τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Νά ᾿ναι ἄραγε τὰ στίφη τῶν Μήδων ποὺ κάνουν ἀπόβαση στὸν Μαραθῶνα ἢ ποὺ συνωθοῦνται μερικὰ χρόνια ἀργότερα στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν;
Νά ᾿ναι κάποια ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες ὀρδὲς βαρβάρων ποὺ σκάζουν σὰν ἀφρισμένα κύματα πάνω στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας ἐπὶ αἰῶνες;
Μήπως τὰ κραταιὰ φουσάτα τῶν Ἀγαρηνῶν, ποὺ ἡ μάνητα τοῦ «ἱεροῦ πολέμου» τους καὶ τὰ ὄνειρά τους γιὰ παγκόσμια παντοκρατορία, τόσες καὶ τόσες φορὲς μέχρι τὸν 10ο αἰῶνα θὰ πνιγοῦν μέσα στὸν Βόσπορο ἢ θὰ συντριβοῦν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ἀπὸ τοὺς ἀμύντορες τῆς Ἀνατολίας;
Μήπως εἶναι οἱ ὀρδὲς τῶν Σελτζούκων ποὺ πλημμυρίζουν τὴ Μικρασία μετὰ τὸ καταραμένο Ματζικέρτ, μέχρι καὶ πάλι ἡ Ρωμανία νὰ κατορθώσει ν᾿ ἀνασυνταχθεῖ καὶ νὰ τοὺς κρατήσει μακριὰ ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ ἐδάφη της γιὰ σχεδὸν τρακόσια ἀκόμη χρόνια;