Σήμερα θα αναφερθούμε στην καλοσύνη, στα αποτελέσματα και στη δυναμική της.
Πρώτιστα
ο καλοκάγαθος βιώνει ο ίδιος μια κατάσταση παραδείσια, θείου ελέους –«ο
δε ευσπλαγχνιζόμενος θα ελεηθεί», που λένε οι παλαιοδιαθηκικές
Παροιμίες (17.5).
Εκείνος
που μισεί και μνησικακεί «κάθεται στα καρφιά», «τρώγεται» και δεν
ησυχάζει, σκεπτόμενος μέρα-νύχτα πώς θα κάνει κακό και πώς θα εκδικηθεί.
Ζει σε άγχος, σε αναβρασμό και σε ταραχή, πληρώνει ακριβά την κακία
του. Ε, ο καλοσυνάτος είναι ήρεμος, ιλαρός και αναπαυμένος πάνω στην
ειρήνη που του δωροφορεί η αγαθή διάθεση και συνείδηση. Δεν χρειάζεται
να πολυπραγμονήσουμε στην παράγραφο αυτή. Είναι αυτονόητη η ψυχική του
μακαριότητα.