Διδακτική ἱστορία: Τὸ κάτασπρο περιστέρι

Ἕνας μοναχὸς κατέβηκε στὴν πόλη νὰ πουλήσει τὸ ἐργόχειρο του. Στὸν δρόμο συνάντησε κατὰ τύχη μία ὡραία νέα, θυγατέρα εἰδωλολάτρου ἱερέως. 

Ἄφησε ἀφύλακτο τὸν ἑαυτό του καὶ τόσο κυριεύτηκε ἀπὸ σαρκικὴ ἐπιθυμία, ὥστε ξέχασε τὶς ὑποσχέσεις ποὺ εἶχε δώσει στὸ Χριστὸ γιὰ παρθενία καὶ ἁγνότητα, καὶ τὴν ζήτησε ἀπὸ τὸν πατέρα της γιὰ σύζυγο. 

-Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ὑποσχεθῶ, τοῦ εἶπε ἐκεῖνος, ἂν δὲν ρωτήσω πρῶτα τὸ Θεό μου. 

Πῆγε πράγματι στὸ μαντεῖο νὰ πάρει χρησμό. 

-Ζήτησέ του ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸ σχῆμα τοῦ μοναχοῦ καὶ τὸ βάπτισμά του, ἀπάντησε τὸ μαντεῖο, ἢ μᾶλλον ὁ διάβολος. 

-Ἀρνοῦμαι καὶ τὰ δύο, τόλμησε νὰ ξεστομίσει ὁ δυστυχισμένος μοναχός, σκοτισμένος ἀπὸ τὴν παράλογη ἐπιθυμία του. 

Λέγοντας αὐτὰ εἶδε νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα του ἕνα κάτασπρο περιστέρι καὶ νὰ χάνεται στὸ ἄπειρο. 

Ὁ πατέρας τῆς νέας ὅμως δὲν ἱκανοποιήθηκε ἀμέσως. Ζήτησε καὶ δεύτερο χρησμό. 

-Μὴν τοῦ δώσεις τὴ θυγατέρα σου, εἶπε τὸ μαντεῖο. 

Ὁ Θεός του δὲν τὸν ἐγκατέλειψε ἀκόμη. 

Σὰν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ ἀρνητὴς συγκλονίστηκε. Σπάραξε ἡ καρδιά του. 

-Ὁ ἄθλιος ἐγώ! φώναξε. Ἀρνήθηκα ἕνα Θεὸ ποὺ ποτὲ δὲν ἀρνεῖται τὸ πλάσμα του. 

Θρηνῶντας τὴ φοβερὴ ἁμαρτία του πικρά, σὰν τὸν Πέτρο, γύρισε στὴν ἔρημο. 

Πῆγε εὐθὺς σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρες καὶ ἐξομολογήθηκε βαθιὰ μετανοημένος. 

Ἐκεῖνος τὸν ἄκουσε μὲ κατανόηση, τὸν στήριξε, τὸν παρηγόρησε, ἀλλὰ τοῦ ἔδωσε βαρὺ ἐπιτίμιο: 

-Κλείσου σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ἀπόμερο σπήλαιο, τοῦ εἶπε, καὶ τοῦ ἔδειξε μία σπηλιὰ ποὺ ἦταν πάνω ἀπὸ τὴν καλύβα του. Τρῶγε λίγο ξερὸ ψωμὶ μία φορὰ στὶς τρεῖς μέρες καὶ μὴν παύσεις νὰ προσεύχεσαι μὲ θερμὰ δάκρυα στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ νὰ σ᾿ ἐλεήσει. 

Τὸ ἴδιο θὰ κάνω καὶ ἐγὼ γιὰ χάρη σου. Ἐλπίζω πὼς μὲ κάποιο σημεῖο θὰ μᾶς φανερώσει ὁ κύριος πὼς δέχτηκε τὴ μετάνοια σου. 

Ὁ ἀδερφὸς ἀκολούθησε πιστὰ τή συμβουλὴ τοῦ ἁγίου γέροντα. Συγχρόνως ὅμως νήστευε μαζί του καὶ ὁ πνευματικὸς καὶ συγκοπίαζε. 

-Σὲ παρακαλῶ, Κύριε μου, ἔλεγε στὴν προσευχή του μὲ πολὺ πόνο ὁ γέροντας, χάρισε μου τὴν ψυχὴ τοῦ ἀδερφοῦ καὶ δέξου τὴ μετάνοια μου. 

Ὁ πανάγαθος Θεὸς ἄκουσε τοὺς στεναγμοὺς καὶ τῶν δύο! Ὕστερα ἀπὸ μία ἑβδομάδα πῆγε ὁ γέροντας νὰ δεῖ τί κάνει ὁ ἀδερφός. Ἐκεῖνος τοῦ φανέρωσε πὼς εἶχε διακρίνει πολὺ ψηλὰ στὸν οὐρανὸ τὸ περιστέρι, ποὺ μὲ τὴν ἄρνηση εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ στόμα του. 

-Ἐξακολούθησε τὸν ἀγῶνα, ἀδερφέ, καὶ ἔχε τὴν ἐλπίδα σου στὸ θεῖο ἔλεος, εἶπε ὁ γέροντας. Πέρασε ἀκόμη μία ἑβδομάδα καὶ ὁ ἀδερφὸς πιὸ παρηγορημένος, ἐξομολογήθηκε στὸν γέροντα πὼς τὸ ποθούμενο περιστέρι πῆγε καὶ στάθηκε πολὺ κοντά του. 

-Συνέχισε παιδί μου, τὴν καλή σου μετάνοια, εἶπε ἐκεῖνος εὐχαριστημένος. Σὰν πέρασε καὶ ἡ τρίτη ἑβδομάδα, πῆγε πάλι ὁ καλὸς πνευματικὸς νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν ψυχὴ ποὺ εἶχε ἀναλάβει. Βρῆκε τὸν ἀδερφὸ νὰ κλαίει ἀπὸ χαρά. 

-Ἦρθε τὸ περιστέρι, ἀββᾶ, τοῦ εἶπε μόλις τὸν εἶδε, λίγο προτοῦ φανῆς ἐσὺ καὶ κάθησε πάνω στὸ κεφάλι μου. Καθὼς ἅπλωσα μὲ λαχτάρα τὸ χέρι μου νὰ τὸ κρατήσω, νὰ μὴ μοῦ φύγει πιά, μὲ ἕνα πήδημα ἐκεῖνο μπῆκε στὸ στόμα μου. 

-Ἄς ἔχει δόξα ὁ Θεός, εἶπε συγκινημένος ὁ ἀββᾶς, ποὺ μᾶς πληροφόρησε πὼς δέχτηκε τὴ μετάνοια σου. Πήγαινε τώρα στὸ κελλί σου καὶ πρόσεχε πολὺ τὸν ἑαυτό σου νὰ μὴ διώξεις ἄλλη φορὰ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἔλαβες στὸ ἅγιο βάπτισμα καὶ ποὺ ἀνανεώνεις μὲ τὰ ἄλλα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ ἀδερφὸς ὅμως δὲν θέλησε πιὰ νὰ ἀποχωριστῆ τὸν ἅγιο γέροντα. Ἔμεινε στὴν ὑποταγή του καὶ μὲ τὴ σοφή του καθοδήγηση ἀγωνίστηκε τὸν καλὸ ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς ὡς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χαρίσματα καὶ χαρισματοῦχοι» Τόμος τρίτος

Ἐκδόσεις Ἱ. Μ. Παρακλήτου

«Πᾶνος»