Σάββας Ἠλιάδης: ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ (Β΄Μέρος - τέλος)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΟΜΙΛΙΕΣ B'», Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1881-1956)

Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ»

Οἱ ἅγιοί μας εἶναι οἱ ἐπίλεκτες δυνάμεις τῆς Ἐκκλησίας μας, ταγμένοι στὴν πρώτη γραμμὴ ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Οἱ ἀσφαλεῖς καὶ θεόφθογγοι κήρυκες, οἱ θεηγόροι ὁπλῖτες. Αὐτοὶ ποὺ μᾶς γνωρίζουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ ἀσφαλῆ κηρύγματά τους. Τοὺς ἀκοῦμε καὶ τοὺς ἀκολουθοῦμε μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Συνεχίζει ὁ ἅγιος Νικόλαος:

✶✶✶

Ἡ ἐξουσία τῆς τεχνολογίας εἶναι βαριὰ καὶ ψυχρή. Ἡ τεχνολογία ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Μεταφέρει τὸ κέντρο τῆς ἀξίας τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο στὶς μηχανές, ἀπὸ τὸ ζωντανὸ στὸ ἄψυχο. 

Στὴν ἐποχή μας, τὸν καιρὸ τῆς εἰρήνης, ἡ ἀξία ἑνὸς λαοῦ ἐκτιμᾶται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐργοστασίων, ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀτμομηχανῶν, μόνο ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν μηχανῶν... 

Ἀλλὰ καὶ τὸν καιρὸ τοῦ πολέμου ἡ δύναμη ἑνὸς λαοῦ ἐκτιμᾶται ἀπὸ τὸν τεχνολογικό του ἐξοπλισμό, ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ὅπλων, τῶν κανονιῶν, τῶν μηχανῶν καὶ μόνο τῶν μηχανῶν...

Ἡ ἐσωτερικὴ προσωπικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στὴν ἐποχὴ μας παραμελημένη, λόγῳ τῆς τεχνολογικῆς ἐξέλιξης. Ἡ ἀστάθεια τῆς ἐξωτερικῆς ζωῆς προκάλεσε τὴν ἀστάθεια τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς. Ἡ ἀστάθεια τῆς ἐξωτερικῆς ζωῆς προκάλεσε τὴν νευρικότητα καὶ παρέλυσε τὴν θέληση. 

Ἔτσι προέκυψαν ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀποδοχὴ πὼς τὸ κακὸ νικάει τὸ καλὸ σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο. Μέσα στήν τόση ἀπελπισία καὶ νευρικότητα ὑψώνεται θριαμβευτικὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς αἰώνια καὶ παντοδύναμη ἀπόδειξη τοῦ ἀντίθετου. 

Ὁ τεράστιος θόρυβος ποὺ προκαλεῖ ἡ ἐποχὴ τῆς τεχνολογίας, δὲν ἀφήνει νὰ ἀκουστεῖ τὸ κλάμα καὶ ὁ θρῆνος ἐκείνων ποὺ νικήθηκαν ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ ὁ καπνὸς τῶν ἐργοστασίων κρύβει τὸν ἥλιο ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Γύρω μας ὑπάρχει ἡ ἀθεΐα τῶν μεγαλουπόλεων, οἱ δεισιδαιμονίες, τὰ ἐγκλήματα, ὁ ἡδονισμός... Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λέει, ὅπως πάντοτε ἔλεγε καὶ ὅπως πάντοτε θὰ λέει: Παρόλο ποὺ ὑπάρχουν ὅλα τὰ παραπάνω, ἡ τελικὴ νίκη ἀνήκει στὸ καλό!

Ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πάντοτε ἡ πιὸ ἠχηρή: ἡ ἀπόγνωση καὶ τὸ ἔγκλημα, ἡ ἀδικία, ἡ ἀτιμία ξεπερνᾶνε κάποιες φορὲς τὴν φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας διαρκεῖ αἰώνια, ἐπαναλαμβάνεται καὶ ἀκούγεται σταθερὰ ἐδῶ καὶ αἰῶνες νὰ λέει: Ἡ τελικὴ νίκη ἀνήκει στὸ καλό!

