Ὄχι, δὲν εἶναι λάθος γραμμένη ἡ λέξη. «Μαναστήρια» ὀνόμαζε ὁ λαὸς τὶς ἱερὲς μονὲς τοῦ Γένους. Στὸ βιβλίο τοῦ Χρήστου Χρηστοβασίλη (1862-1937), γιὰ τὸν ὁποῖο ὅπως προσφυῶς γράφτηκε, «ἴσως δὲν ἦταν λόγιος ἀλλὰ κλεφταρματολός», μὲ τίτλο «Ἡρωικὰ διηγήματα», διαβάζουμε γιὰ τὶς τελευταῖες ὁρμήνειες τοῦ βαριοπληγωμένου μετὰ ἀπὸ μάχη μὲ τοὺς Τούρκους, Ἀητόγιαννου, τοῦ τιμημένου καὶ ξακουσμένου ἀρχηγοῦ, «πούχε ἑξῆντα χρόνια Κλέφτης καὶ δώδεκα πληγὲς στὸ κορμί του». Ξεψυχᾷ ὁ γερο-καπετάνιος, στὸ μοναστήρι τοῦ Άι-Λιά, ἀετοφωλιὰ τῆς Παναγίας στὴν Πίνδο.
«Ἔχω κι ἄλλο ἕνα σᾶς πῶ καὶ νὰ σᾶς παρακαλέσω. Νὰ βοηθᾶτε τὰ μαναστήρια ὅσο μπορεῖτε. Χωρὶς αὐτὰ τὰ μαναστήρια δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει ἡ Κλεφτουριὰ ποὺ λευτέρωσε τὴν Ἑλλάδα! Νὰ κόβετε ἀπὸ τὴν χαψιά σας καὶ νὰ δίνετε στὰ μαναστήρια. Δὲν ἔχω ἄλλο τίποτε νὰ σᾶς πῶ. Σχωράτε με κι ὁ Θεὸς σχωρέσ᾿ σας». (σελ. 223).
Γράφω τὸ παρὸν κείμενο μὲ πολλὴ συγκίνηση. Πρόσφατα ἐκοιμήθῃ ἐν Κυρίῳ ἕνας ἀετὸς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, πατὴρ Χρυσόστομος. Ὁ μακαριστὸς Γέροντας, εἶχε ἱδρύσει, ἦταν κτήτωρ, ὄχι μιᾶς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἀλλὰ ἵδρυσε καὶ ἔκτισε ἕνα «μαναστήρι». Τὸ μαναστήρι τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, ποὺ στέκει μάνα καὶ ἐλπίδα καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Κιλκίς, καὶ τῆς πατρίδος, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Μὲ περιέβαλε μὲ τὴν ἀγάπη του - κι ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο - μὲ τιμοῦσε μὲ τὴν φιλία του, μὲ στήριζε, μὲ συμβούλευε. Ἀνέβαινα τὸ ὄρος Πάϊκο, στὸ μαναστήρι του, μὲ πολλὴ χαρά, γιατί ἤξερα ὅτι θὰ συναντήσω ἕναν πνευματικὸ πατέρα, ἕναν λεβεντάνθρωπο, ἕναν ἀρχοντικό, προσηνῆ, φιλότιμο, ἀκέραιο καὶ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν περιρρέουσα ἀσχήμια, ἡγούμενο. (Ἀρχοντιὰ καὶ φιλότιμο ποὺ συναντᾷς σ᾿ ὅλη τὴν ἐκλεκτὴ ἀδελφότητα τῆς μονῆς). «Δημήτριε, Δημήτριε, μᾶς ξέχασες...», καὶ τὸ πρόσωπο ἔλαμπε ἀπὸ καλοσύνη καὶ χαρὰ τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα. Ἔσκυβα τὸ κεφάλι μὲ σεβασμὸ καὶ τὸν ἄκουγα, τὰ λόγια του, χρυσὰ σταλάγματα σοφίας καὶ σύνεσης.
