«Στοῦ Κιλκὶς τὴν ὁλόμαυρη ράχη
περπατῶντας ἡ Δόξα μονάχη
μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια
καὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ
γινωμένο ἀπ᾿ ὀλίγα χορτάρια
ποὺ ᾿χαν μείνη στὴν ἔρημη γῆ».
περπατῶντας ἡ Δόξα μονάχη
μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια
καὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ
γινωμένο ἀπ᾿ ὀλίγα χορτάρια
ποὺ ᾿χαν μείνη στὴν ἔρημη γῆ».
Διαβάζω ἀπὸ τὸ βιβλίο "Ἀθάνατη Ἑλλὰς" τοῦ Δ Καλλιμάχου, αὐτόπτου μάρτυρος καὶ "ἐθελοντοῦ ἱεροκήρυκος τῆς Ε' Μεραρχίας", γιὰ τὴν ἔνδοξη μάχη τοῦ Κιλκίς: " Ἐκεῖ πρὸς τὰ χαρακώματα ἕνας φαντάρος μας βαρέως πληγωμένος, ὁ ὁποῖος μετ᾿ ὀλίγον δὲν θὰ διέφευγε τὸ μοιραῖον, ἀπὸ τὰς φλόγας τῶν καιομένων σπαρτῶν ποὺ ὁλονέν τὸν ἐπλησίαζαν, λέγει πρὸς τὸν συνάδελφόν του ποὺ ἐπῆγε νὰ τὸν βοηθήση: