Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·
ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;
(Λουκ. 12-20)
ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;
(Λουκ. 12-20)
Κυλάει ὁ χρόνος καὶ ἐμεῖς μαζί του ἢ ἀνεβαίνουμε ἢ κατρακυλᾶμε στὸ Φῶς ἢ στὸ σκοτάδι ἀντίστοιχα! Ἀπὸ ἐδῶ ὁ Παράδεισος καὶ ἡ αἰώνια κόλαση! Ὄχι ἐδῶ, ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ...
Ἄρχισες πάλι τὰ μακάβριά σου, τὰ πεσιμιστικά σου, θὰ ποῦν οἱ γνωστοί μας φίλοι, οἱ παλιοὶ... βρὲ ἔλα ἀπὸ ἐδῶ στὸ ταβερνάκι μας, νὰ σὲ κεράσουμε ἕνα κρασί, ποὺ εἶναι καὶ ἡ παλιοπαρέα καὶ ἄσε τίς ἐπιστροφὲς καὶ τίς καταστροφές...δὲς τὸ ὁλόγιομο φεγγάρι, τὴν ὄμορφη νύχτα μὲ τὰ ἀρώματα ἀπὸ τὰ ἁγιοκλήματα, τὴν ἡσυχία καὶ μὴν ἀγχώνεσαι συνέχεια...μιὰ ζωὴ τὴν ἔχουμε καὶ χρῆμα ἔχουμε γιὰ νὰ τὴν καλοπεράσουμε!
Κι ἂν ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἄφρονα ἑαυτέ μου ἡ ἀποψινὴ νυχτιὰ εἶναι ἡ τελευταία σου,...τότε τί γίνεται; Ἄν ἀκόμα- ἀκόμα, γιατί αὐτὸ εἶναι ἄδηλο καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει, τοῦτες οἱ μέρες εἶναι οἱ τελευταῖες τῆς ἱστορίας μας; Εἶσαι ἕτοιμος ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἄνου ἑαυτέ μου; Ἐκείνη ἡ ρανίδα ἀπὸ δάκρυ ἦρθε νά σὲ καθαρίσει ποτέ; Ἐκεῖνο τὸ εἰλικρινὲς συγγνώμη, βγῆκε κάποτε ἀπὸ τὰ χείλη σου; Ἐκεῖνος ὁ παππουλάκος, ποὺ ἀπὸ ὅλους ἔχεις ἀκούσει τὰ καλύτερα καὶ ὅλο λὲς πὼς κάποτε θὰ πᾶς νὰ τὸν βρεῖς, τί ἀπόγινε; Ἀκόμα σὲ περιμένει, αὔριο κιόλας, μόλις ξημερώσει, στὴ γνωστή του θέσῃ, μὲ κρεμασμένο τὸ πετραχήλι... βλέπω τὸν δικό σου τράχηλο τώρα ποὺ σοῦ μιλῶ... ξεροκαταπίνεις... βρὲ μπάς καί... μήπως νά... Σοῦ περνᾷ ἡ ἰδέα ἀπὸ τὸ μυαλό, ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἄσκεφτε ἑαυτέ μου, βλέπεις τὰ σημάδια τῶν καιρῶν, βλέπεις τὸν κόσμο νὰ καταρακυλᾶ, νόμους καὶ καιροὺς νὰ διαστρέφονται θεοστυγῶς...
Ἄρχισες πάλι τὰ μακάβριά σου, τὰ πεσιμιστικά σου, θὰ ποῦν οἱ γνωστοί μας φίλοι, οἱ παλιοὶ... βρὲ ἔλα ἀπὸ ἐδῶ στὸ ταβερνάκι μας, νὰ σὲ κεράσουμε ἕνα κρασί, ποὺ εἶναι καὶ ἡ παλιοπαρέα καὶ ἄσε τίς ἐπιστροφὲς καὶ τίς καταστροφές...δὲς τὸ ὁλόγιομο φεγγάρι, τὴν ὄμορφη νύχτα μὲ τὰ ἀρώματα ἀπὸ τὰ ἁγιοκλήματα, τὴν ἡσυχία καὶ μὴν ἀγχώνεσαι συνέχεια...μιὰ ζωὴ τὴν ἔχουμε καὶ χρῆμα ἔχουμε γιὰ νὰ τὴν καλοπεράσουμε!
