Ἅγιος Παΐσιος: Ἐπιστράτευση προσευχῆς

– Γέροντα, θὰ γίνη πόλεμος;

– Ἐσεῖς κάνετε προσευχή; Ἐγὼ ἔχω ἀπὸ τὴν ἄνοιξη μέχρι τὸ φθινόπωρο ποὺ κάνω ἐπιστράτευση προσευχῆς – ἀθόρυβα –, γιὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ ὁ Θεός, νὰ ἀποφύγουμε τὴν ἐπιστράτευση καὶ τὸν πόλεμο. 

Εἶχα πληροφορία[1]: «Κάνετε πολλὴ προσευχή, γιὰ νὰ ἐμποδιστοῦν οἱ Τοῦρκοι, διότι τὴν Κυριακὴ 16 Ὀκτωβρίου, ἔχουν σκοπὸ νὰ μᾶς χτυπήσουν». Δόξα τῷ Θεῷ, μέχρι στιγμῆς μᾶς φύλαξε ἡ Παναγία· ἂς εὐχηθοῦμε νὰ μᾶς προστατεύση καὶ στὴν συνέχεια.

– Γέροντα, τώρα ποὺ πέρασε ἀπὸ ἐδῶ ὁ κίνδυνος, θὰ συνεχίσουμε νὰ προσευχώμαστε γι' αὐτὸ τὸ θέμα;

– Μήπως ὑπάρχει τόπος χωρὶς πόλεμο; Τί θὰ πῆ «ἐδῶ» καὶ «ἐκεῖ»; Καὶ ἐκεῖ ποὺ τώρα ἔχουν πόλεμο, ἀδελφοί μας εἶναι. Ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ ἀπὸ τὴν Εὔα δὲν εἴμα­στε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι; Μοιράστηκε ὅμως ἡ οἰκογένειά μας· ἄλλοι εἶναι ἐδῶ, ἄλλοι ἐκεῖ.

Μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους εἴμαστε ἀδελφοὶ καὶ κατὰ σάρκα καὶ κατὰ πνεῦμα, ἐνῶ μὲ τοὺς ἄλλους εἴμαστε ἀδελφοὶ μόνον κατὰ σάρ­κα. Ἑπομένως, γιὰ ἕναν λόγο παραπάνω, πρέπει νὰ προσευχώμαστε μὲ περισσότερο πόνο γι’ αὐτούς, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι πιὸ ταλαίπωροι.

– Γέροντα, αὐτὸ τὸ διάστημα ποὺ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα γιὰ τὴν Ἑλλάδα, κάνω πολὺ κομποσχοί­νι, ἀλλὰ σκέφτομαι καὶ ὅτι ἡ σωτηρία τῆς Ἑλλάδος δὲν κρέμεται ἀπὸ τὸ κομποσχοίνι μου.

– Δὲν εἶναι ὅτι ἡ σωτηρία τῆς Ἑλλάδος κρεμάσθηκε ἀπὸ τὸ κομποσχοίνι σου, ἀλλὰ τὸ νὰ σκέφτεσαι συνέχεια [//32] τὴν δυσκολία ποὺ περνάει ἡ Ἑλλάδα σημαίνει ὅτι πονᾶς τὴν πατρίδα καὶ ζητᾶς τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ βοηθήση.

Νὰ προσεύχεσθε νὰ ἀναδείξη ὁ Θεὸς πνευματικοὺς ἀνθρώπους, Μακκαβαίους[2], γιατὶ ὑπάρχει μεγάλη ἀνά­γκη. Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ πολεμήση τὸ καλὸ μὲ τὸ κακό, γιατὶ τὴν παρανομία τὴν ἔχουν κάνει νόμο καὶ τὴν ἁμαρτία μόδα. Ὅταν ὅμως δῆτε συμφορὲς στὴν Ἑλλά­δα, τὸ κράτος νὰ βγάζη παλαβοὺς νόμους καὶ νὰ ὑπάρ­χη γενικὴ ἀστάθεια, μὴ φοβηθῆτε· θὰ βοηθήση ὁ Θεός[3].

– Ἔτσι ὅπως τὰ λέτε, Γέροντα, πρέπει νὰ τὰ ἀφήσου­με ὅλα καὶ νὰ δώσουμε τὶς δυνάμεις μας στὴν προσευχή.

– Μά, χωράει συζήτηση γι' αὐτὸ τὸ πράγμα; Ὅλος ὁ κόσμος βράζει σὰν σὲ καζάνι. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ πολιτεία, ὅλα τὰ ἔθνη εἶναι ἄνω-κάτω! Καὶ τί ἐξέλιξη θὰ ἔχου­με, κανεὶς δὲν τὸ ξέρει. Ὁ Θεὸς νὰ βάλη τὸ χέρι Του! Πρέπει οἱ καλόγεροι νὰ κάνουν πολλὴ προσευχή. Καὶ ἐπείγουσες δουλειὲς ἂν ἔχουν, νὰ τὶς σταματήσουν ὅλες καὶ νὰ στραφοῦν στὴν προσευχή.

Ὅσο μπορεῖτε, νὰ εὔχεσθε ταπεινὰ γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἔδωσε πολλὰ δικαιώματα στὸν πονηρὸ καὶ ταλαι­πωρεῖται. 

Νὰ μὴν ξεχνᾶτε ὅτι γίναμε μοναχοὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ γιὰ νὰ βοηθήσουμε τὸν κό­σμο μὲ τὴν προσευχή. 

Νὰ προσπαθήσουμε νὰ γίνουμε καλοὶ μοναχοί, νὰ κάνουμε κομποσχοίνι καὶ μετάνοιες γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ γιὰ τὸν κόσμο, γιατὶ ὁ μοναχὸς μὲ αὐτὰ βοηθάει.

_______________________________

[1] Εἰπώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1983. Ἡ πληροφορία δὲν ἦταν ἀνθρώπινη ἀλλὰ θεϊκή.

[2] Ἡ προσωνυμία «Μακκαβαῖος» δόθηκε στὸν Ἰούδα, τὸν ἡγέ­τη τῆς Ἰουδαϊκῆς ἐπαναστάσεως – ἡ ὁποία ἔγινε τὸ 166 π.Χ. κατὰ τοῦ Ἀντιόχου Δ΄ τοῦ Ἐπιφανοῦς –, καὶ στοὺς διαδόχους του. Οἱ Μακκαβαῖοι διακρίθηκαν γιὰ τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς πατρώας πί­στεως καὶ τῆς ἐλευθερίας. (Βλ. Α΄, Β΄, Γ΄ Μακκαβαίων).

[3] Εἰπώθηκαν τὸ 1981.

«Πᾶνος»