Του Γιάννη Σιδέρη
Γράφαμε χθες ότι ο κ. Τσίπρας φοβάται πλέον το λαό. Και αμ’ έπος,
επιβεβαιωθήκαμε. Εν κρυπτώ και παραβύστω πετάχτηκε στο πολύπαθο Μάτι.
Αθόρυβα και βιαστικά, να βγάλει καναδυό πλάνα και δυο φωτογραφίες, να
κάνει ότι συνομιλεί με ντόπιους (δύο μόνο), τους πυροσβέστες και τους
στρατιώτες. Θεώρησε πως έτσι θα αποστομώσει τα δημοσιεύματα που τον
έψεγαν για την ηχηρή και απάνθρωπη απουσία του.
Προσπαθώντας να διορθώσει όμως το έκανε χειρότερο. Η έρημη ακτή και
οι πυροσβέστες σε προσοχή, απεικόνιζαν την ερημιά της εξουσίας του. Ένας
ηγέτης απευθύνεται στο λαό όχι μόνο όταν είναι να υποσχεθεί, να
κοροϊδέψει, να καταγγείλει αντιπάλους, να χειροκροτηθεί και να
εξαργυρώσει σε ψήφους. Απευθύνεται στον λαό και όταν αυτόν τον βρει
κάποια συμφορά. Είναι εκεί, δίπλα του, του συμπαραστέκεται, τον
εμψυχώσει, τον στηρίζει, του δίνει ελπίδα και όραμα.