶν πολύτοκα, πληθύνοντα ἐν ταῖς ἐξόδοις αὐτῶν, οἱ βόες αὐτῶν παχεῖς, οὐκ ἔστι κατάπτωμα φραγμοῦ, οὐδὲ διέξοδος, οὐδὲ κραυγὴ ἐν ταῖς πλατείαις αὐτῶν, ἐμακάρισαν τὸν λαόν, ᾧ ταῦτά ἐστι· μακάριος ὁ λαός, οὗ Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ».

 

Δηλαδὴ «μακάρισαν αὐτοὺς τῶν ὁποίων τὰ παλληκάρια, πάνω στὴ νιότη τους μοιάζουν μὲ βλαστάρια ριζωμένα, οἱ κόρες τους εἶναι ὡραῖες, στολισμένες μὲ διάφορα στολίδια, σὰν ὁμοίωμα ναοῦ, οἱ ἀποθῆκες τους εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ ἀγαθὰ ποὺ ξεχειλίζουν, τὰ πρόβατά τους εἶναι πολυτόκα...-καὶ μὲ τεχνητὴ γονιμοποίηση!- καὶ πολλαπλασιάζονται ἔξω στὶς βοσκές τους, τὰ βόδια τους εἶναι παχιά, δὲν ὑπάρχει κανένας τοῖχος τῶν οἰκοδομῶν τους γκρεμισμένος οὔτε ρωγμή- δηλαδὴ ἔχουν πόλεις ὡραιότατα οἰκοδομημένες· δὲν ὑπάρχουν χαλάσματα καὶ ἐρείπια-οὔτε ἀκούγονται κλάματα καὶ φωνὲς στὶς πλατεῖες τους. Μακάρισαν τὸν λαὸ αὐτὸν ποὺ ἔχει ὅλα αὐτά· ὅμως εὐτυχισμένος ὁ λαὸς ἐκεῖνος ποὺ Κύριός του εἶναι ὁ Θεός!».

 

Μακάρισαν λοιπὸν τὸν λαὸ ποὺ εἶχε ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά! Πραγματικά: «Τί εὐτυχισμένος λαὸς ποὺ εἶναι αὐτός! Ταμεῖα, ἀποθῆκες; Γεμᾶτες! Πρόβατα; Πολυτόκα! Παλικάρια; Λαμπρά! Κορίτσια; Ὡραιότατα! Πόνος καὶ θλίψῃ; Ἀναπτυγμένη ἡ Ἰατρική, ἀναπτυγμένη ἡ Τεχνική, ἀναπτυγμένη ἡ Ἐπιστήμη! Ὅλα ὡραιότατα!...». Μακάρισαν τὸν λαὸ αὐτό, ὅπως μακαρίζουμε σήμερα τὴν Εὐρώπη, τὴν Ἀμερική, ἄλλους λαοὺς πλούσιους καὶ λέμε: «Θὰ μποῦμε κι ἐμεῖς μέσα στὸν συνασπισμό τους!».

 

Πραγματικὰ εὐτυχισμένος ὅμως εἶναι ὁ λαὸς ἐκεῖνος ποὺ Κύριο ἔχει τὸν Θεό Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ μακάριος λαός· ὄχι αὐτὸς ποὺ ἔχει εὐδαιμονία καὶ πληθώρα ἀγαθῶν. Εὐτυχισμένος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει κύριο καὶ κυβερνήτη του τὸν Θεό. Καὶ πάλι ξαναρωτάω, ἀγαπητοί μου: ἔχουμε σήμερα στὴν Ἑλλάδα κύριο, ἀφεντικό, τὸν Θεό μας; Δὲν Τὸν ἔχουμε!

 

Θὰ κλείσω μὲ ἕνα ἀλίμονό μας!... Τίποτα ἄλλο δὲν ἔχω νὰ προσθέσω. Κι ἂν δὲν ἔχω τίποτα νὰ προσθέσω στὸ «ἀλίμονό μας», θὰ μοῦ πεῖτε: «Τότε γιατί μᾶς τὰ εἴπατε ὅλα αὐτὰ ἀπόψε;». Πρῶτα πρῶτα γιατί εἶναι κατατεθειμένα στὴν Ἁγία Γραφή· καὶ ὕστερα γιὰ νὰ δοθεῖ μία μαρτυρία. Μποροῦμε νὰ μὴ δώσουμε αὐτὴν τὴ μαρτυρία; Πρέπει νὰ δοθεῖ ἡ μαρτυρία γιὰ νὰ ἐπικυρωθεῖ τὸ ἀλίμονο. Τίποτα ἄλλο δὲν ἔχω νὰ σᾶς πῶ, τίποτα ἄλλο δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε· ἡ πορεία μας, ὡς χώρα, εἶναι παρμένη. Ἀλίμονό μας! Τίποτα ἄλλο...

                                                                                                                      Δευτέρα, 14-11-1977

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
ἐπιμέλεια κειμένου: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΗ:
Π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ἐπιλογὴ Ψαλμῶν, τόμος Α΄, Ὁμιλίες ἀπομαγνητοφωνημένες, Ἐκδόσεις Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Μάϊος 2014, σελ. 180-188[ ὁμιλία 5η, Ψαλμὸς 32ος]'

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»