Στὴν Ἐκκλησία κάθε Κυριακὴ... στὶς γιορτὲς στοὺς πανηγυρικοὺς ἑσπερινοὺς... Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε μπροστὰ σὲ ἀκοίμητο καντήλι ποὺ μισοφωτίζει τὸ εἰκονοστάσι...
Μετὰ φόβου Θεοῦ Πίστεως καὶ Ἀγάπης.... καὶ ἐμεῖς προσερχόμαστε στὰ ἄχραντα Ἅγια ἀφοῦ προηγουμένως μᾶς ἄγγιξε ἕνα πολυλιβανισμένο πετραχήλι...
Τρέχουμε μὲ λαχτάρα στὰ προσκυνήματα τῆς Πίστης μας, διαβάζουμε πατερικὰ βιβλία, ἀκοῦμε τὰ ἐρτζιανὰ τοῦ Θεοῦ, ἐνίοτε βρισκόμαστε καὶ πίσω ἀπ᾿ τὰ μικρόφωνά τους...
Γιὰ ἄλλους τὰ παραπάνω κρατοῦν μιὰ ζωὴ ὁλάκερη, γιὰ ἄλλους ὁ χρόνος εἶναι πιὸ περιορισμένος γιατί ἔτσι τὸ θέλησε Ἐκεῖνος. Μὰ ποιὸς ὁ λόγος γιὰ ὅλα αὐτά; ἀναρωτιοῦνται κάποιοι ἐπιτηδευμένα... ἀνυποψίαστοι...
Στὴν πλέον συνηθισμένη ἐρώτηση ποὺ γίνεται σὲ ταπεινοὺς ἀσκητὲς τῆς ἀποταγῆς καὶ τῆς ἡσυχίας... Γιατὶ ἦρθες ἐδῶ; ἡ ἀπάντηση εἶναι μιὰ καὶ ἀπαράλλαχτη: Γιὰ νὰ σώσω τὴν ψυχή μου! Γιὰ νὰ μὲ βρεῖ ἕτοιμο ὁ Χριστὸς μας ἐν ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἐκείνη τὴν ἀνεπανάληπτη ὥρα ποὺ ἡ ψυχὴ θὰ ἐγκαταλείψει τὸ σῶμα, θὰ χωριστεῖ καὶ θὰ ξεκινήσει τὸ δικό της ταξίδι...
Ἡ πίστη στὴν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ αἰώνιου ταξιδιοῦ ὁδηγεῖ καὶ δείχνει τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωῇ... Ὅποιος τὴν περιγελᾶ σὰν τὸν δύστυχο ἥρωα τοῦ Κόντογλου ποὺ πίστευε ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι δοξασίες καὶ διαδόσεις γηραιῶν γυναικῶν... ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει τὸ γιατί ὅλα αὐτὰ...
Καμιὰ φορὰ μᾶς ἀρκεῖ τὸ νὰ δηλώνουμε ἀδαεῖς... Μιὰ βολικὴ ἄγνοια... μιὰ χλιαρὴ ἐνίοτε ἀντιμετώπιση ποὺ ἀποστρέφεται ὁ Χριστός μας... Πιστεύω μὲν στὸ Θεὸ ἀλλὰ ὄχι καὶ στὸ μετὰ... στὰ τελώνια... στὴν κόλαση... Μοιάζει αἱρετικὸ ἢ μήπως δὲν εἶναι;
Γνώριζα ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο χλιαρὸ συχνὰ ὀρθολογιστὴ ποὺ ὅπως ἔλεγε κατὰ τὰ ἄλλα πίστευε... Μέχρι ποὺ κάποια στιγμὴ ἔπεσε στὰ χέρια του μιὰ κασέτα... ἔγραφε πάνω: Ἡ συγκλονιστικὴ ἀφήγηση τοῦ Γέροντα Ἐφραίμ τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στὸ Σεράϊ τῶν Καρυῶν γιὰ τὴν ψυχὴ μετὰ τὸν Θάνατο.