«Ἔχω κι ἄλλο ἕνα σᾶς πῶ καὶ νὰ σᾶς παρακαλέσω. Νὰ βοηθᾶτε τὰ μαναστήρια ὅσο μπορεῖτε. Χωρὶς αὐτὰ τὰ μαναστήρια δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει ἡ Κλεφτουριὰ ποὺ λευτέρωσε τὴν Ἑλλάδα! Νὰ κόβετε ἀπὸ τὴν χαψιά σας καὶ νὰ δίνετε στὰ μαναστήρια. Δὲν ἔχω ἄλλο τίποτε νὰ σᾶς πῶ. Σχωράτε με κι ὁ Θεὸς σχωρέσ᾿ σας». (σελ. 223).
Γράφω τὸ παρὸν κείμενο μὲ πολλὴ συγκίνηση. Πρόσφατα ἐκοιμήθῃ ἐν Κυρίῳ ἕνας ἀετὸς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, πατὴρ Χρυσόστομος. Ὁ μακαριστὸς Γέροντας, εἶχε ἱδρύσει, ἦταν κτήτωρ, ὄχι μιᾶς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἀλλὰ ἵδρυσε καὶ ἔκτισε ἕνα «μαναστήρι». Τὸ μαναστήρι τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, ποὺ στέκει μάνα καὶ ἐλπίδα καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Κιλκίς, καὶ τῆς πατρίδος, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Μὲ περιέβαλε μὲ τὴν ἀγάπη του - κι ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο - μὲ τιμοῦσε μὲ τὴν φιλία του, μὲ στήριζε, μὲ συμβούλευε. Ἀνέβαινα τὸ ὄρος Πάϊκο, στὸ μαναστήρι του, μὲ πολλὴ χαρά, γιατί ἤξερα ὅτι θὰ συναντήσω ἕναν πνευματικὸ πατέρα, ἕναν λεβεντάνθρωπο, ἕναν ἀρχοντικό, προσηνῆ, φιλότιμο, ἀκέραιο καὶ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν περιρρέουσα ἀσχήμια, ἡγούμενο. (Ἀρχοντιὰ καὶ φιλότιμο ποὺ συναντᾷς σ᾿ ὅλη τὴν ἐκλεκτὴ ἀδελφότητα τῆς μονῆς). «Δημήτριε, Δημήτριε, μᾶς ξέχασες...», καὶ τὸ πρόσωπο ἔλαμπε ἀπὸ καλοσύνη καὶ χαρὰ τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα. Ἔσκυβα τὸ κεφάλι μὲ σεβασμὸ καὶ τὸν ἄκουγα, τὰ λόγια του, χρυσὰ σταλάγματα σοφίας καὶ σύνεσης.
Νουθεσίες πολυτίμητες, ἀπὸ ἕναν ἀληθινὸ ἀγωνιστὴ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος. Πραγματικὸς πατριδοφύλακας ὁ Γέροντας, ἀντίκριζε μὲ πολὺ πόνο καὶ ὀδύνη τὴν κατρακύλα μας. Ἀγωνιζόταν ἀνύστακτα μὲ τὰ ὅπλα του. Συνέδρια καὶ ἡμερίδες. Ὁμιλίες ἐπιφανῶν Ἑλλήνων. Ἐκδόσεις βιβλίων καὶ περιοδικῶν. Κατασκηνώσεις ποὺ ἐπιτελεῖται ἀγωγὴ ἐθνικῆς παιδείας καὶ ὀρθόδοξης βιοτῆς. Ἔργο πνευματικό, λίγο τὸ φανερό. Ἀφθονοπαρόχως τὸ κρυφό, τεράστιο, καὶ στὰ ἑκατοντάδες πνευματικοπαίδια του καὶ σὲ πολλοὺς ποὺ προσέτρεχαν ἀπελπισμένοι, καὶ εὕρισκαν στήριγμα καὶ παραμυθία, στὸ ἀκούραστο πετραχήλι του.
Παροιμιώδης ἡ προσφορά του σὲ ἐμπερίστατους ἀνθρώπους, ἡ ἀρετὴ τῆς ἐλεημοσύνης, ποὺ στόλιζε τὸν σπουδαῖο Γέροντα. «Μάνα», τὸ μοναστήρι του γιὰ πολὺ κόσμο, «μάνα» πνευματική, ἀλλὰ καὶ ὑλική. Ὅλα γιὰ τὸν συνάνθρωπο, τὴν πατρίδα, θυσία γιὰ τὴν ἄμωμο Πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν. Κρυστάλλινη ἡ ἄποψή του γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς «κρυφοδαγκανιάρηδες» ποὺ τὴν ὑποβλέπουν. Ἕνας «κλεφταρματολὸς» τοῦ Γένους ὁ μακαριστὸς Γέροντας μὲ ἦθος μακρυγιάννειο: «Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν Πατρίδα καὶ Θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θά ᾿νεργήσω κι ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».
Μὲ τίμησε με τὴν ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου μου. Μὲ δική του παρότρυνση καὶ μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν πατέρων τῆς μονῆς γιὰ τέσσερα χρόνια φιλοξενοῦνταν κείμενά μου στὸ περ. «ΑΦΥΠΝΙΣΗ», κείμενα ποὺ ἐκδόθηκαν σὲ βιβλίο μὲ τίτλο. «Τὰ ἄθεα γράμματα καὶ ἡ Παιδεία τοῦ Γένους». Δοξάζω τὸν Θεὸ ποὺ διαβάζω στὸν πρόλογο τὰ ἀρωματισμένα λόγια του. Ἀπὸ τὶς πιὸ ἀκριβεῖς, εὔστοχες καὶ σοφὲς «διαγνώσεις» γιὰ τὴν Παιδεία.
«...Ἀνέκαθεν ἡ παιδεία μας εἶχε χαρακτῆρα χριστοκεντρικό. Πρώτιστος στόχος της ἦταν ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ νέου, ἀποσκοποῦσε δηλαδὴ νὰ ὁδηγήσει τὸν μαθητὴ στὴν ἀπαραίτητα αὐτογνωσία καὶ τελικὰ στὴν θεογνωσία, ποὺ εἶναι καὶ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν ζητούμενο...
Σήμερα ὅμως ἡ Παιδεία ἔχει ἀλλοτριωθεῖ σὲ βαθμὸ ἐπικίνδυνο. Δεχόμενη θανάσιμα χτυπήματα μὲ τὶς ἀλλεπάλληλες «ἀλλαγὲς» στὰ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματά της ἔχει ὑποστεῖ μιὰ ἀνυπολόγιστη καταστροφή, ἀφοῦ ξένα κέντρα ἐξουσίας καὶ λήψεως ἀποφάσεων καθορίζουν καὶ αὐτὸ τὸ περιεχόμενο τῶν σχολικῶν βιβλίων! Τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ τοῦ ἔθνους μας, ἡ Γλῶσσα, ἡ Ἱστορία, ἡ ὀρθόδοξη Πίστη πλήττονται ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συστηματικὰ καὶ συνειδητὰ ἀπὸ φανεροὺς καὶ κυρίως «ἀοράτους» ἐχθρούς...
Καθημερινῶς μιὰ τραγωδία, μὲ ἀνυπολόγιστες συνέπειες συντελεῖται στὰ σχολεῖα μας. Δυστυχῶς, ὅμως, φαίνεται ὅτι δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει οὔτε καὶ ἀποτιμήσει ἀκόμη τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς συντελούμενης ἐθνικῆς καταστροφῆς.! Χρόνια τώρα ἄσπονδοι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐπιχειροῦν συστηματικὰ νὰ γκρεμίσουν μέσα ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν νέων μας, καθετὶ ποὺ θυμίζει Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, νὰ ἀποσυνδέσουν τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὴν δισχιλιετῆ ὀρθόδοξη ἑλληνικὴ παράδοση τοῦ ἔθνους. Μὲ προμελετημένες κινήσεις καὶ καταχθόνια σχέδια, ποὺ ἔχουν ἐξυφάνει ἀπὸ καιρό, ἐργάζονται ἐπιμελῶς ἐπιζητῶντας ἠθική, πνευματικὴ καὶ ἐθνικὴ ἐξόντωση τῶν ἑλληνοπαίδων. Καί, ἐν πολλοῖς, δυστυχῶς, τὸ ἔχουν καταφέρει! Δύο γενεὲς Ἑλλήνων μαθητῶν ἔχουν ἀποφοιτήσει ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἄγευστοι ἐντελῶς ἀληθινῆς παιδείας, παραμένοντας ἐσαεὶ τυφλοὶ πνευματικὰ καὶ γλωσσικὰ νήπιοι.
