Αυτό είναι αγάπη (Εξαιρετική ιστορία)

Παραθέτω ένα κείμενο ενός συναδέλφου μου και, για λόγους ανωνυμίας, δεν παραθέτω άλλα στοιχεία παρά μόνο το κείμενο καθεαυτό.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣ: Δεν πιστεύω σε τέτοιες κατασκευές (αλίμονο να υπάρχει μόνο μία μέρα αγκαλιάς, προσωπικά προτιμώ όλες τις μέρες του χρόνου για αγκαλιές). 

Ομως σήμερα ήλθε στο νου μου η εικόνα των γονέων μου: Η Μάννα μου κατάκοιτη έξι χρόνια στο κρεβάτι, ο Πατέρας μου με βαρύτατο χρόνιο επώδυνο καρκίνο. 

Κι οι δυό τους στις τελευταίες ημέρες των 63 κοινών τους χρόνων. Η σκηνή στο πατρικό μου, ελάχιστα πριν φύγει ο Πατέρας μου, που βρισκόταν στο σαλόνι, η Μάννα μου στην κρεβατοκάμαρα κι εγώ δίπλα της να τής μιλώ. 

Ξαφνικά με την ασθενική από τα αναπνευστικά θέματα φωνή της φωνάζει τον Πατέρα μου: "Γιώργο έλα εδώ, που σε θέλω". Ο Πατέρας μου που δεν έφευγε από κοντά της, με βαριά βήματα από τους πόνους των οστών του, έρχεται από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα: 

"Τι θέλεις Πετρούλα?" ρώτησε την Μάννα. "Σκύψε να σε φιλήσω" τού είπε ξαφνικά η Μάννα μου ίσως διαισθανόμενη. 

"Δεν μπορώ να σκύψω Πετρούλα, είμαι πιασμένος" τής απήντησε γλυκά ο Πατέρας μου, αποκρύπτοντάς της ότι πονούσε στα οστά από τον καρκίνο. 

"Θέλω να σε φιλήσω. Τώρα!!", τού ζήτησε επιτακτικά η Μάννα. Και ο Πατέρας μου γελώντας από την απαίτηση της Μάννας μου έσκυψε προς το πρόσωπό της. 

Αυτό, που θυμάμαι έντονα ήταν σαν σκηνή slow motion. Μία αργή, πολύ αργή, επώδυνη κάμψη της μέσης του ώστε να μπορέσει να φθάσει στο ύψος των χειλιών της. 

Μία στιγμή ωσάν αιωνιότητα κι εγώ εκεί ο θεατής μίας συγκλονιστικής ερωτικής ανθρώπινης μέθεξης: 

Τον Πατέρα μου να σκύβει αργά, πολύ αργά και να φθάνει με έναν μορφασμό ασίγαστου πόνου που είχε καλύψει με το υπέροχο χαμόγελο του αγγελικού του προσώπου, να ακουμπά τρυφερά και πολύ απαλά τα χείλη του πάνω στα χείλη της Μάννας μου και εκείνη να ανασηκώνει όσο μπορούσε τα αδύναμα λιπόσαρκα, από την κατάκλιση, χέρια της, να τα περνά γύρω από το λαιμό του και να τον σφίγγει τόσο πολύ που το σφίξιμο αυτό ήταν σαν να το ένιωθα εγώ, λέγοντάς του με όση φωνή τής είχε απομείνει: 

"Σ΄αγαπώ Γιώργο, να ξέρεις, σ΄αγαπώ πολύ". "Και γω σ΄αγαπώ Πετρούλα, το ξέρεις" τής είπε εκείνος και τής χάϊδευε το πανέμορφο γεροντικό πρόσωπό της, με τα αδύναμα από τον καρκίνο ηρωικά του χέρια. 

Ημουν σίγουρος ότι ήταν Ο Αποχαιρετισμός. Μία εβδομάδα μετά έφυγε πρώτος ο Πατέρας μου και ένδεκα μήνες μετά η Μάννα μου. Και σήμερα, παγκόσμια ημέρα της αγκαλιάς ήλθε στον νου την ψυχή και την καρδιά μου αυτή η σκηνή.....

Πηγή:https://aoratigonia.blogspot.com/2019/01/blog-post_22.html

«Πᾶνος»