Η
παρουσία του Θεού στη ζωή μας την ιεροποιεί και ωραιοποιεί. Η παρουσία
του μας συνετίζει, φρονηματίζει, ταπεινώνει και κατανύσσει. Οι σχέσεις
μας με τους άλλους παύουν να είναι ανταγωνιστικές, εξουσιαστικές και
απόλυτες.
Γίνονται ανεκτικές, αδελφικές, αλληλέγγυες, αγαπητικές. Η
απομόνωση, η μοναξιά, ο ατομισμός και το κλείσιμο στο καβούκι του εγώ
μας αποτελούν αιχμαλωσία, φυλακή, βάσανο και δράμα.
Η
μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι σκοτεινή, μαύρη, πικρή και σκληρή,
γιατί είναι άθεη και αφιλάδελφη. Αισθάνεται κανείς στην κόλαση, άφωτος,
διψασμένος, να μη μπορεί ν’ ανασάνει, να κοντεύει να τρελαθεί. Η
οδυνηρή μοναξιά μαστίζει νέους και γέρους, γιατί δεν έχουν την παρέα του
Θεού και τη συμφιλίωση με τους αδελφούς τους.