τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας
Πολλὰ γράφτηκαν τὶς προηγούμενες μέρες σχετικὰ μὲ τὴ στάση τῆς Ἱεραρχίας μας στὸ ἐπίμαχο καὶ πλέον τρομακτικὸ θέμα τῶν ἡμερῶν (πού - ὅσο κι ἂν ὠρύονται κάποιοι - δὲν εἶναι ὁ κορωνοϊός, ἀλλὰ τὸ διὰ νόμου κλείσιμο τῶν ναῶν μας, γιὰ πρώτη ἴσως φορὰ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα καὶ τὸν καιρὸ τοῦ τελευταίου μεγάλου ρωμαϊκοῦ διωγμοῦ).
Καὶ πολλὲς κρίσεις (καὶ ἐπικρίσεις) κατατέθηκαν γιὰ τοὺς ἀρχιερεῖς μας, μὲ ὅρους πρωτίστως πνευματικούς. Καὶ εἶναι πράγματι πρωτίστως βέβαια πνευματικὸ τὸ θέμα, ἀφοῦ μιλᾶμε γιὰ μιὰ στάση ποὺ πλήττει ξεκάθαρα τὴν ἴδια τὴν πεμπτουσία τῆς πίστης μας.
Ἐπειδὴ ὅμως τελικὰ δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μόνο μὲ πνευματικές, ἀλλὰ καὶ μὲ διοικητικές / ποιμαντικὲς εὐθύνες (καθότι μιλᾶμε ὄχι μόνο γιὰ πνευματικοὺς πατέρες, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἡγέτες ποὺ ἀσκοῦν διοίκηση), ἂς δοῦμε τὸ θέμα καὶ ἀπὸ «κοσμικῆς» καὶ «πολιτικῆς» (μὲ τὴν εὐρύτερη σημασία τοῦ ὅρου ἄποψης).