Δίπλα ἀπὸ τοὺς τοίχους τῆς ἐκκλησίας περνάει ὁ ἄνθρωπος, ποὺ μὲ ἀδικίες κατέκτησε τεράστια πλούτη, ρίχνει ἕνα περιφρονητικὸ βλέμμα στὴν ἐκκλησία κεῖ λέει:

Ἐκκλησία, ἄκουσέ με, καλύτερη εἶναι ἡ ἀδικία ἀπὸ τὴν δικαιοσύνη. Ὅσο ἤμουν δίκαιος, ἤμουν περιφρονημένος καὶ κυνηγημένος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ μὲ ἄδικο τρόπο πλούτισα, ὅλοι μὲ ἐκτιμοῦν.

Σ᾿ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ἡ Ἐκκλησία ἔχει νὰ πεῖ τὸ ἑξῆς:

Ἁμαρτωλὲ ἄνθρωπε, περιμένω τὸ τέλος κάθε ἀνθρώπου καὶ κάθε ἀντικειμένου. Ἄς περιμένουμε καὶ τὸ δικό σου τέλος καὶ θὰ δοῦμε τί εἶναι καλύτερο: Ἡ δική σου χορτασμένη ἀδικία εἴτε ἡ δική μου πεινασμένη καὶ ξυπόλητη δικαιοσύνη. Εἶδα τὸ τέλος καὶ τὴν καταστροφὴ ἑκατομμυρίων τέτοιων ἀνθρώπων πού, ὅπως ἐσύ, περπάτησαν μὲ τὰ ξυλοπόδαρα τῆς ἀδικίας, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἡ πεινασμένη καὶ ἡ ξυπόλητη δικαιοσύνη περπάτησε πάνω σέ δρόμο γεμᾶτο ἀγκάθια γιὰ τὴν νίκη. Θὰ δῶ τὸ τέλος σου, ἐσὺ ὅμως τὸ δικό μου δὲν θὰ τὸ δεῖς.

Δίπλα ἀπὸ τοὺς τοίχους τῆς ἐκκλησίας περνᾶνε πλῆθος ἀνθρώπων, ποὺ στενοχωρημένοι καὶ λυπημένοι ἀπὸ αὐτὴν τὴ ζωὴ λένε:

Πῶς μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ μᾶς παρηγορήσει;

Ἡ Ἐκκλησία τους ἀπαντᾶ:

Μὲ τὴν πίστη στὴν ἔσχατη νίκη τοῦ καλοῦ. Ἐγὼ εἶμαι τὸ μνημεῖο καὶ ἡ ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς νίκης.

Ἡ Ἐκκλησία τότε τοὺς θυμίζει ἐκείνη τὴν ἅγια, ἁπλή, ἀληθινή, παρήγορη ἱστορία τοῦ παιδιοῦ, ποὺ γεννήθηκε στὰ ἄχυρα τῆς Βηθλεέμ καὶ σταυρώθηκε στὸν Γολγοθᾶ. Ἡ Ἐκκλησία θυμίζει τὴν ἱστορία τοῦ παιδιοῦ ἐκείνου, ποὺ ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν ὑπομονὴ ἀπέναντι στὸ κακὸ καὶ πίστη στὴν νίκη τοῦ καλοῦ. Ὁ θάνατός του ἦταν ἡ νίκη τοῦ καλοῦ, ἡ πιὸ δοξασμένη, ἡ πιὸ μακροχρόνια νίκη τοῦ καλοῦ μέχρι σήμερα. 

Ἡ Ἐκκλησία τοὺς θυμίζει καὶ ἑκατοντάδες χιλιάδες παρόμοιες ἱστορίες. Ὁλόκληρη τὴν χρονιά, κάθε μέρα, ἡ Ἐκκλησία λέει μιὰ ἢ περισσότερες τέτοιες ἱστορίες, σὰν ἀπόδειξη τῆς νίκης τοῦ καλοῦ στὸ κακό. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἕνα σύνολο τέτοιων ἱστοριῶν, ποὺ ἀποτελοῦν ἀπόδειξη τῆς ἔσχατης νίκης τοῦ καλοῦ στὸ κακό. 

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἱστορίες ὑπάρχουν ὡς πηγὴ παρηγοριᾶς καὶ ἐνθάρρυνσης τῶν νέων γενιῶν. Σφάλλει, ὅποιος νομίζει πὼς ἡ Ἐκκλησία βασίζεται σὲ μιὰ θεωρία ποὺ εἴτε ἀμφισβητεῖται εἴτε ἀποδεικνύεται. Ὄχι, ἡ Ἐκκλησία βασίζεται σὲ στοιχεῖα ἀναμφισβήτητα καὶ κάνει μεγάλο λάθος ὅποιος νομίζει πὼς ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ χρόνια γίνεται πιὸ φτωχὴ καὶ πιὸ ἀδύναμη. Ἀντίθετα, καθημερινὰ ἡ Ἐκκλησία γίνεται πιὸ πλούσια καὶ πιὸ δυνατή. Πλουτίζει, δυναμώνει μὲ πλῆθος νέων γεγονότων, νέων ἀποδείξεων, γιὰ τὴν νίκη τοῦ καλοῦ στὸ κακό. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μεγαλώνει.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ πίστεψαν στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ εἶναι σὰν ζωντανοὶ βράχοι, μὲ τοὺς ὁποίους χτίστηκε τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ χριστιανός, ποὺ ὑπὸ τὴν στιγμιαία πίεση τοῦ κακοῦ ἀρχίζει νὰ πιστεύει στὴν ἔσχατη νίκη τοῦ κακοῦ, οὐσιαστικὰ παύει νὰ εἶναι χριστιανός!...

Ἡ Ἐκκλησία δείχνει τὸν δρόμο τῆς εὐτυχίας. Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας εἶναι ἡ πίστη στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ...

.... Ἀδελφοί μου, ἂς μὴν ἐπιτρέψουμε ποτὲ νὰ μᾶς ξεγελάσει ἡ στιγμιαία ἐπιτυχία τοῦ κακοῦ. Ἡ πίστη μας συχνὰ πρέπει νὰ εἶναι πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Ἡ κακία συχνὰ φέρνει τὴν πίστη μας σὲ πειρασμό. Ἄν ὅμως ἡ πίστη μας δὲν στέκεται στὶς ἐπάλξεις τοῦ φρουρίου, ἡ κακία θὰ μᾶς αἰφνιδιάσει καὶ θὰ μᾶς νικήσει. Ἄς προσέξουμε τὸν τεχνολογικὸ πολιτισμό. Ἡ τεχνολογία εἶναι ἡ περηφάνια τῆς ἐποχῆς μας. 

Ἀλλά, ἂς προσέξουμε ἀκόμη περισσότερο τὸν πολιτισμὸ τῆς ψυχῆς μας. Ἐπειδὴ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ περηφάνια ὅλων τῶν ἐποχῶν. Γιὰ πολὺ καιρὸ ἀκόμη ὁ κόσμος δὲν θὰ καταστραφεῖ. Ἡ τεχνολογία δὲν εἶναι ἡ τελευταία λέξη τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος. Ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ ἔχει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τεχνολογία καὶ ἄλλα πολλὰ νὰ δημιουργήσει. Ἡ πίστη στὴν νίκη τοῦ καλοῦ ἀποτελεῖ βασικὴ δημιουργικὴ ὤθηση τῆς ψυχῆς.

Ἡ πίστη ἀποτελεῖ βασικὴ ὤθηση τῆς ζωῆς. Ὅλοι μας ἔχουμε πολὺ περισσότερο ἀσυνείδητη παρὰ συνειδητὴ πίστη στὸ καλό, γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ ζοῦμε. Ἡ ζωή μας θὰ ἦταν ἀρκετὰ περισσότερο εὐτυχισμένη, ἂν ὅλη ἡ ἀσυνείδητη καὶ ἐνστικτώδης πίστη μας γινόταν συνειδητή. 

Ἄς ἁγιάσουμε τὴν πίστη μας μὲ τὴν συνείδηση, ἂς ἁγιάσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὴν πίστη. Εὐλογημένος ἂς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ πιστεύοντας στὸν Θεὸ πιστεύει στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ στὸν κόσμο. Γιὰ πολὺ καιρὸ ἀκόμη θὰ ἐπιβιώνει αὐτὸς ὁ κόσμος. Δὲν θὰ καταστραφεῖ. Αὐτὸς ὁ κόσμος θὰ τελειώσει μὲ τὴν νίκη καὶ τὸν θρίαμβο τοῦ καλοῦ. Ἀμήν.

Ἀντιγραφή - ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 6-4-2020

«Πᾶνος»