Κι ἂν ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἄφρονα ἑαυτέ μου ἡ ἀποψινὴ νυχτιὰ εἶναι ἡ τελευταία σου,...τότε τί γίνεται; Ἄν ἀκόμα- ἀκόμα, γιατί αὐτὸ εἶναι ἄδηλο καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει, τοῦτες οἱ μέρες εἶναι οἱ τελευταῖες τῆς ἱστορίας μας; Εἶσαι ἕτοιμος ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἄνου ἑαυτέ μου; Ἐκείνη ἡ ρανίδα ἀπὸ δάκρυ ἦρθε νά σὲ καθαρίσει ποτέ; Ἐκεῖνο τὸ εἰλικρινὲς συγγνώμη, βγῆκε κάποτε ἀπὸ τὰ χείλη σου; Ἐκεῖνος ὁ παππουλάκος, ποὺ ἀπὸ ὅλους ἔχεις ἀκούσει τὰ καλύτερα καὶ ὅλο λὲς πὼς κάποτε θὰ πᾶς νὰ τὸν βρεῖς, τί ἀπόγινε; Ἀκόμα σὲ περιμένει, αὔριο κιόλας, μόλις ξημερώσει, στὴ γνωστή του θέσῃ, μὲ κρεμασμένο τὸ πετραχήλι... βλέπω τὸν δικό σου τράχηλο τώρα ποὺ σοῦ μιλῶ... ξεροκαταπίνεις... βρὲ μπάς καί... μήπως νά... Σοῦ περνᾷ ἡ ἰδέα ἀπὸ τὸ μυαλό, ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἄσκεφτε ἑαυτέ μου, βλέπεις τὰ σημάδια τῶν καιρῶν, βλέπεις τὸν κόσμο νὰ καταρακυλᾶ, νόμους καὶ καιροὺς νὰ διαστρέφονται θεοστυγῶς...
Εἶσαι ἄραγε ἕτοιμος; Κι ὅσα θαρρεῖς πὼς ἑτοίμασες, χωρᾶνε στὶς τσέπες σου; Μὰ δὲν ἔχουν τσέπες τὰ σάβανα! Συγκόμισε οὐρανοῦ τὰ ἀγαθά! Ἀποταμίευσε θησαυροὺς ἀδαπάνητους! Ἔχε γιὰ νὰ δίνεις καὶ δίνε γιὰ νὰ ἔχεις! Ἑτοιμάσου μὲ ἑτοιμασία ἀληθινὴ τῶν Νινευιτῶν καὶ ὄχι τῆς εὔφορης καὶ πλανεμένης χώρας, ἢ συνέχισε νὰ λοιδωρεῖς κάθε Ἰωνᾶ καὶ κάθε Νῶε τῶν ἡμερῶν σου, ποὺ σὲ καλεῖ σὲ μετάνοια... 120 χρόνια τὸν ἔβλεπαν ὅλοι τὸν «τρελόγερο» νὰ φτιάχνει τὴν κιβωτό... κάθε μέρα πλήρωνε τὰ μεροκάματα τῶν κατασκευαστῶν... αυτοί κι ἂν τὸν κορόϊδευαν... κανείς τους δὲν σώθηκε ἀπὸ ἐκείνους τοὺς μάστορες... κανείς τους δὲν ἦταν ἕτοιμος... τὸ προηγούμενο βράδυ εὐφραινόμενοι καὶ ξένοιαστοι, τρωγόπιναν καὶ γλένταγαν μὲ τὴν παλιοπαρέα...
Σαφὲς τὸ ἐρώτημα λοιπόν: Ποιός εἶναι ἕτοιμος; Στὰ τόσα χρόνια τῶν ἐκπομπῶν τὸ θέμα αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸν πυρῆνα τῶν περισσοτέρων, ἂν ὄχι ὅλων. Φυσικὰ ἐμεῖς ὁμοιάζουμε περισσότερο μὲ τὸν ἄφρονα καὶ χορτᾶτο πλούσιο τῆς παραβολῆς, μὲ τοὺς ἀσόφους μάστορες ποὺ βυθίστηκαν στῆς ἀγνοίας τὸν βυθὸ καὶ ὄχι μὲ τοὺς φωτισμένους ἐν γνώσει σοφοὺς καὶ νουνεχεῖς κατὰ Θεὸν προπάτορες...ἄσε δέ, ποὺ τὰ χρόνια τούτης τῆς ἐκπομπῆς εἶναι μόλις 14 καὶ ὄχι τὰ 120, ποὺ ὁ Ἅγιος Προπάτωρ καλοῦσε τοὺς ἀδελφούς του σὲ μετάνοια καὶ σωσμό...
Σαφὲς τὸ ἐρώτημα λοιπόν: Ποιός εἶναι ἕτοιμος; Στὰ τόσα χρόνια τῶν ἐκπομπῶν τὸ θέμα αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸν πυρῆνα τῶν περισσοτέρων, ἂν ὄχι ὅλων. Φυσικὰ ἐμεῖς ὁμοιάζουμε περισσότερο μὲ τὸν ἄφρονα καὶ χορτᾶτο πλούσιο τῆς παραβολῆς, μὲ τοὺς ἀσόφους μάστορες ποὺ βυθίστηκαν στῆς ἀγνοίας τὸν βυθὸ καὶ ὄχι μὲ τοὺς φωτισμένους ἐν γνώσει σοφοὺς καὶ νουνεχεῖς κατὰ Θεὸν προπάτορες...ἄσε δέ, ποὺ τὰ χρόνια τούτης τῆς ἐκπομπῆς εἶναι μόλις 14 καὶ ὄχι τὰ 120, ποὺ ὁ Ἅγιος Προπάτωρ καλοῦσε τοὺς ἀδελφούς του σὲ μετάνοια καὶ σωσμό...
Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω! Καὶ ὁ ἀναγινώσκων νοείτω!
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου