Γράφει ὁ Πορφυρίτης
Στήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα πλανῶνται ἐσχάτως ὑπο-οὐράνιες ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες παγιώνονται σέ κοσμικούς καί ἐκκλησιαστικούς κύκλους. Ἀντιλήψεις πού ἀφήνουν τεράστια ἐρωτηματικά, π.χ. «Το Φανάρι εἶναι πηγή φωτός[1]», «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο εἶναι ἐγγυητής τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας[2]», «Ὁ Πατριάρχης εἶναι ὁ Πάπας τῆς Ἀνατολῆς[3]»! Τό τελευταῖο, καθώς οἱ Φαναριῶτες καί οἱ παρατρεχάμενοί τους ἔχουν κατασκευάσει, μέ «ἄνωθεν» ἐντολές, γιά τό Πατριαρχεῖο, ἕνα θεσμό «τέρας», εἶναι εὔκολη ἡ λύση του. Θά ἔχει τήν τύχη τοῦ ἄλλου «ἀδελφοῦ», Πάπα τῆς Ρώμης, τοῦ ἄλλου «θηρίου», ὁ ὁποῖος ἔχει ἐκπέσει ἀπό τήν Πίστη καί εἶναι μέ τή βοῦλα, παναιρετικός!
Ὅσο γιά τίς ἄλλες κενοφανεῖς ἀντιλήψεις, θά χρειαστεῖ νά «σκάψουμε» λιγάκι παραπάνω, γιά νά βροῦμε τή λύση τους, καθ’ ὅτι εἶναι προϊόντα ὑπερφυῶν σκέψεων. Γιά παράδειγμα, πῶς εἶναι δυνατόν καί μέ ποιόν τρόπο τό Φανάρι ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἐγγυητής τῆς Πίστεως; Τί τό καθιστᾶ πηγή φωτός καί ἀλάνθαστο; Ἡ αὐτοφωτότης του, σέ τί ἤ σέ ποιόν ὀφείλεται; Ἔπαψε νά εἶναι ὁ Χριστός τό Φῶς; Ποιός ἤ τί ἐγγυᾶται τήν ὀρθοδοξότητά του; Τί ἀκριβῶς συμβαίνει καί τίς τελευταῖες δεκαετίες «ἀκτινοβολεῖ»; Αὐτά τά ἀμείλικτα ἐρωτηματικά ἀναδύονται καί πλαισιώνουν τή νέα αὐτή δοξασία περί τῆς Ἐκκλησίας. Μιᾶς Ἐκκλησίας «Μητέρας», Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, πού γέννησε πολλές θυγατέρες καί ὅλες αὐτές πρέπει νά εἶναι ὑπάκουες στήν «Μητέρα», ἀλλιῶς θά πρέπει νά τίς συνετίσει...! Μιᾶς Ὑπερεκκλησίας, διότι, σῦν τίς ἄλλες, ὑποστηρίζεται καί ἡ ἑξῆς ὑπερκόσμια, ἀδιανόητη καί τρελλή διδασκαλία: «Χωρίς Φανάρι δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία[4]»!!!
Ἡ λύση τοῦ παραπάνω σοβαροῦ προβλήματος, βρίσκεται στό ἴδιο τό Φανάρι, στήν ἱστορία του καθώς θά «ἀνακαλύψουμε» ὅτι πολλάκις ὑπῆρξε πηγή σκότους διότι πολλοί Πατριάρχες τό κατῄσχυναν μέ τίς δυσώδεις αἱρέσεις τους. Ἄς δοῦμε, μέ λίγη ὑπομονή, κάποιους αἱρετικούς Πατριάρχες, μέσα ἀπό τήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου[5].
Ὁ Μακεδόνιος Αʹ (342 - 346 μ.Χ.) «ὑπεστήριξε τὴν ἀρειανικὴ πίστη τοῦ αὐτοκράτορος καὶ ἐνεθάῤῥυνε τοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων». «...καθῃρέθη καὶ ὁ Μακεδόνιος...».
