Σε κάποιο
χωριό της Μεσσαράς ζει μια γιαγιά, που όσοι τη γνωρίζουν καλά, ξέρουν
πως ο Θεός την έχει προικίσει με εξαιρετικά χαρίσματα. Κάποτε, για
παράδειγμα, σε κάποιον άρρωστο στην Αθήνα, που δεν τη γνώριζε
καθόλου, εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ και τού είπε: «Ήρθα να σε
θεραπεύσω, γιατί με στέλνει με την προσευχή της η Γ.».
Η γιαγιά
Γ. μού είπε: «Εγώ δεν είμαι αγία, μόνο μια γριά που παρακαλώ το Θεό
για τη σωτηρία μου. Άγιος είναι ο τάδε ασκητής, που μένει εκεί, ο
δείνα που μένει εκεί» κ.τ.λ., και μου κατονόμασε 4-5 σημερινούς
ασκητές, άγνωστους ως επί το πλείστον, που ζουν σε διάφορα σημεία
της Κρήτης.
Ιδιότητες
σαν αυτές της γιαγιάς Γ., από μόνες τους, δε σημαίνουν τίποτα.
Κάλλιστα μπορεί να τις αντιγράψει ένας απατεώνας – αν και άνθρωποι
σαν τη γιαγιά δεν είναι απατεώνες· ποτέ δεν κέρδισε τίποτε απ’ αυτά,
παρά μόνο ανησυχία μήπως χάσει τη μυστική σχέση με το Χριστό μέσα
στην καρδιά της – ενώ παρόμοιες ικανότητες εμφανίζουν και δάσκαλοι
άλλων θρησκειών, βουδιστές, ινδουιστές, ακόμη και μάγοι ιθαγενών
φυλών ή σαμάνοι. Ωστόσο, πρέπει να πούμε πως άνθρωποι που έχουν
φτάσει στο επίπεδο της γιαγιάς στη δική μας πνευματική παράδοση
υπάρχουν αρκετοί. Είναι γνωστά π.χ. τα ασύλληπτα θαυματουργικά
χαρίσματα σύγχρονων ορθόδοξων αγίων, όπως οι Γέροντες (=πνευματικοί
διδάσκαλοι) Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος κ.ά., οι οποίοι δεν είχαν
μόνο διορατικό και θεραπευτικό χάρισμα, αλλά τους συνέβαιναν επίσης
κάμψεις χώρου και χρόνου, πολλαπλασιασμός της ύλης, τηλεμεταφορά,
επικοινωνία με τα ζώα κ.π.ά. Και το πιο παράξενο, ίσως, είναι ότι
παρόμοια φαινόμενα και εμφανίσεις τους συνεχίζονται και μετά το
θάνατό τους, ή, για να μιλήσω ορθόδοξα, την κοίμησή τους.