»Πάλι βρεθήκαμε μπροστά στή
θαυμαστή εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τῆς «Παραμυθίας». Δέν ἤρθαμε
γιά νά τήν δοξολογήσουμε. Ἤρθαμε γιά νά γονατίσουμε μπροστά της χύνοντας
δάκρυα μετανοίας καί νά ζητήσουμε νά σώσει τόν λαό της.
Σάν τά
ἄτακτα παιδιά, πού ὅταν κάνουν κάποια σοβαρή
ἀταξία, γιά νά μήν τιμωρηθοῦν ἀπό τόν
πατέρα, τρέχουμε καί πέφτουμε στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας
καί τήν ἱκετεύουμε...