Παραθέτω ένα κείμενο ενός συναδέλφου μου και, για λόγους ανωνυμίας, δεν παραθέτω άλλα στοιχεία παρά μόνο το κείμενο καθεαυτό.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΗΜΕΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣ: Δεν πιστεύω σε τέτοιες κατασκευές (αλίμονο να υπάρχει
μόνο μία μέρα αγκαλιάς, προσωπικά προτιμώ όλες τις μέρες του χρόνου για
αγκαλιές).
Ομως σήμερα ήλθε στο νου μου η εικόνα των γονέων μου: Η Μάννα
μου κατάκοιτη έξι χρόνια στο κρεβάτι, ο Πατέρας μου με βαρύτατο χρόνιο
επώδυνο καρκίνο.
Κι οι δυό τους στις τελευταίες ημέρες των 63 κοινών
τους χρόνων. Η σκηνή στο πατρικό μου, ελάχιστα πριν φύγει ο Πατέρας μου,
που βρισκόταν στο σαλόνι, η Μάννα μου στην κρεβατοκάμαρα
κι εγώ δίπλα της να τής μιλώ.