Κυριακή Θ΄Ματθαίου: Ο Ιησούς περιπατών επί της θαλάσσης

Ευαγγέλιο-Απόστολος, σχολιασμός

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄ 22-34

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι.
ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.        

ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΒΟ!

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε»

   Ὅλη νύχτα οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου πάλευαν μὲ τὰ κύματα μέσα στὸ μικρό τους πλοιάριο. Ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ πυκνὸ ­σκοτάδι, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ­φουρτουνιασμένη θά­­λασσα, εἶχαν δημιουργήσει στὶς ­ψυ­­χές τους μιὰ ἀτμόσφαιρα τρόμου καὶ ­ἀ­­­­­­­­­­­­­­­­γωνίας. Γι’ αὐτό, ὅταν εἶδαν τὸν ­Κύριο νὰ ­περ­πα­­τᾶ πάνω στὰ κύματα, ­ξέσπα­σαν σὲ ἕ­­­­να ­δυνατὸ ἐπιφώνημα τρόμου.    Ἀ­­­πὸ τὸ φόβο τους νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν ­φάντα­σμα. Πόσο ἄλλαξε ὅμως ἡ ­διάθεσή τους, ὅταν ἄκουσαν τὴ γλυκύτατη φω­­νή του: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι‧ μὴ φοβεῖ­σθε», τοὺς εἶπε. Ἔχετε θάρρος! Μὴ φοβάστε!

   Αὐτὴ ἡ τόσο εὔγλωττη σκηνὴ ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε πῶς ὁ παντο­δύναμος Θεὸς μᾶς δίνει θάρρος στὸν ἀ­­γώνα μας γιὰ τὴν καθημερινὴ ἐπιβίωση, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κακοῦ καὶ στὶς ὧρες ἐσχάτου κινδύνου.

1. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

   Φόβος δημιουργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καθημερινή τους ἐπιβίωση καὶ βλέπουν μπροστά τους νὰ διαγράφεται ζοφερὸ τὸ μέλλον. Νέοι ἄνθρωποι στὸ ­ξεκίνημα τῆς ζωῆς τους βλέπουν νὰ ὀρθώνον­ται μπροστά τους ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ποὺ τοὺς ἀνακόπτουν τὴν πορεία πρὸς τὴν ἐπιθυμητὴ ἐπαγγελματικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ἀποκατάσταση. Τί ἀπομένει λοιπὸν νὰ κάνουν, παρὰ μόνο νὰ καταφύγουν μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο. Σ’ Αὐτὸν ποὺ φροντίζει γιὰ «τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ» καὶ «τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ» (Ματθ. ς΄ 26, 28) καὶ πολὺ περισσότερο ­ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς πιστοὺς μαθητές του. Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς συμβουλεύει καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος: Μὴν ἀγωνιᾶτε γιὰ τὸ μέλλον! Ἀφῆστε κάθε φροντίδα σας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, διότι «αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Αὐτὸς νοιάζεται καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ σᾶς.

2. ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

   Φόβος ἐπίσης δημιουργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ βλέπουν τὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ νὰ κατακλύζει καὶ νὰ παρασύρει τὰ πάντα σὰν ὁρμητικὸς χείμαρρος. Ἄραγε μπορεῖ νὰ ἀντέξει κανεὶς μέσα σ’ αὐτὴν τὴν πλημμύρα τῆς ἁμαρτίας; Πῶς θὰ μεγαλώσουν τὰ παιδιὰ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς κακίας καὶ τῆς διαφθορᾶς; Δικαιολογημένοι οἱ φόβοι καὶ οἱ ἀνησυχίες γιὰ κάθε ἐχέφρονα ἄνθρωπο. Ὅμως ὁ πιστὸς χριστιανὸς λαμβάνει θάρρος καὶ ἐνίσχυση, καθὼς ἀκούει τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη νὰ ἀπευθύνεται στοὺς πιστοὺς μὲ τὰ θεόπνευστα λόγια: «Μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. δ΄ 4). Μὴ φοβάστε τὸ κακό! Μπορεῖτε νὰ τὸ νικήσετε, διότι ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι μέσα σας καὶ σᾶς φωτίζει καὶ σᾶς ἐνισχύει, εἶναι πιὸ μεγάλος καὶ πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὸν σατανᾶ, ποὺ ἐξουσιάζει τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. 

3. ΣΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ

   Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ βρεθεῖ ὁ ἄνθρωπος σὲ κίνδυνο γιὰ τὴ ζωή του, ὅπως τότε οἱ δώδεκα μαθητές. Ἀκοῦμε συχνὰ γιὰ σεισμούς, πλημμύρες, ἐμπρησμούς, ἐκρήξεις, ληστεῖες, τρομο-κρατικὲς ἐνέργειες καὶ ἄλλα ἔκτακτα γεγονότα, ποὺ ἀπειλοῦν τὴ ζωή μας. Πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τέτοιες ἐφιαλτικὲς καταστάσεις; Νὰ ὁπλιστοῦμε μὲ τὴν ἀκλόνητη πίστη ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίπλα μας, ἀκούει τὶς προσευχές μας καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς ἁρπάξει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς κρατήσει στὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα. Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια διακηρύττει καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 22ο Ψαλμό: «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἶ». Ἂς προσευχόμαστε κι ἐμεῖς μὲ τὰ ἴδια λόγια: Κύριε, κοντά σου εἶμαι ἀ­­­σφαλής. Κι ἂν ποτὲ βρεθῶ ἀντιμέτωπος μὲ ὁποιονδήποτε κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μὲ αὐτὸν τὸν θάνατο, δὲν θὰ φοβηθῶ μήπως πάθω κάτι κακό, διότι Ἐσὺ εἶσαι μα­ζί μου παντοῦ καὶ πάντοτε!

   Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ δοκίμασε φόβους στὴ ζωή του. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φόβους ποὺ ἀναφέραμε ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι: μοναξιά, ἐγκατάλειψη, ἀσθένεια, θάνατος... Μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ ἀποτυπώματα ποὺ ἀφήνει κά­θε φόβος στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. 

   Ἐμεῖς ἂς σταθοῦμε καὶ πάλι ν’ ἀκούσου­­με τὴ φωνή του: «Θαρσεῖτε»! Προχω­ρῆ­στε μὲ θάρρος στὴ ζωή! Ἂν τοὺς λόγους αὐτοὺς τοὺς ἀκούγαμε ἀπὸ ὁποιονδή­ποτε ἄνθρωπο, δὲν θὰ κερδίζαμε ­τίποτε περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ ­ψυχολογι­κὴ ἐνίσχυση. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ παντοδύναμος Θεός, ὁ ­Νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς ­Χριστός, οἱ λόγοι αὐτοὶ μᾶς μεταδίδουν ­χάρη, δύναμη, θάρρος καὶ ἐλπίδα γιὰ νὰ ξεπερνοῦμε κάθε φόβο καὶ δυσκολία!

Απόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9-17

Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.

ΤΟ ΠΙΟ ΓΕΡΟ ΘΕΜΕΛΙΟ

«Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστὸς»

   «Θεοῦ οἰκοδομὴ» ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὴν Ἐκκλησία. Ποῦ ­στηρίζεται ὅμως αὐτὴ ἡ οἰκοδομή; Ποιὸ εἶναι τὸ ἀδιάσειστο θεμέλιό της ποὺ τὴν κρατᾶ ὄρθια κι ἀμετακίνητη παρὰ τὶς ­λυσσαλέες ἐπιθέσεις ποὺ δέχεται ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει τὸ ­σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα: «Θεμέλιον ἄλ­λον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός». Δηλαδή, τὸ ἀσάλευτο θεμέλιο τῆς οἰκοδομῆς αὐτῆς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ κανεὶς ἀπολύτως δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ μετακινήσει τὸ αἰώνιο αὐτὸ θεμέλιο καὶ νὰ τὸ ἀντικαταστήσει μὲ ἄλλο. 

   Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί σημαίνει ὅτι ὁ Χρι­στὸς εἶναι τὸ μοναδικὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τί κίνδυνο διατρέχουμε ἂν Τὸν ἀ­­­πορρίψουμε ἀπὸ τὴ ζωή μας.

1. Θεμέλιο ὁ Χριστὸς

   Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν‧ «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι». Δὲν εἶναι μό­νο ὁ τέλειος καὶ ἀπαράμιλλος Διδάσκαλος ἀλλὰ καὶ ὁ μοναδικὸς Σωτὴρ καὶ Λυτρωτής μας. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ θυσιάστηκε γιὰ χάρη τῆς δικῆς μας σωτηρίας. Εἶναι ὁ ἔνδοξος Νικητὴς τοῦ θανάτου ποὺ ἀναστήθηκε καὶ μᾶς χάρισε τὴν αἰώνια ζωή. Εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς εὐτυχίας μας. Τὸ Α καὶ τὸ Ω. Ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος‧ τὸ πᾶν στὴ ζωή μας!

   Ἂν εἴμαστε λοιπὸν Χριστιανοὶ ὄχι μόνο στὸ ὄνομα ἀλλὰ καὶ στὴν πράξη, τότε ὀ­­φείλουμε νὰ οἰκοδομοῦμε τὴ ζωή μας πά­νω στὸ μοναδικὸ θεμέλιο: τὸν Κύριο Ἰη­­­σοῦ Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας κι ἐμεῖς ὡς μέλη τοῦ Σώματός του καλούμαστε νὰ μένουμε ἑνωμένοι μαζί του διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων. 

   Ἐπιπλέον ἐὰν ἔχουμε θεμέλιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ στὴ ζωή μας ὀφείλουμε νὰ τηροῦμε τὶς ἅγιες ἐντολές του. Πολὺ ἐκφραστικὸς εἶναι ὁ ὕμνος ποὺ ψάλλουμε στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία: «Στερέωσον, Κύριε, ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν ἐντολῶν σου σαλευθεῖσαν τὴν καρδίαν μου...» (Κυρια­κὴ τῆς Ἀπόκρεω, Εἱρμὸς γ΄ ὠδῆς). Τὴν καρ­διά μου ποὺ ταλαντεύεται, ­στερέωσέ την, Κύριε, πάνω στὴν ἀσάλευτη ­πέτρα τῶν ἐντολῶν σου. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ­ἀγωνίζεται νὰ ἐ­­φαρμόζει τὸ Νόμο τοῦ Θε­οῦ καὶ ζεῖ μὲ ἁ­­γνότητα, τιμιότητα καὶ δικαι­οσύνη, ἔχει θέσει στὴ ζωή του γερὸ θεμέλιο καὶ κανεὶς πειρασμὸς ἢ δοκιμασία δὲν θὰ μπορέσει νὰ τὸν νικήσει. 

   Ἂν θέλουμε λοιπὸν νὰ ζήσουμε μὲ ἀ­­σφάλεια καὶ ἀληθινὴ εὐτυχία στὸν πρόσ­καιρο αὐτὸ κόσμο ἀλλὰ καὶ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα, τότε ἡ καλύτερη ἐπιλογή μας εἶναι νὰ θέσουμε ὡς θεμέλιο τῆς ζωῆς μας τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Σὲ κά­θε ἄλλη ­περίπτωση διατρέχουμε ­μεγάλο κίνδυνο. Ποιὸς εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ κίνδυνος;

