– Γέροντα, ἡ ἀνησυχία ἑνὸς νέου γιὰ τὴν ἀποκατάστασή του ὀφείλεται σὲ ἀπιστία;
– Ὄχι πάντοτε. Συχνά, οἱ νέοι ποὺ ἐνδιαφέρονται πῶς νὰ τακτοποιηθοῦν καλύτερα, ἀλλὰ καὶ νὰ βρίσκωνται κοντὰ στὸν Θεό, ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἀποκατάστασή τους. Αὐτὸ φανερώνει ὑγεία.
Τὸ νὰ μὴ σκέφτεται ἕνας νέος καὶ νὰ μὴν ἀνησυχῆ γιὰ τὴν ἀποκατάστασή του, φανερώνει ἀδιάφορο ἄνθρωπο, καὶ ἑπόμενο εἶναι ὁ ἀδιάφορος νὰ εἶναι καὶ ἀνεπρόκοπος.
Μόνο χρειάζεται νὰ προσέξουν αὐτὴ ἡ ἀνησυχία νὰ μὴν ξεπερνάη τὰ ὅρια, γιατὶ ὁ διάβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν διαστρέψη, νὰ τὴν κάνη ἀγωνία καὶ νὰ κρατᾶ τὸν νοῦ τους σὲ διαρκῆ σύγχυση.




