Μὲ τίμησε με τὴν ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου μου. Μὲ δική του παρότρυνση καὶ μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν πατέρων τῆς μονῆς γιὰ τέσσερα χρόνια φιλοξενοῦνταν κείμενά μου στὸ περ. «ΑΦΥΠΝΙΣΗ», κείμενα ποὺ ἐκδόθηκαν σὲ βιβλίο μὲ τίτλο. «Τὰ ἄθεα γράμματα καὶ ἡ Παιδεία τοῦ Γένους». Δοξάζω τὸν Θεὸ ποὺ διαβάζω στὸν πρόλογο τὰ ἀρωματισμένα λόγια του. Ἀπὸ τὶς πιὸ ἀκριβεῖς, εὔστοχες καὶ σοφὲς «διαγνώσεις» γιὰ τὴν Παιδεία.
«...Ἀνέκαθεν ἡ παιδεία μας εἶχε χαρακτῆρα χριστοκεντρικό. Πρώτιστος στόχος της ἦταν ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ νέου, ἀποσκοποῦσε δηλαδὴ νὰ ὁδηγήσει τὸν μαθητὴ στὴν ἀπαραίτητα αὐτογνωσία καὶ τελικὰ στὴν θεογνωσία, ποὺ εἶναι καὶ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν ζητούμενο...
Σήμερα ὅμως ἡ Παιδεία ἔχει ἀλλοτριωθεῖ σὲ βαθμὸ ἐπικίνδυνο. Δεχόμενη θανάσιμα χτυπήματα μὲ τὶς ἀλλεπάλληλες «ἀλλαγὲς» στὰ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματά της ἔχει ὑποστεῖ μιὰ ἀνυπολόγιστη καταστροφή, ἀφοῦ ξένα κέντρα ἐξουσίας καὶ λήψεως ἀποφάσεων καθορίζουν καὶ αὐτὸ τὸ περιεχόμενο τῶν σχολικῶν βιβλίων! Τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ τοῦ ἔθνους μας, ἡ Γλῶσσα, ἡ Ἱστορία, ἡ ὀρθόδοξη Πίστη πλήττονται ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συστηματικὰ καὶ συνειδητὰ ἀπὸ φανεροὺς καὶ κυρίως «ἀοράτους» ἐχθρούς...
Καθημερινῶς μιὰ τραγωδία, μὲ ἀνυπολόγιστες συνέπειες συντελεῖται στὰ σχολεῖα μας. Δυστυχῶς, ὅμως, φαίνεται ὅτι δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει οὔτε καὶ ἀποτιμήσει ἀκόμη τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς συντελούμενης ἐθνικῆς καταστροφῆς.! Χρόνια τώρα ἄσπονδοι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐπιχειροῦν συστηματικὰ νὰ γκρεμίσουν μέσα ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν νέων μας, καθετὶ ποὺ θυμίζει Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, νὰ ἀποσυνδέσουν τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὴν δισχιλιετῆ ὀρθόδοξη ἑλληνικὴ παράδοση τοῦ ἔθνους. Μὲ προμελετημένες κινήσεις καὶ καταχθόνια σχέδια, ποὺ ἔχουν ἐξυφάνει ἀπὸ καιρό, ἐργάζονται ἐπιμελῶς ἐπιζητῶντας ἠθική, πνευματικὴ καὶ ἐθνικὴ ἐξόντωση τῶν ἑλληνοπαίδων. Καί, ἐν πολλοῖς, δυστυχῶς, τὸ ἔχουν καταφέρει! Δύο γενεὲς Ἑλλήνων μαθητῶν ἔχουν ἀποφοιτήσει ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἄγευστοι ἐντελῶς ἀληθινῆς παιδείας, παραμένοντας ἐσαεὶ τυφλοὶ πνευματικὰ καὶ γλωσσικὰ νήπιοι.