Ὁ Εὐδόξιος (ὁ Ἀντιοχείας) (360 - 370 μ.Χ.) «...ἥρπασε τὸν θρόνον τῆς Ἀντιοχείας ‘‘συὸς (γουρουνιοῦ) ἀγρίου δίκην λυμαινόμενος τὸν ἀμπελῶνα τὸν θεῖον’’. Οὕτω χαρακτηρίζει τὸν αἱρετικὸν τοῦτον πατριάρχην ὁ Θεοδώρητος. Καθαιρεθέντος τοῦ Μακεδονίου, τυραννικῶς ἁρπάζει τὸν πατριαρχικὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως... Τῇ 27ῃ Ἰανουαρίου, ἐνεθρονίσθη ὁ Εὐδόξιος ὑπὸ ἑβδομήκοντα δύο βεβαίως ἀρειανῶν ἐπισκόπων...».
Ὁ Μάξιμος A, ὁ Κυνικός (380 μ.Χ.), ὁ «ἄνθρωπος οὗτος, ὁ Μάξιμος, ἧν κυνικὸς φιλόσοφος, ἀλλὰ καὶ φρονημάτων αἱρετικῶν ποικίλων πλήρης, ... ὑπ᾽ αὐτοῦ τοῦ Θεολόγου Γρηγορίου κατηχηθεὶς καὶ βαπτισθεὶς καὶ χειροτονηθείς. Ὕπουλος ὤν καὶ σέβας, πρὸς τὸν θεῖον Γρηγόριον, ἐπιδεικνύμενος οὐ μόνον ἠγαπᾶτο παρ᾽ αὐτοῦ, ἀλλὰ ‘‘καὶ ἐπῃνέθη ποτὲ δημοσίᾳ’’», «Ἀλλ᾽ οἱ πατέρες τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Β´ ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ μὴ δεξάμενοι τὴν μετάθεσιν τοῦ Γρηγορίου ὡς ἀντικανονικήν, συνεπῶς οὐδέ τοῦ αἱρετικοῦ Μαξίμου τὴν χειροτονίαν ἠδύναντο νὰ ἐπιτρέψωσιν, ...καί, τὴν παραίτησιν ἀποδεξάμενοι τοῦ Θεολόγου Γρηγορίου, καθαιρέσαντες ἀπεκήρυξαν τὸν Μάξιμον ὡς αἱρετικόν...»
Ὁ Νεστόριος (428 - 431 μ.Χ.), «Εἰσηγητὴς τῆς αἴρεσης τοῦ Νεστοριανισμοῦ». «...ὁ Νεστόριος καθαιρέθηκε καὶ ἀναθεματίστηκε ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ τὴν σύνοδο...»
Ὁ Πύῤῥος (638 - 641 μ.Χ.), «Δυστυχῶς εἶχεν αἱρετικὰ φρονήματα... Ἀλλ᾽ ἧν καὶ τὴν ψυχὴν μοχθηρός, κατὰ τὸν Μανασσῆν λοιμὸς ἀνὴρ καὶ δυσσεβὴς καὶ φαρμακὸς καὶ γόης...», «Ἀπεβίωσεν ὁ μονοθελήτης Πύῤῥος κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς. Δυστυχῶς, πάλιν αἱρετικὸς μονοθελήτης διεδέξατο αὐτόν, οὕτω δ᾽ ἡ Ἐκκλησία ἦν τεταραγμένη...».
Ὁ Παῦλος Βʹ (641 - 653 μ.Χ.), «Ὑπέρμαχος τοῦ Μονοθελητισμοῦ... Ἐναντίον του στράφηκε ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς...», «Ὁ Παῦλος ἔπεισε τὸν αὐτοκράτορα νὰ λάβῃ σκληρὰ μέτρα τόσο ἐναντίον τοῦ πάπα Μαρτίνου ὅσο καὶ ἐναντίον τοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ. Ἐν τούτοις, ἡ μονοθελητική του πολιτικὴ ἀπέτυχε καὶ ἀποδοκιμάστηκε ἀπὸ τὴν ΣΤ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (680)».
