Μόλις πέντε ετών, καθώς διηγείται
ο ίδιος, είχε την πρώτη δαιμονική εμπειρία. Έμεινε σε όλη του τη ζωή ένα
χαριτωμένο παιδί. Το πλησίασμα κοντά του ήταν ευχάριστο, ειρηνικό, ιλαρό.
Ανέπαυε.
Δεν έλεγε πολλά. Είχε συνήθως σκυμμένο το κεφάλι του. Όταν λίγο μιλούσε,
χαμογελούσε γλυκά. Προσευχόταν. Αυτός ήταν ο μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης.
Προσήλθε στη μονή το 1953 κι εκάρη μοναχός το επόμενο έτος.
Αγαπούσε υπερβολικά τον Χριστό.
Αγαπούσε το μοναχικό σχήμα. Αγαπούσε το κομποσχοίνι. Κοινωνούσε κι αισθανόταν
τον Χριστό μέσα του. Η ασθένεια τον έκανε να συνδεθεί πιο πολύ με τον Χριστό.