2. Κτίσματα πάνω στὴν ἄμμο

   Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος παρομοίασε αὐτὸν ποὺ ἀκούει τοὺς λόγους του καὶ δὲν ἀγωνίζεται νὰ τοὺς ἐφαρμόσει, μὲ ἄνθρωπο ἀνόητο ποὺ κτίζει πάνω στὴν ἄμμο. Εἶναι δυνα­τὸν ὅμως νὰ θεμελιωθεῖ σπίτι πάνω στὴν ἄμμο; Μὲ τὴν πρώτη βροχὴ καὶ μ’ ἕνα φύσημα τοῦ ἀνέμου τὸ σπίτι αὐτὸ θὰ γκρεμιστεῖ (Ματθ. ζ΄ 24-27). 

   Ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς ­ἔκανε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ ­κτίσει τὴ ζωή του ὄχι πάνω στὸ ἀσφαλέστατο θεμέλιο, στὴν πίστη στὸν ­Χριστό, ἀλλὰ πάνω σὲ ἄλλα σαθρὰ ­θεμέλια: τὴν ὑπερφίαλη γνώση, τὸν παράνομο πλοῦ­το, τὴν ἐκμετάλλευση τῶν ἀδυνάτων. Καὶ ἐφαρμόστη­κε ὁ προφητικὸς λόγος τοῦ Ψαλμωδοῦ: Εἶδα, λέγει, τὸν ἀσεβὴ νὰ ἀ­­­κμάζει, νὰ ὑ­­­περυψώνεται πανίσχυρος καὶ νὰ ἐξαπλώνει τὴν ἐπιρροή του. «Καὶ πα­ρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν, καὶ ἐζήτησα αὐτόν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ». Δὲν πέρασε πα­ρὰ ἐλάχιστος χρόνος, ὥστε μόλις πρόφθασα νὰ περάσω ἀπ’ ἐκεῖ ὅπου βρισκόταν καὶ αὐτὸς ἤδη εἶχε ἐξαφανιστεῖ (Ψαλ. λς΄ 35-36). 

   Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ἂς ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας κι ἂς ἀναρωτηθοῦμε: Γιατί ναυαγοῦν τόσες καὶ τόσες οἰκογένειες καὶ καταλήγουν στὸ διαζύγιο;... Γιατί οἱ νέοι καταφεύγουν στὴ βία καὶ τὰ ναρκωτικά;... Γιατί ἡ πατρίδα μας ὑποφέρει ἀπὸ τὴν κρίση σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα;... Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ βροῦμε τὴν ἀπάντηση. Ὅταν λείπει ὁ Χριστός, τὰ πάντα γκρεμί­ζον­ται. Ἀλίμονο στὸν ἄνθρωπο ποὺ ­ἀπορρίπτει τὸν Κύριο ὡς ἄχρηστο τάχα θεμέλιο καὶ νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ κτίσει χωρὶς Αὐτὸν τὴ ζωή του. Εἶναι σὰν νὰ κτίζει στὴν 

ἄμ­­μο! 

   «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χρι­στός». Ἂς ἀκούσουμε τὸν θεόπνευστο λό­γο τοῦ ἀποστόλου Παύλου κι ἂς συνειδητοποιήσουμε βαθιὰ ὅτι ὁ Κύριος ­Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ μοναδικὸ καὶ ἀκατάλυτο θεμέλιο. Σ’ Αὐτὸν ἂς ἐμπιστευθοῦμε τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας. Αὐτὸν ἂς βάλου­­με θεμέλιο στὴν οἰκογένεια, στὸ ­σχολεῖο, στὴν κοινωνία, στὸ Ἔθνος μας. Σ’ Αὐτὸν ἂς στηρίξουμε τὴ ζωή μας καὶ τότε θὰ εἴμαστε πραγματικὰ καὶ αἰώνια ἀσφαλεῖς.

[Πηγή]https://kaini-ktisis.blogspot.com/2018/07/blog-post_17.html

«Τριβέλι Πᾶνος»