Χιλιάδες ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἔχουν ὁδηγηθεῖ ἤδη στὴν ἀποχαύνωση καὶ τὴν λήθη. Εἶναι αὐτὰ ποὺ θὰ ἀποτελέσουν αὔριο - ὅταν κληθοῦν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοὺς ἐξέθρεψαν - τὶς ὀρδὲς τῶν Γενιτσάρων. Βιώνουμε μὲ ὀδύνη καὶ φρίκη ἐδῶ καὶ τὸν πνευματικὸ αὐτὸ ἐξανδραποδισμὸ τοῦ Γένους. Τὰ διαβρωτικὰ σημάδια αὐτῆς τῆς βαθιᾶς πνευματικῆς κρίσης, ἤδη πρὸ πολλοῦ ψηλαφητὰ καὶ εὐδιάκριτα, διαγράφουν δυστυχῶς ἕνα δυσοίωνο καὶ ποῦ ζοφερὸ γιὰ τὴν πατρίδα μας μέλλον...
Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἀντιδράσουμε! Τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ εἶναι πεπρωμένο, φαίνεται, νὰ ξαναζήσει στὶς μέρες μας. Ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἕνα Κρυφὸ Σχολειὸ ἤ, στὴν ἀνάγκη, νὰ γίνει ὁ ἴδιος ἕνα Κρυφὸ Σχολειό!...Αὐτὴ εἶναι ἡ λύση ὅπως μας τὴν δίδαξαν οἱ ἡρωικοὶ πρόγονοί μας......».
Λόγος εὐθύς, ἀσυμβίβαστος, ἔντιμος, ἔμπονος. Λόγος μὲ διαγνωστικὴ τόλμη, λεβέντικος, ὅπως ἦταν ὅλος ὁ ἱερατικός του βίος. Αὐτὸς ἦταν ἤ, μᾶλλον, εἶναι ὁ μακαριστὸς Γέροντας Χρυσόστομος. («Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ»). Καὶ δανειζόμενος κάτι ἀπὸ τὸν Παπαδιαμάντη: «Ἀπῆλθε ἤδη νὰ ἀναπαυθεῖ, ἐκ τῶν τοσούτων παλαισμάτων, ὁ γεραρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας ἀγωνιστής. Τελέσας τὸν δρόμον καὶ τὸν καλὸν ἀγῶνα ἀπεδήμησε πρὸς τὸν ἀθλοθέτην καὶ βραβευτὴν Χριστόν». Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀγαπημένου μας Γέροντα Χρυσοστόμου, νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.
Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἀντιδράσουμε! Τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ εἶναι πεπρωμένο, φαίνεται, νὰ ξαναζήσει στὶς μέρες μας. Ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἕνα Κρυφὸ Σχολειὸ ἤ, στὴν ἀνάγκη, νὰ γίνει ὁ ἴδιος ἕνα Κρυφὸ Σχολειό!...Αὐτὴ εἶναι ἡ λύση ὅπως μας τὴν δίδαξαν οἱ ἡρωικοὶ πρόγονοί μας......».
Λόγος εὐθύς, ἀσυμβίβαστος, ἔντιμος, ἔμπονος. Λόγος μὲ διαγνωστικὴ τόλμη, λεβέντικος, ὅπως ἦταν ὅλος ὁ ἱερατικός του βίος. Αὐτὸς ἦταν ἤ, μᾶλλον, εἶναι ὁ μακαριστὸς Γέροντας Χρυσόστομος. («Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ»). Καὶ δανειζόμενος κάτι ἀπὸ τὸν Παπαδιαμάντη: «Ἀπῆλθε ἤδη νὰ ἀναπαυθεῖ, ἐκ τῶν τοσούτων παλαισμάτων, ὁ γεραρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας ἀγωνιστής. Τελέσας τὸν δρόμον καὶ τὸν καλὸν ἀγῶνα ἀπεδήμησε πρὸς τὸν ἀθλοθέτην καὶ βραβευτὴν Χριστόν». Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀγαπημένου μας Γέροντα Χρυσοστόμου, νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου