Στὸ Νοσοκομεῖο ποὺ ἐργαζόμουν, στὸ Ν.Ι.Ε.Ε. (Νοσηλευτικὸ Ἵδρυμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), εἰσήχθει πρὸς θεραπεία ἕνας φοιτητὴς 19 ἐτῶν μὲ πολὺ ὑψηλὸ πυρετό.
Ὁ φοιτητὴς αὐτὸς ὀνομαζόταν Στυλιανὸς Στεργιανὸς τοῦ Χρήστου καὶ τῆς Εὐαγγελίας, κάτοικος Πατησίων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πνευματικά μου παιδιά, εὐλαβέστατοι ἄνθρωποι καὶ εἶχαν καὶ ἕνα ἄλλο ἀγόρι.
Ὁ Στέλιος λοιπόν, εἶχε ἕνα ὑψηλότατο πυρετὸ ἐπὶ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, χωρὶς νὰ ὑποχωρεῖ οὔτε μία γραμμὴ κάτω ἀπὸ τὸ 39,5. Ἀδιάγνωστος ὅπως ἦταν, στὸ τέλος ὁ καθηγητὴς κύριος Μιλτιάδης Σαμαρτζῆς μὲ τοὺς βοηθούς του κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀσθένεια τοῦ Στέλιου πιθανὸν νὰ ἦταν μία μορφὴ "ἀκοκυταρεναιμίας".
Χρησιμοποίησαν ὅλα τὰ φάρμακα, ἀκόμη καὶ μεγάλες δόσεις κορτιζόνης, χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα. Οἱ γιατροὶ μᾶς ἐνημέρωσαν ὅτι καὶ τὸ πιὸ ἁπλὸ μικρόβιο ποὺ μπορεῖ νὰ κολλήσει θὰ ἐπιφέρει τὸν θάνατο.
Σὲ λίγες μέρες - ὕστερα ἀπὸ ἰατρικὰ συμβούλια ποὺ εἶχαν γίνει - οἱ γιατροὶ μᾶς διαβεβαίωσαν ὅτι ἡ Ἰατρικὴ δὲν μπορεῖ πλέον νὰ προσφέρει τίποτε ἀπολύτως.
Περιμέναμε πλέον μαζὶ μὲ ὅλο τὸ ἰατρικὸ καὶ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ καὶ οἱ τραγικοὶ γονεῖς του τὴν ὥρα ποὺ θὰ πεθάνει. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ σκέφθηκα τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο. Κάλεσα τὸν πατέρα του καὶ τοῦ εἶπα ἐπιγραμματικά:
"Κύριε Χρῆστο, ὁ Στέλιος εἶναι ἕνας ἄγγελος καὶ ὁ Χριστὸς τὸν θέλει κοντά Του. Ὁ μόνος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς βοηθήσει αὐτὴν τὴν ἔσχατη στιγμὴ εἶναι ὁ Πατὴρ Ἰάκωβος, ἀλλὰ δυστυχῶς αὐτὴν τὴν ὥρα δὲν μπορεῖς νὰ φύγεις, διότι περιμένουμε τὴν τραγικὴ κατάληξη".
Ὁ μακαριστὸς κύριος Χρῆστος, πιάστηκε ἀπὸ τὰ λόγια μου - δὲν εἶχε ἄλλωστε ἄλλη ἐπιλογή - πῆρε τὸ αὐτοκίνητο, τὸ ἔκανε ἀεροπλάνο, πῆγε στὸν Ὅσιο Δαυίδ, βρῆκε τὸν Ἅγιο Γέροντα Ἰάκωβο, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ κλαίγοντας γοερὼς τοῦ εἶπε τὸ πρόβλημα τοῦ παιδιοῦ του.
Ὁ Γέροντας φάνηκε ὅτι τὸ ἤξερε. "Κύριε Χρῆστο - μὲ συγχωρεῖτε - θὰ κάνω προσευχὴ - μὲ συγχωρεῖτε - περιμένετε λίγο σᾶς παρακαλῶ".
Σὲ λίγο ἔγινε τὸ θαῦμα. "Κύριε Χρῆστο" τοῦ λέει, "μόλις αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἔπεσε ὁ πυρετός. Τὸ παιδὶ θὰ γίνει καλά. Ὁ Ἅγιος Δαυὶδ τὸ εἶπε στὸν Χριστὸ καὶ τοῦ ἔκανε τὸ χατήρι".
Ὁ κύριος Χρῆστος τὰ ἔχασε κυριολεκτικά, παίρνει τηλέφωνο στὸ Νοσοκομεῖο, τὸ σηκώνει ἡ Προϊσταμένη κυρία Δωροθέα Πλαγιαννάκου.
"Κύριε Χρῆστο" τοῦ λέει, "ὅλο τὸ Νοσοκομεῖο πανηγυρίζει καὶ σὲ ψάχνουμε. Πρὶν πέντε λεπτὰ ἔπεσε ἀπότομα ὁ πυρετὸς τοῦ Στέλιου, χωρὶς νὰ ἐξηγεῖται τὸ γεγονός".
Ὅλοι κλαίγαμε ἀπὸ χαρὰ καὶ μόνον ὅταν ἦλθε ὁ κύριος Χρῆστος, μᾶς περιέγραψε πῶς καὶ ἀπὸ ποιὸν συνετελέσθει τὸ θαῦμα.
Μαρτυρία π. Ἰωάννου Νιργιανάκη
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου