Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: «Ὡς πότε;».

                                      «Καὶ λευτερωθήκαμεν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ           

                                      σκλαβωθήκαμεν εἰς ἀνθρώπους κακορίζικους, ὅπου 

                                      ἦταν ἡ ἀκαθαρσία τῆς Εὐρώπης»
                                      (Στρατηγὸς Ἰωάννης Μακρυγιάννης)

                                     «Οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ ἀσεβέστεροι
                                      τῶν ὅλων»
                                     (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς)

                                     «Οἱ ποιμένες ὡς λύκοι γενήσονται. Οἱ ἱερεῖς τὸ
                                      ψεῦδος ἀσπάσονται. Οἱ μοναχοί τὰ τοῦ κόσμου
                                      ποθήσουσιν...»
                                     (Ἅγιος Ἱππόλυτος)

Εἶναι προφανὲς ὅτι ζοῦμε στὰ τέλη τῶν ἐσχάτων χρόνων.
Οἱ παραπάνω ρήσεις καὶ προφητεῖες εἶναι σὲ πλήρη ἰσχὺ κι ἐκπλήρωση.

Ἄς φανταστοῦμε μία ἐποχὴ ποὺ οἱ ἐπίσκοποι καὶ προκαθήμενοι τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν δὲν θὰ ἐνδιαφέρονται καθόλου γιὰ τὸν Χριστό. Μόνο γιὰ ἐξουσία, κακομοίρηδες καρεκλοκένταυροι ἢ ἁπλῶς κατατρομαγμένοι ἀπ᾿ τὴν ἀνθρώπινη ἰσχύ, θὰ ἀγαπᾶνε τὴ ζωούλα τους σφόδρα καὶ δὲν θὰ τὴν ἀνταλλάσσουν μὲ τίποτα μὲ τὸ Χριστό.

Θὰ παραλλάσουν μυστήρια καὶ πίστη, βαπτίζοντας μὲ ραντισμό, κατηχούμενοι ἀπὸ ἱέρειες τῆς Δύσης, θὰ μοιράζουν «ἱερὰ» βιβλία ἄλλων θρησκειῶν, θὰ εἰρωνεύονται ἁγίους καὶ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας, θὰ βγάζουν καὶ θὰ φοροῦν τὸ Σταυρὸ ὡς κόσμημα ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις, ἕτοιμοι νὰ καταργήσουν τὸ Εὐαγγέλιο ἐὰν αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὸ «ἀγαπημένο» ἐκκλησίασμα, θὰ συναγελάζονται, θὰ συνπροσεύχονται καὶ θὰ συλλειτουργοῦν μὲ αἱρετικούς, σχισματικοὺς καὶ μασόνους, προδίδοντας πίστη, Πατερικοὺς Κανόνες, Οἰκουμενικὲς Συνόδους τὸ ἴδιο τὸ Εὐαγγέλιο, γιατί ἔτσι ἐπιτάσσει ἡ «ἀγάπη» ἀλλὰ βέβαια καὶ τὸ διεθνὲς συμφέρον, μὲ δεξιότητες διπλωματικὲς ὑπέρτερες καὶ ἀπ᾿ αὐτὲς τῶν ἐπαγγελματιῶν τοῦ διπλωματικοῦ σώματος.

Θὰ ἀφήνουν ἀβρόχοις ποσὶν τὸ ξεπούλημα τῆς πατρίδας, σφυρίζοντας κλέφτικα, μὲ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ πολιτικὴ δὲν εἶναι δικό τους θέμα. Θὰ ἀπαγορεύουν ἀπὸ πατριῶτες κληρικοὺς νὰ ὑπερασπίζονται σημαία καὶ πατρίδα.

Οἱ καλογέροι ποὺ ἄφησαν τὸν κόσμο γιὰ τὸ Θεό, θὰ παντρευτοῦν τὰ κτήματα καὶ τὰ μετόχια, θὰ κάνουν ὑπακοὴ σὲ θεσμοὺς διεθνεῖς, καλὰ πληρωμένοι ἀπὸ ἐπιδοτούμενα προγράμματα, μὲ μοναστήρια μὲ ἠλεκτρικὰ ἀνεβατόρια, ἐνδοδαπέδιες θερμάνσεις καὶ ἀνελκυστῆρες καὶ μὲ ὀχήματα (τζὶπ) πολυτελείας, καθὼς καὶ μὲ ἀκίνητα ἐνοικιαζόμενα.

Ἄμισθοι κληρικοὶ ποὺ θὰ ζητιανεύουν γιὰ ἕνα διορισμό, γιὰ μιὰ ἐνορία μὲ πολλὰ «τυχερὰ» καὶ θὰ φιλοῦν τὸ «ἅγιο» δεσποτικὸ χέρι ἀδιαφορῶντας ἐὰν αὐτὸ τὸ χέρι χαιρετᾶ παπικὸ ἢ μοιράζει τὸ κοράνι.

Φοβισμένοι γιὰ τὴ ζωούλα τους σὲ καιροὺς πανδημίας, θὰ παύουν νὰ διαθέτουν τὴ Θεία Κοινωνία στὸν ἀναγκεμένο λαό, τὸ ἀντίδωρο θὰ τὸ δίνουν σὲ σακουλάκια ἢ θὰ τὸ διαθέτουν μέσῳ αὐτόματων μηχανημάτων πωλήσεως μὲ κερματοδέκτη. Καὶ ἀπ᾿ τὸ φόβο τὸν πολὺ δὲν θὰ θέλουν καὶ νὰ καταλύσουν μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία. Θὰ φοβοῦνται μὴν κολλήσουν κανένα μικρόβιο.

Θὰ ἀλλάξουν σιγά-σιγά ὅλη τὴν ἐκκλησιολογία καὶ θὰ ποῦν πὼς δὲν χρειάζονται τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, ἀλλὰ φτάνει ἡ προσευχὴ καὶ μόνο. Ἡ κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία.

Θὰ ἐγκαινιάσουν καὶ τὴν τηλεφωνικὴ εὐχὴ μετὰ ἀπὸ μιὰ τηλεφωνικὴ ἐξομολόγηση. Κι ἂν ἀπὸ ἀτυχία -δική τους- τοὺς βρεῖς στὸ δρόμο καὶ πᾶς νὰ φιλήσεις τὸ χέρι τους, θὰ τρέχουν μακριὰ νὰ φυλαχθοῦν.

Μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ πολιτικοί, οἱ κυβερνῶντες θὰ κλέβουν μὲ νόμους πατέντες τὰ τίμια εἰσοδήματα τοῦ λαοῦ, θὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὴν ἐλπίδα καὶ τὸ ὄνειρο, ἀλλὰ ἀκόμα χειρότερα τὸ μοναδικὸ γιατρικὸ τὴ Θεία Κοινωνία καὶ τὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες. Θὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν ἀπώλεια. Θὰ ἐξαφανίσουν τὰ εἰκονίσματα ἀπὸ σχολεῖα καὶ ὑπηρεσίες, θὰ ἐξοστρακίσουν τὸ σταυρὸ ἀπ᾿ τὴ σημαία, θὰ ἐξοβελίσουν τὴν Ἁγία Τριάδα ἀπ᾿ τὸ Σύνταγμα.

Μὲ τὴ συνέργεια βέβαια της διοικούσας ἐκκλησίας. Μὲ τὸ ἀζημίωτο βέβαια.

Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ θὰ δημιουργήσουν ἕνα νέα λεξικὸ γλώσσας. Θὰ ἀλλαχθεῖ ἡ ἔννοια πολλῶν λέξεων ὅπως ἀγάπη, ὑπακοή, ταπείνωση, θυμός, ὁμολογία, ἀποτείχιση, σωτηρία, καταδίκη, δικαιοσύνη Θεοῦ, ὀργὴ Θεοῦ, δημόσιο συμφέρον, ἀσφάλεια, ἀνθρώπινα δικαιώματα κ.α.

Κι ἐπειδὴ βέβαια θὰ ὑπάρξουν ἀντιδράσεις ἀπὸ ἕνα λαὸ ποὺ μεγάλωσε σὲ καλύτερες ἐποχὲς καὶ διαθέτει ἀκόμα ζωντανὴ συνείδηση, θὰ θελήσουν νὰ παράξουν μιὰ νέα γενιὰ «ξεπλυμένων» ἐγκεφάλων μέσῳ τῆς ἀλλοίωσης τῶν μαθημάτων ἱστορίας, γλώσσας, θρησκευτικῶν. Δὲ φτάνει ὅμως αὐτό. Γιὰ νὰ «πάει πιὸ γρήγορα τὸ πρᾶγμα» θὰ χρησιμοποιηθοῦν «καταλῦτες». Ἡ μίξη τῶν θρησκειῶν, ἡ πλήρης διαστρέβλωση τῆς ἱστορίας, ἀποδομῶντας τοὺς ἥρωες τῆς πατρίδας ὅλων τῶν πολέμων κι ἐπαναστάσεων καὶ τὸ μάθημα σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Θὰ λειάνουν τὴ μνήμη τῶν Ἑλλήνων ὡς πρὸς τὴν ἱστορία καὶ τοὺς αἰώνιους ἐχθρούς, χρησιμοποιῶντας τὰ μέσα ἐνημέρωσης μὲ ἀνιστόρητες ἐκπομπὲς καὶ ντοκιμαντὲρ ἱστορίας, μὲ τουρκοσειρὲς ποὺ θὰ δημιουργήσουν ἕνα οἱονεὶ πνευματικὸ ραγιαδισμό. Ἡ τούρκικη γλῶσσα θὰ ἀκούγεται μεσημέρια καὶ βράδια σὲ κάθε σπιτικό. Καὶ μετὰ ὅπου εὐνοεῖ ἡ γεωγραφία τῆς πατρίδας θὰ μπεῖ καὶ στὰ σχολεῖα.

Θὰ προωθηθοῦν «συγγραφεῖς» καὶ «λογοτέχνες» ποὺ φλερτάρουν μὲ ἤθη ἕτερα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς παράδοσης. Μὲ σχολικὰ βιβλία αἰσχρά.

Ναὶ αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ τελειωτικὸ χτύπημα. Θὰ διαστρέψουν τὰ ἀθῶα παιδικὰ μυαλά, ὥστε ἡ νέα γενεὰ νὰ μὴν ἔχει καμία ἀναστολὴ γιὰ τὴ συμμετοχή της στὴ νέα ἐποχὴ τοῦ πανσεξουαλισμοῡ, τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῆς σαρκικῆς ἁμαρτίας. Νὰ χτίσει τὰ νέα Σόδομα καὶ Γόμορρα.

Κι ἔτσι θὰ «προετοιμαστεῖ τὸ ἔδαφος» χωρὶς καμία πιθανότητα ἀντίδρασης.

Καὶ ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία θὰ εὐλογεῖ τὸ ἔργο τῆς πολιτείας καὶ θὰ ἐπαυξάνει.

Πιθανὸν νὰ ἐγκαινιάσει καὶ τὸ μάθημα τῆς σεξουαλικῆς ἀγωγῆς στὰ κατηχητικά. Ἤδη πλανεμένοι δεσποτᾶδες συμφωνοῦν καὶ τὸ προτείνουν, γιὰ τὰ σχολεῖα πρὸς τὸ παρόν. Τέρμα τὰ ἄκαιρα χριστιανικὰ τραγούδια. Τέρμα ἱστορίες Εὐαγγελίου καὶ Συναξάρια. Ἄς ἐκσυγχρονιστοῦμε.

Μὰ δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι πλέον φαντασία. Ἔγιναν, γίνονται ἤ θὰ πραγματοποιηθοῦν στὸ ἐγγὺς μέλλον. Μὲ μιὰ διεφθαρμένη στὰ ἤθη κυβέρνηση καὶ ἕνα ἀποστατοῦντα στὴν πλειοψηφία του κλῆρο, ποὺ ὑπνωτίζει τὸν πιστὸ λαὸ μὲ τὰ τερτίπια τῆς ψευτοαγάπης καὶ τῆς δαιμονικῆς καὶ καταστροφικῆς ὑπακοῆς.

Ὡς πότε θὰ ἀνεχόμαστε κυβερνῶντες κι ἐπισκόπους ποὺ δὲν γνωρίζουν Χριστὸ ἢ Πατρίδα;

Πόσο θὰ σιωποῦμε;

«Μισῶ σιωπὴν ὅτε καιρός τοῦ λέγειν»

Κι ἐπειδὴ κάποια ἔργα τοῦ κ. Θεόδωρου Γρηγοριάδη δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ αἰσχρότητα μεταμφιεσμένη σὲ λογοτεχνία, γιὰ νὰ ξεπλύνω τὴν πρόσφατη λάσπη τῶν πανελληνίων (μάθημα γλώσσας) κλείνω μὲ ἕνα ἀπόσπασμα μιᾶς προσευχῆς του ὄντως λογοτέχνη Κ. Παλαμᾶ:

«Ἀπάνου ἀπ᾿ τὸ κρεββάτι μου βαθειὰ παρηγοριά μου, Καρφώνω τὴν εἰκόνα Σου, καὶ τώρα ἡ κάμαρα μου

Εἶναι καὶ μνῆμα θλιβερὸ καὶ χαρωπὴ έκκλησία-Σκοτάδι ἡ θλῖψι μου σκορπᾶ καὶ λάμψιν ἡ θρησκεία.

Τὴ θλῖψι δίωξε την, κ᾿ ἐδῶ Ἐσὺ μονάχα μένε, Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!»

«Πᾶνος»