Αὐτὴ ἡ κασέτα ἀδερφέ μου, μοῦ ἄλλαξε τὴ ζωή! Συγκλονίστηκα! Πείστηκα! Θέλησα νὰ μάθω γιὰ αὐτὸ τὸ μετὰ... Καὶ τώρα ξέρω! καὶ ἐλπίζω! Αὐτὴ ἡ κασέτα ἦταν σταλμένη ἀπ᾿ τὸν Χριστὸ μας...
Καθισμένος ἀπέναντι στὸν Γέροντα λίγα χρόνια πρὶν σὲ ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι στὸν πρῶτο ὄροφο τῆς Σκήτης πάνω ἀπ᾿ τὴν κεντρικὴ πύλη της. Ἐξομολογοῦμαι σ᾿ αὐτὸν τὸν γλυκύτατο Πατέρα καὶ αἰσθάνομαι τὴν ὀρθάνοιχτη ἀγκαλιὰ τῆς Θείας στοργῆς νὰ μὲ προσμένει... Πρὶν φύγω τὸν ρωτῶ: Γέροντα ἐπειδὴ ἀσχολοῦμαι μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ραδιόφωνο καὶ κάνω ἐκπομπὲς ἔχω εὐλογία νὰ μεταφέρω σὲ αὐτὲς κάποιες ἀπὸ τὶς ὁμιλίες σας; Καὶ αὐτὸς μὲ χαμηλωμένο τὸ βλέμμα καὶ μὲ ἐκείνη τὴν γαλήνια φωνή μοῦ ἀπαντᾶ: Ἄν νομίζεις ὅτι θὰ ὠφεληθοῦν κάποιοι νὰ τὸ κάνεις...Ἀπομαγνητοφώνησα τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς συνταρακτικῆς ἀφηγήσεως... Αὐτὰ ποὺ εἰπώθηκαν εἶναι συγκλονιστικὰ γιατί εἶναι ἀληθινὰ καὶ διαπνέονται ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Κάποιοι ἄνθρωποι ἄλλωστε εἶναι ἰδιαιτέρως φωτισμένοι καὶ χαρισματούχοι ἐκ Θεοῦ...
-Τὴν ψυχή μας τὴν βγάζει ὁ Χριστὸς μὲ ἐκτελεστικὸ διακονητὴ τὸν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, στὸν ὁποῖο δίνει ἐντολή. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ εἶναι αὐτὸς ποὺ «βγάζει»τὴν ψυχή μας μὲ ἐντολὴ Κυρίου. Εἶναι ὑπέρτατη ἡ τιμὴ γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ὁ Χριστός μας νὰ ἔχει ὁρίσει τὸν ἀρχηγὸ τῶν Ἀγγέλων τὸν Ἀρχάγγελο Μιχαὴλ νὰ βγάζει τὴν ψυχὴ κάθε Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ... Ὅταν ἔρχεται ὁ ἀρχηγὸς νὰ πάρει τὴν ψυχή, ὄχι ὁ ἀξιωματικός, ὁ στρατιώτης ἀλλὰ ὁ ἀρχηγὸς σημαίνει ὅτι εἴμαστε πρίγκιπες! Ὁ ὅμοιος μὲ τὸν ὅμοιο...
Εἴμαστε πνευματικὰ πριγκιπόπουλα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν ὡς Ὀρθόδοξοι βαπτισμένοι. Μέγιστη ἡ τιμὴ νὰ ἔρχεται ὁ Μιχαὴλ ὁ ἀρχηγὸς ὅλων τῶν Ἀγγέλων!! Εἶναι ἱλαρός, χαρούμενος καὶ καθόλου αὐστηρὸς ὅπως μερικοὶ θέλουν νὰ τὸν παρουσιάζουν ἢ νὰ τὸν εἰκονίζουν... Οἱ ἄγγελοι δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ φόβο μὲ τρόμο καὶ μὲ ἀσχήμια... Κυρίως οἱ Ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ... Ἐὰν μερικοὶ φοβοῦνται εἶναι ὄχι ἀπὸ τὴ Θέα τοῦ Ἀγγέλου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θέα τῆς δικῆς τους ἀμετανόητης καταστάσεως... Ὅπως καὶ στὴ θέα τοῦ Χριστοῦ μας, κάποιοι δαιμονίζονται καὶ κολάζονται ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι οἱ ἀμετανόητοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι δεκτικοὶ τῆς Θείας ὁράσεως!
Ἔρχονται λοιπὸν οἱ Ἄγγελοι, ἔρχονται οἱ δαίμονες, ἔρχονται οἱ Ἅγιοι, ἀμβλύνονται οἱ αἰσθήσεις, κι ὅταν ὑπνωθοῦν τὰ μάτια, τὰ σωματικὰ μάτια, τότε ἡ ψυχὴ μὲ τὸν νοῦ βλέπει τὰ πάντα. Ἔχει μπεῖ ἤδη ἡ ψυχὴ στὴν σφαῖρα τῆς αἰωνιότητος τοῦ ἄλλου κόσμου πρὶν ἀκόμη ἐξέλθει τοῦ σώματος. Εἶναι οἱ τελευταῖες στιγμές, οἱ τελευταῖες φωτογραφίες ἀπὸ τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε ἐὰν αὐτὴ ἡ ψυχὴ κρίνεται ἢ εἶναι σεσωσμένη...
Εἶναι μερικὰ μυστικὰ ποὺ μᾶς εἶπαν οἱ Πατέρες νὰ προσέξουμε ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε... Δηλαδὴ ἂν ὑπάρχει ἀγωνία ἢ ἐφίδρωση... οἱ κινήσεις τῶν ὀφθαλμῶν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ πάνω καὶ κάτω οἱ κινήσεις τῶν χεριῶν, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ χρώματος, κραυγὲς ἢ βλάσφημες ἐκφράσεις, δυσοσμία ποὺ ἐκπέμπεται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ψυχορραγοῦντος ἢ καὶ ἀπὸ τὸ περιβάλλον ἢ ταραχὴ καὶ φόβος, ταχυκαρδία καὶ ἐφίδρωση καὶ σὲ ἐμᾶς τοὺς ὑπόλοιπους μὲ ἕναν ἀκατάληπτο τρόπο, ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ὅτι ἔχουμε παρουσία δαιμόνων καὶ ὅτι κάτι δὲν πάει καλὰ... Πρέπει τότε νὰ προσέξουμε πάρα πολὺ καὶ νὰ κάνουμε πολλὰ σαρανταλείτουργα. Ὅταν ὅμως κοιμηθεῖ, ἀπ᾿ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ φύλακας ἄγγελος παραλάβει τὴν ψυχή, τότε ζωγραφίζεται στὸ σκήνωμα μιὰ τέτοια χάρη καὶ μιὰ ἱλαρότητα ποὺ θὲς συνεχῶς νὰ εἶσαι κοντά του χωρὶς φόβο καὶ δισταγμὸ...
Εἶναι ἴσως οἱ τελευταῖες στιγμὲς γιατί ὁ χρόνος εἶναι μετρημένος ὡς τὴν ταφὴ καὶ ἐκείνη τὴ στιγμή μᾶς δίνεται εὐκαιρία ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ βιώσουμε αὐτὸ τὸ μυσταγωγικὸ θέαμα... Εἶναι πολὺ σημαντικὸ γιὰ ἐμᾶς. Δὲν νοιώθουμε τὴν ἀπομάκρυνση... Θέλουμε νὰ εἴμαστε συνεχῶς κοντὰ του... Σὲ ἕναν μοναχὸ μέχρι νὰ τελειωθεῖ ἤμουν δεκαπέντε ὁλόκληρες ὧρες συνεχῶς δίπλα του. Εἶχε λίγη δυσκολία ἀλλὰ τελικῶς ἐσώθη... Τὸ ψυχορράγημά του κράτησε πολλὲς ὧρες καὶ ἦταν ἐξουθενωτικὸ γιὰ ὅλους...
( συνεχίζεται )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου