Πέρασαν έξι χρόνια, που έφυγε από κοντά μας ο
μακαριστός, Νικόδημος Γρηγοριάτης, Αγιορείτης Μοναχός.
Αγαπητέ αδελφέ, να χαίρεσαι, καθώς οι βιοτικές
μέριμνες η σύζυγος και οι δουλειές δεν τελειώνουν..
Θέλω να γράψω για τον αδελφό Νικόδημο, όμως
στενοχωριέμαι, όταν τον θυμάμαι. Δεν θέλω να θυμάμαι ότι έφυγε από κοντά μας,
γιατί πονώ. Δεν θέλω όμως να πονώ, γιατί πιστεύω ότι με τη χάρη του Θεού, σε
καλύτερο μέρος βρίσκεται, εν χορώ αγγέλων εν μέσω παραδείσω, μόνος με μόνο τω
Θεώ, όπως συνήθιζε να λέει και αυτός. Τι είναι τούτη τελικά η δύναμη που ενώνει
για πάντα αγνώστους πιότερο από το αίμα των συγγενών; Λες τάχα να’ ναι
τούτη η αγάπη μεταξύ των μαθητών, που λέει στο ευαγγέλιο ο Θεός; Ή μήπως είναι
τούτη η αγάπη των Αγίων μαρτύρων, προς τον σταυρωθέντα Χριστό; Αλήθεια σου λέω,
στον εν Χριστώ μαραθωνοδρόμο, Νικόδημο, με την σκιά του βοηθό και από την
αμαρτία μου χωλός, προσπάθησα ίσα ίσα, λίγο, κοντά του, κάποτε να βρεθώ.
Ειλικρινά σου λέω πάλι, δεν γνωρίζω πως, έγινε τούτο το θαύμα, έναν άγνωστο να
υπερ- αγαπώ!! Είναι μήπως η λήθη παρηγοριά ή είναι τάχα ο χρόνος βάλσαμο
μες στην καρδιά;