Κοιτάζοντας στόν καθρέπτη τῆς ἐποχῆς μας, τόν ὁποῖο ὑψώνει ἀπέναντί μας ὁ μέγιστος τῶν Ἀποστόλων, Παῦλος, φρίττουμε μέ τήν κατάντια μας, καθώς βλέπουμε να εἴμαστε (οἱ περισσότεροι) ἄνθρωποι ὅλα αὐτά πού περιγράφει στόν Τιμόθεο γιά τά ἔσχατα. Μεταξύ αὐτῶν: φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀσεβεῖς, διαβολεῖς, ἄγριοι, προδότες, φιλήδονοι καὶ ὄχι φιλόθεοι, εὐσεβιστές, διεφθαρμένοι στὸ μυαλό, ἀνάξιοι τῆς Πίστεως. ᾿Αλλὰ δὲν θὰ προκόψουμε περισσότερο. Διότι ἡ ἀφροσύνη μας θὰ γίνει ὁλοφάνερη σὲ ὅλους[1].
Καί παραφράζοντας τά λόγια τοῦ μέγιστου τῶν Ἁγίων Πατέρων, Ἰωάννη Χρυσοστόμου, θά λέγαμε «Οὐκ ἐκ τῆς προφητείας ἡ ἀποστασία τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ἀλλ' ἐκ τῆς ἀποστασίας ἡ προφητεία»[2].
Κλῆρος καί λαός πορευόμαστε μέ σπουδή, γιά νά οἰκοδομηθεῖ ἡ «θρησκεία τοῦ μέλλοντος»[3], νά ἑτοιμασθεῖ ὁ ἐρχομός τοῦ Ἀντιχρίστου. Οἱ λίγοι συνειδητοί πιστοί θαυμάζουν τήν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ καί θλίβονται μέ τήν ἐξαθλίωση τῆς πάλαι ποτέ Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας μας. Παρακολουθοῦν μέ τήν ἐλπίδα στραμμένη στόν Θεό τόν κατήφορο τοῦ ἔθνους μας, ὁ ὁποῖος δέν φαίνεται νά ἔχει τέλος. Αὐτό διαπίστωσε καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας: «Σίγουρα αὐτό πού συμβαίνει εἶναι μιά παρακμή. Εἴχαμε πεῖ κάποτε ὅτι ἡ κρίση θά περάσει, ἡ κάθε κρίση περνάει, αὐτή πού μένει εἶναι ἡ παρακμή. Ἡ παρακμή εἶναι μεγάλη καί τή βλέπουμε κάθε μέρα καί περισσότερο. Μήπως πρέπει νά συνέλθουμε; Ὅλα αὐτά μέ ἀπασχολοῦν πάρα πολύ καί λυπᾶμαι, περνᾶμε μιά κρίση, μιά παρακμή.»[4].
