Ἀπό τούς πιό γνωστούς καί συγκαλυμμένους (εὐτυχῶς ὅμως ὁλοένα καί λιγότερο πιά) δούρειους ἵππους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συστήματος, σέ πλήρη ἀποκαλυπτήρια πλέον καί αὐτός ὅποτε χρειάστηκε νά καταπιαστεῖ μέ σοβαρά καί κρίσιμα θέματα πέρα ἀπό ἀνώδυνες (καί δῆθεν ψυχωφέλιμες) ἱστοριοῦλες.
Τά ἤξεις-ἀφήξεις στό θέμα τοῦ κορωνοναζισμοῦ, τῶν μασκῶν (πού δέν…πειράζει καί νά προσκυνοῦμε μέ αὐτές τίς εἰκόνες), τῶν ράπιντ τέστ (πού κι αὐτά θά τά κάνουμε, γιά νά μπορέσουμε νά μποῦμε στίς ἐκκλησίες) ἀλλά ἀκόμη καί τῶν ἐμβολίων, ἦταν ἀπολύτως χαρακτηριστικά, ἐνῶ ἐκεῖ φυσικά πού οὔτε φύλλο συκῆς δέν ἔχει ἀπομείνει ἐδῶ καί πολύ καιρό στή θέση του εἶναι τό μεῖζον θέμα τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (τό ὁποῖο ὁ λεγάμενος ἀποσιωπᾶ συστηματικά, λές καί εἶναι ἐντελῶς ἀνύπαρκτο) ἀλλά καί τοῦ Οὐκρανικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος (πού ὅταν δέν τό ἀποσιωπᾶ, τό διαστρεβλώνει μέ ἀπίστευτους συμψηφισμούς ἤ κατηγορῶντας τή Ρωσική Ἐκλησία - κι ἄς εἶναι φυσικά δεδομένο ὅτι ἡ τελευταία, εἰδικά στό συγκεκριμένο θέμα, ἔχει ἀπόλυτο δίκιο).
