Φθάνουν
τα Χριστούγεννα, η πραγματοποίηση του διαχρονικού και οικουμενικού
πόθου για λύτρωση, για πλήρωση του οντολογικού κενού του γένους μας.
Πώς
θα υποδεχθούμε την επιφανέστατη γιορτή; Και προπάντων πώς θα τη
βιώσουμε σε βάθος, όχι επιφανειακά και παροδικά, αφού «ομολογουμένως
μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ.
3.16).
Τι οφείλουμε να κάνουμε για χάρη Του; – λάθος, για χάρη μας! Να
εφαρμόσουμε το λόγιο του προφήτη Ησαΐα (40.3-4), καθώς προέτρεπε ο
Πρόδρομος στην αρχή του Ευαγγελίου (Λουκ. 3.4).
Δηλαδή να κάνουμε ευθείς
τους δρόμους στον «Ερχόμενο». Να γεμίσουμε κάθε φαράγγι, που σημαίνει
κάθε έλλειψη, ελάττωμα, και να ταπεινώσουμε και ισοπεδώσουμε κάθε βουνό,
που σημαίνει εγωισμό και κάθε ύλη και υλικό φρόνημα που εγείρονται σαν
φράχτες στον «Ερχόμενο», «λογισμούς καθαιρούντες και παν ύψωμα
επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β’ Κορ. 10.5). Έτσι τα στρεβλά
θα γίνουν ευθέα και τα τραχέα οδοί λείαι «και όψεται πάσα σαρξ το
σωτήριον του Θεού» (Λουκ. 3.5).