Ὁ Ἰωάννης Στʹ (712 - 714 μ.Χ.), «Ἦτο ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ προωθήθη εἰς τὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Φιλιππικοῦ. Συνεκάλεσε ἐν Κωνσταντινουπόλη διὰ τὴν καταδίκη τῶν ἀποφάσεων τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (680) ἐναντίον τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ τοῦ Μονοενεργητισμοῦ».
Ὁ Νικήτας Αʹ (766 - 780 μ.Χ.), «Ἦταν εἰκονομάχος καὶ ἐπιβλήθηκε στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο ἀπὸ τὸν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Ε´. Κατὰ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς πατριαρχείας του συνεχίστηκαν οἱ σκληροὶ διωγμοὶ ἐναντίον τῶν εἰκονοφίλων...».
Ὁ Θεόδοτος Αʹ Κασσιτεράς (815 - 821 μ.Χ.), «...Προωθήθηκε στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα μὲ σκοπὸ τὴν ἀναβίωση τῆς εἰκονομαχίας. Συγκάλεσε σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη (815), ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787) ὑπὲρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἐπανέφερε σὲ μετριότερη μορφὴ τὴν εἰκονομαχία καὶ ἀφόρισε τοὺς προκατόχους του εἰκονοφίλους πατριάρχες. Ὁ Θεόδωρος Στουδίτης, ὑπέρμαχος τῶν ἱερῶν εἰκόνων, καταδίκασε τὸν ἀντικανονικὸ πατριάρχη...».
Ὁ Ἰωάννης ΙΑʹ Βέκκος (1275 - 1282 μ.Χ.), «...Μετὰ τὸν θάνατο Μιχαὴλ τοῦ Η´, καθῃρέθη καὶ ἐξωρίσθη...». Ἐκεῖνο πού δέν ἀναφέρεται στόν βίο, στήν πατριαρχική ἱστοσελίδα, εἶναι ὅτι ἐπί πατριαρχίας του ἔγιναν μεγάλοι διωγμοί στό Ἅγιον Ὅρος καί μαρτύρησαν πολλοί μοναχοί «μὴ δεχόμενοι νὰ ἑνωθοῦν μὲ τοὺς Λατίνους καὶ νὰ προδώσουν τὴν Ὀρθοδοξία [6]».
Ὁ Ἰωάννης ΙΔʹ Καλέκας (1334 - 1347 μ.Χ.), «...ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ὑπεστήριξε τὸν ἀντιησυχαστὴ Γρηγόριο Ἀκίνδυνο, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ηὐνόησε τὰς διώξεις τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ἠσυχασμοῦ. ... Ὁ πατριάρχης Ἰωάννης Καλέκας καθῃρέθη παρὰ τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῷ 1347...».
Ὁ Μητροφάνης Βʹ (1440 - 1443 μ.Χ.), «...Ἀπεκηρύχθη ἀπὸ τοὺς ἀνθενωτικοὺς ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου (Ἐφέσου Μάρκον, Ἠρακλείας Ἀντώνιον κ.ἄ.) καὶ ἀπεδοκιμάσθη παρὰ τῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων τῷ 1443, ἡ ὁποία κατεδίκασε τὴν ἑνωτικὴ Σύνοδο».
Ὁ Ραφαήλ Αʹ (1475 - 1476 μ.Χ.), «...κατήγετο ἐκ Σερβίας. Ἐξελέγη εἰς τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο ταῖς ἐνεργείαις τοῦ σουλτάνου, παρ᾽ ὅτι δὲν ἐγνώριζε κἂν ἑλληνικὰ, ἐπειδὴ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὑψηλὸ χρηματικὸ ποσὸν εἰς τὴν Ὑψηλὴ Πύλη. Δὲν κατώρθωσε ὅμως νὰ καταβάλῃ το ποσὸν αὐτὸ καὶ τὴν ἄνοιξη τοῦ 1476 καθῃρέθη... Ὅλαι οἱ μαρτυρίες συμφωνοῦν ὅτι καὶ πέραν τοῦ τρόπου τῆς ἐκλογῆς του ὑπῆρξε ἀνίκανος καὶ χυδαῖος «ἀνὴρ χαμερπὴς καὶ τῇ μέθῃ ὅλος ἔκδοτος [...] βλακώδης ὧν».
Ὁ Μητροφάνης Γʹ (1565 - 1572 μ.Χ.), «...Ὡς πατριαρχικὸς ἔξαρχος εἰς τὴν Ῥώμη συνήντησε ἰδικῇ του πρωτοβουλίᾳ τὸν πάπα Ἰούλιο Γ´, ἀποτελέσματι νὰ καθαιρεθῇ καὶ νὰ ἀναλάβῃ ἐξαρχικὸ ἀξίωμα εἰς τὴν μητρόπολη Παροναξίας. Τῷ 1551 μετὰ τὴν συγχώρησί του ἀπεσύρθη εἰς τὴν μονὴ Ἁγίας Τριάδος ἐν Χάλκῃ...», «Ἐξελέγη πατριάρχης τῷ Ἰανουαρίῳ τοῦ 1565 ὑποστηριζόμενος ἀπὸ τὸν πρόκριτο Μιχαὴλ Καντακουζινό, ὁ ὁποῖος ὅμως θὰ ἔχει τὴν εὐθύνη καὶ διὰ τὴν καθαίρεση του (τῇ 4ῃ Μαΐου 1572)»... «Ἐφάνη διαλλακτικὸς μετὰ τῶν προτεσταντῶν καὶ τῶν ῥωμαιοκαθολικῶν, εὐνοῶν τὴν ἔνωσιν Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς ἐκκλησίας. Μετὰ τὴν ἐκθρόνισί του ἀνέλαβε τὴν Μητρόπολη Χίου καὶ τὴν Μητρόπολη Λαρίσης ἣν καὶ ἐπώλησε διὰ χίλια φλωρία. Προσεπάθησε ἀνεπιτυχῶς νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ τῷ 1573 ἐξωρίσθη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τῷ 1576 ἐπανέλαβε τὰς προσπαθείας του ὥσπου τῷ Νοεμβρίω τοῦ 1579 ἐξελέγη καὶ πάλιν...».
Ὁ Γρηγόριος Δʹ (1623 μ.Χ.), «...Ἀνέβη εἰς τὸν πατριαρχικὸ θρόνο... ὑπεστηριχθεὶς ὑπὸ δύο καθῃρεμένων ἐπισκόπων, τῶν Ἰησουϊτῶν καὶ τοῦ Γάλλου πρεσβευτοῦ. Κατὰ τὴν δίμηνο πατριαρχεία του ἀντιμετώπισε γενικὴ περιφρόνησι κλήρου καὶ λαοῦ. Τελικῶς ἡ Σύνοδος ἐξέλεξε τὸν ἐξ Ἀδριανουπόλεως Ἄνθιμο, ἐνῷ καθῄρεσε τὸν Γρηγόριο καὶ τὸν ἐξόρισε εἰς Ῥόδο, κατηγορῶντάς τον διὰ κακοδοξίας καὶ μυστικὰς συνεννοήσεις μετὰ τῶν ἑτεροδόξων».
Ὁ Κύριλλος Γʹ (1652 μ.Χ.), «...Ἡ ἐριστικὴ καὶ ῥαδιουργὸς φύση του ἐδημιουργοῦσε συνεχῶς προβλήματα εἰς τὰς μητροπόλεις καὶ εἰς τὸ Οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο. Ἀνεῤῥιχήθη αὐθαίρετως καὶ δολοπλόκως δὶς εἰς τὸν πατριαρχικὸ θρόνο, ἀλλὰ καὶ τὰς δύο φορὰς καθῃρέθη...».
Λάβαμε ἀρνητικά δείγματα βίων Πατριαρχῶν ἀπό ὅλο τό χρονικό εὗρος ζωῆς τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου. Σέ τί ἄραγε νά διαφέρει, τί εἶναι αὐτό πού κάνει νά ξεχωρίζει τό σημερινό Φανάρι καί ὁ σημερινός Πατριάρχης; Ἐγγυητής τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα με την Πίστη μας, εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μήπως λοιπόν, τό Ἅγιο Πνεῦμα - Θεός κατοικεῖ ἐντός του; Οὔτε αὐτή ἡ ἀπάντηση ἀφήνει θετικά περιθώρια: ἡ κοινωνία τοῦ Πατριάρχη, μόνο μέ τούς αἱρετικούς παπικούς (γιά νά μήν ἀναφερθοῦμε καί σέ ὅλους τούς ὑπόλοιπους) γιά τούς ὁποίους τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἕνα κτίσμα καί ὄχι Θεός, καθιστᾶ τήν ἀντίληψη αὐτή ἀδύνατη, ἄτοπη. Κάποιος πού δέν πιστεύει στήν Θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκ τῶν πραγμάτων, δέν ἔχει τά ἐχέγγυα γιά αὐτό τό ἔργο τῆς ἑνότητος.
Ἐκ τῆς ἱστορικῆς ἀναδρομῆς τοῦ βίου τῶν Πατριαρχῶν καθίστανται ὅλες αὐτές οἱ μεγαλοστομίες, ἀθεολόγητες ἀσυναρτησίες. Γνωρίζει καλά ὁ Πατριάρχης, κατά βάθος, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ προσπάθειες ἐπιβολῆς τοῦ ἀλλόκοτου, θά καταλήξουν στό «ἐποιήσαμε οὐδέν», ὅσους κοσμικούς ὀπαδούς καί νά προσαρτήσει στό κατασκεύασμά του. Τό Φανάρι μᾶς παρέδωσε πολλούς αἱρετικούς Πατριάρχες. Μήπως ζήλωσε τήν ἀδοξία τους; Τόν παρακαλοῦμε, ἐπειδή τόν ἀγαποῦμε, νά ἐπιστρέψει. Ὁ Κύριος ἔρχεται! Εὐχόμαστε, στόν βίο τοῦ Πατριάρχη, μετά ἀπό χρόνια πού ἐμεῖς δέ θά ζοῦμε, νά μήν ἀναγράφεται αὐτό στό βίο τοῦ Πύῤῥου (ἐλαφρῶς τροποποιημένο): «Δυστυχῶς, πάλιν αἱρετικὸς οἰκουμενιστής διεδέξατο αὐτόν...»· ἀλλά καί ἡ σωτήρια προσθήκη: «ὅμως ὁ ἴδιος μετενόησε πρίν τήν τελευτή του, ἐσώθηκε καί ὅλοι εὐχαρίστησαν καί ἐδόξασαν τόν πανάγαθο καί ἀληθινό Θεό»!
______________________________________
[1] «Τό Φανάρι εἶναι πηγή φωτός. Καί δέν σβήνει μέ τούς ἀνέμους», https://www.
[2] «Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης στήν Ναύπακτο», https://www.parembasis.gr/
[3] «ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΠΛΕΟΝ ‘‘ΑΓΙΑ ΕΔΡΑ’’!», https://orthodoxostypos.gr/%
[4] «Χωρὶς τὸ Φανάρι δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία»;, https://orthodoxostypos.gr/%
[5] Γιά περισσότερα: «Κατάλογος Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν», https://ec-patr.org/
[6] «Ὀρθοδοξία καί Σύνοδος τῆς Λυών (1274)», https://timiosprodromos.com/
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου