Νώντας Σκοπετέας: Νά γεννήσει ἡ νύφη τά κουφέτα...

 

Πάντοτε τὰ λόγια τοῦ Κυρ- Φώτη τοῦ Κόντογλου μὲ συγκλονίζουν! Ψυχογράφος τῆς Ρωμιοσύνης καὶ ἀνατόμος τῆς πληγωμένης Ὀρθοδοξίας τῶν Ἑλλήνων,  μὲ διαπιστώσεις καὶ προρρήσεις  ποὺ σήμερα πλέον  γίνηκαν ἄλγη,  σωπασμένα καὶ σκεπασμένα μὲ  πλουμιστὲς θωπεῖες ἀπὸ μιὰ νόθα ἀγάπη ἄνοιαστη, ποὺ συνεχῶς μὲ τὸν ἀπατεῶνα κόσμο θέλει νὰ συμμαχεῖ καὶ σὲ αὐτὸν καὶ μόνο νοιάζεται  νὰ ἀρέσει! Τύφλωση στ᾿ ἀλήθεια! Μεσούσης τῆς ἡμέρας,  μὲ ἕναν Ἥλιο ἄδυτο συνεχῶς στὸ μέσο καὶ ἐμεῖς ὁλοένα νὰ ἀνασηκώνουμε τὸ τυφλοπάνι μας,  μήπως καὶ παρεισδύσει μιὰ ἀχτίδα ἀπὸ Φῶς καὶ μᾶς βλάψει...

"Μετὰ χαρὰς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση, γιατί ἀλλοιῶς δὲν ἀνοίγουνε τὰ μάτια στὸ ἀληθινὸ τὸ φῶς" ἔλεγε ὁ Κυρ -Φώτης ὁ Κόντογλου,  ἕνας ἀπ᾿ τοὺς πιὸ καταρτισμένους εἰσηγητὲς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς,  στὰ ἕδρανα  τῆς Πονεμένης χαρᾶς! Καὶ πόσο μοῦ θυμίζουν αὐτὰ τὰ σοφά του τὰ λόγια,  ἐκεῖνο τὸ παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν στὸν πιστό του μαθητῆ τὸν Τιμόθεο! Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον (Πρὸς Τιμόθεον Β΄, δ΄ 5) Ἡ  Νήψη!Ἕνα  ἀπέραντο πέλαγος! Φυλάκιο σωφροσύνης  καὶ μεγίστης ἐπιφυλακῆς  στὰ σύνορα μὲ τὸν ἐχθρό,  ποὺ παραμονεύει μιὰ στιγμὴ καὶ μιὰ κερκόπορτα νὰ βρεῖ ἀφύλαχτη μὲ τὸν φρουρό της  καθεύδοντα!  Ἐκείνη ἡ κερκόπορτα!

 

Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε περάσει ὅλοι τὸ κατώφλι της! Αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὸν μισόψυχο κόσμο! Δεινὴ ἡ ραθυμία τῆς ἀφύλαχτης σκοπιᾶς! Μεγάλη ἡ μετάνοια τῆς ἐπιστροφῆς στήν... διατεταγμένη,  ἀπὸ τὴν Κεφαλὴ τῆς στρατιᾶς,  θέση.  Καὶ ἔπειτα τὸ ἄλλο παράγγελμα τοῦ Θείου Παύλου! Ἄλλη ἄμετρη θάλασσα! Ἡ κακοπάθεια! Μὰ  εἶναι δυνατὸ κάτι ποὺ ξεκινᾷ μὲ τὸ κακὸ νὰ μπορεῖ  γεννήσει χαρὰ καὶ ἀγαθό; Τὸ κακὸ ἀπ᾿ τὸ καλὸ ἀδελφέ μου ἀπέχει ἕνα γράμμα, μὰ καὶ μιὰ αἰωνιότητα! Καὶ αὐτὴ δὲν τὴν κερδίζεις καθήμενος ἀναπαυτικὰ καὶ  σταυροπόδι ὅπως ἔλεγε ἕνας Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας (σ.σ. π. Ἀθανάσιος Χαμακιώτης). Μπορεῖς νὰ ὑπομείνεις θλίψεις,  στενοχώριες καὶ  διωγμούς;  Νὰ σὲ περιφρονοῦν καὶ ἐσὺ μονήρης καὶ ἀβοήθητος ἀπὸ ἀνθρώπους,  νὰ χαίρεσαι καὶ νὰ δοξάζεις τὸν Θεὸ  ποὺ οἱ πολλοὶ σὲ ἀποδιώχνουν καὶ σὲ λογαριάζουν σὰν  ἕνα ἀπόβλητο, ἕνα περίψημα ἀποκρουστικό; Καὶ ἔπειτα τὸ σῶμα σου νὰ κάνεις ὑπάκουο δοῦλο καὶ αὐστηρὰ  νὰ τὸ ὑποτάσσεις μὲ νηστεῖες ἀγρυπνίες καὶ μιὰ γεύση ἑκούσια πικρὴ  συνέχεια στὸ στόμα; Καὶ ἐσὺ ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου θὰ μοῦ πεῖς: Ποῦ ὅλα αὐτὰ στὸ σήμερα; Τόσο δυσεύρετα , τόσο ἀγνοημένα! Μόνο γιὰ παράξενους καὶ ἀποσυναγώγους!
 

-Ὅσοι ἀποθνήσκουν στερούμενοι θὰ ζήσουν αἰώνια! Καὶ αὐτὸ τὴν φράση  κάποτε τὴν  ἄκουσα σέ ...μάθημα ταπεινοῦ Ἁγιορείτη (σ.σ. π. Λουκᾶς Φιλοθεΐτης) μὰ ἔμεινε γιὰ μένα ἀπὸ τότε  ὡς καὶ σήμερα ποὺ σοῦ μιλῶ θλιβερὰ  ἀξεκίνητη ἡ διαδρομή  της,  ἀπὸ τὰ χείλη καὶ τὸ κήρυγμα,   ὡς τὴν καρδιὰ καὶ τὸ βίωμα!

Ἄχ καὶ νὰ γύριζα πίσω σὲ ἐκεῖνα τὰ χρόνια, τὰ ἀσπρόμαυρα, τὰ ἁγνά, τὰ δακρυσμένα ἀπ᾿ τὴν καπνιὰ τοῦ τζακιοῦ, μὲ τὴν πυροστιὰ ὁλημερὶς μέσα του καὶ τὴν χαρὰ τὴν πονεμένη, σὰν ζώπυρο νὰ θερμαίνει τὸ μέσα τῶν ἀνθρώπων! Συνηθίζω νὰ τὴν λέω αὐτὴν τὴν φράση: Νὰ νοσταλγοῦμε ὅσα ποτέ μας δὲν ζήσαμε! Καὶ φτάνει μιὰ εὐλογημένη στιγμὴ  καὶ  αὐτὰ ποὺ πολλὲς φορὲς λέμε γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουμε πρῶτα τοὺς ἑαυτούς μας τοὺς ἀνθρωπάρεσκους καὶ ὕστερα τοὺς γύρω μας, παίρνουν ψυχὴ καὶ σῶμα καὶ ἔρχονται καὶ μᾶς συναντοῦν καὶ μᾶς ἐλέγχουν... Καὶ ἔρχονται καὶ ἄλλοι ἔμπειροι, παλιοὶ καθηγητάδες  στὰ ἕδρανα τῆς ἀπαράκλητης σύγχρονης  μοναξιᾶς μας,  νὰ μᾶς διδάξουν μὲ τὴν ἁπλότητά τους καί την ἐντός τους Σοφία τοῦ Θεοῦ! Δὲν ἔχουν αὐτοὶ οἱ ταπεινοὶ πτυχία, περίλαμπρα βιογραφικὰ  καὶ περγαμηνὲς τετιμημένες! Ἔχουν πίστη ἄδολη καὶ θερμουργὸ μέσα τους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Τὸ Φῶς καὶ τὸ ἔργο τοῦ Νόμου εἶναι ἀναμμένο καὶ γραμμένο στὶς καρδιές τους μὲ πύρινο μελάνι  καὶ σὲ αὐτὸ τὸ δωρισμένο ἀπ τὸν Θεὸ χάρισμα, δίνει πάντοτε συμμαρτυρία ἡ ἀσφαλὴς πυξίδα τῆς συνείδησής τους! Ἕνα πρωινὸ Χριστουγέννων ἀπολείτουργα, ἡ  μνήμη τοῦ ἀδελφοῦ μου τοῦ Δημητρίου, ἄρχισε μεγαλόδωρα νὰ ξετυλίγεται μπροστὰ σὲ μένα,  τον ἀμαθῆ καὶ ἀρχάριο,  γιὰ ὅσα κρατοῦν τίς πνευματικὲς αἰσθήσεις σὲ ἐνάργεια καὶ ἐπιφυλακή. Ἡ κουβέντα ξεκίνησε περὶ νηστείας! Τίποτα τὸ θεωρητικό! Μόνο βίωμα ἀληθινὸ καὶ παιδεμένο! Οὔτε ἀναφορὲς σὲ ὅσα ἅγια γράφτηκαν οὔτε ἐγκεφαλικὴ Θεολογία τῶν περισπουδάστων, οὔτε κοσμικὴ σοφία! Ἡ Ἀλήθεια τοῦ Ζωντανοῦ Θεοῦ, ἀπὸ ὅσους δίδαξε ὁ Κύριος καὶ μόνο!

 

-Κάποτε, νεότατος ἤμουν, παράλληλα μὲ τὴν κύρια  ἐργασία μου ὡς ἐκπαιδευτικός, δούλευα καὶ ἀλλοῦ, νυχθημερόν, θέλοντας νὰ ἀποκτήσω ὅλο καὶ περισσότερα! Δὲν ἄφηνα ποὺ λὲς  στὸν ἑαυτό  μου περιθώρια οὔτε νὰ πάω στὸν γιατρὸ γιὰ ἕνα δόντι χαλασμένο! Τόσος ἦταν ὁ πόθος μου (τὰ θυμᾶμαι τώρα ἀλήθεια καὶ ἀπορῶ μὲ τὰ σκοτάδια μου) ποὺ γιὰ νὰ μὴν χάσω μιὰ ἀμοιβὴ ἔπινα τὰ χάπια τὰ ἀναλγητικὰ μὲ τίς χοῦφτες! Ὅπως ἦταν ἑπόμενο ἔπαθα ζημιά! Τρύπησε τὸ στομάχι μου! Μέρες πολλὲς στὸ νοσοκομεῖο καὶ ἔπειτα κλινήρης νὰ μὴν μπορῶ νὰ φάω παρὰ ἐλάχιστα καὶ πάρα πολὺ ἐλαφρά! Ἔμεινα σκελετός! Ὀνούφριος ποὺ λέμε! Μεγάλη ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου!  Ἄργησα νὰ πάω στὸ σχολεῖο! Μῆνες ὁλόκληρους! Ἔπρεπε κάποτε νὰ ἐπιστρέψω! 

 

Τὴν πρώτη μέρα ποὺ γύρισα  σὲ κακὰ χάλια, ἀδύναμος καὶ κατεξουθενωμένος μὲ ἐνημέρωσαν νὰ μπῶ σὲ ἕνα τμῆμα κάπως ζωηρὸ καὶ ἀτίθασο ποὺ λέει καὶ ὁ Γυμνασιάρχης στὴν παλιὰ ταινία! Ἀλλὰ ἐδῶ τὸ σενάριο μᾶλλον δὲν προσιδίαζε σὲ κωμωδία... Ὅλοι οἱ συνάδελφοι εἶχαν νὰ λένε γιὰ δύσκολα παιδιὰ σὲ ζόρικη ἐφηβεία   χωρὶς χαλινὸ καὶ ἐξαιρετικὰ  ἀνυπάκουα ! Ἕνα κρᾶμα χαρακτήρων ἐκρηκτικό! Μεγάλη προσπάθεια κατέβαλαν ὅλοι οἱ συνάδελφοι  κάπως τοὐλάχιστον νὰ γίνει ἕνα ὑποτυπῶδες μάθημα! Μπῆκα λοιπὸν νὰ διδάξω περιμένοντας νὰ διαπιστώσω καὶ ἐγὼ τὰ ὅσα ζοφερά μοῦ εἶχαν περιγραφεῖ! Ἡ φωνὴ μου ἴσα ποὺ ἔβγαινε ! Μπαίνω κυριολεκτικὰ  μέσα σὲ μιὰ ὀχλοβοὴ   καὶ κατευθύνομαι στὴν ἕδρα! 

 

Μόλις σήκωσα τὸ κεφάλι μου νὰ κοιτάξω τὰ παιδιὰ λὲς καὶ κάποιος σίγασε ἐντελῶς τὰ πάντα!  Δὲν ἀκουγόταν πλέον τὸ παραμικρό! Ἔγινε τὸ μάθημα μὲ τέτοια ἡσυχία καὶ τάξῃ ποὺ κανεὶς ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους καθηγητὲς δὲν τὸ πίστευαν!  Αὐτὸ βέβαια  πρέπει νὰ σοῦ πῶ πὼς κράτησε μόνο γιὰ μερικὲς ἑβδομάδες! Μόλις ἄρχισα νὰ τρώω κανονικὰ καὶ νὰ ἀνακτῶ δυνάμεις,  σιγὰ - σιγὰ ὁ διακόπτης τῆς ἔντασης δυνάμωνε μέχρι ποὺ ...τερματίστηκε... Ὅσο ἔστω καὶ ἀναγκαστικὰ νήστευα,  ἦταν τέτοια ἡ μορφή μου ποὺ ἀπὸ μόνη της ἐπέβαλλε ἕναν σεβασμό...το μαχαίρι τῆς νηστείας ἔκοβε κάθε διάθεση γιὰ πλάκες καὶ καλαμπούρια! Ἀλλὰ ποὺ νὰ κρατήσω τὸ ἀσκητικό μου παρουσιαστικό! Δύσκολο τὸ πάλαισμα τοῦτο! Θέλει νὰ ἐπιβάλλεσαι στὸν ἑαυτό σου! Βιαστής τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν   κάθε  γνήσιος νηστευτής! Ὄχι σὰν καὶ ἐμᾶς ποὺ στὶς Σαρακοστὲς τρῶμε μαγιονέζα νηστίσιμη καὶ τυρί... εὐλογημένο! Θὰ σοῦ μιλήσω γιά τὶς γιαγιάδες μου ἀδελφέ μου! Ἀσκητικὲς μορφές! Ἰδίως ἡ γιαγιὰ ἡ  Σταμάτα! Κάθε της ἐλάχιστη κίνηση, κάθε της μετρημένη λέξη χωρὶς ἀστοχιά,  ἕνα Στῶμεν καλῶς! 

 

Πολλὰ θυμᾶμαι ἀπὸ ἐκείνη! Στερημένα τόσο τὰ χρόνια τους! Μὰ χαρούμενοι ἄνθρωποι,  μὲ ζωντανὲς καρδιὲς ποὺ σὲ κοίταζαν μὲ μάτια διορατικὰ κατευθεῖαν στὴν ψυχή! Μόχθος καὶ ἱδρῶτας χωρὶς σταματημό! Νύχτα μὲ νύχτα καὶ βαρυγκόμια ...οὐδαμοῦ! Δὲν ὑπῆρχε γιὰ ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους τίποτα ποὺ νὰ δυσκολεύει τὸ πρέπει τους! Ἔβρισκαν πάντοτε τὸν τρόπο νὰ προχωρήσουν στὸ ἀνηφόρι! Ἡ προγιαγιὰ μου σὰν νύχτωνε καὶ ἤθελε νὰ ράψει, προσάρμοζε ἕνα μικρὸ λυχνάρι ποὺ κατέληγε μαζὶ μὲ τὴν μακριὰ πλεξούδα τῶν μαλλιῶν της! Καὶ μὲ αὐτὸ τὸ λιγοστὸ φῶς ἀπ᾿ τὸ μπαμπάκι καὶ τὸ λαδάκι  μάνταρε τὰ ροῦχα!  Ἀκοῦς εὐμήχανο ποὺ εἶχαν; Ἔπειτα,  νὰ χαράξει ἡ μέρα καὶ νὰ κοιμοῦνται; Ἀνήκουστο γιὰ ἐκεῖνες! Νὰ μήν σᾶς βρεῖ ὁ ἥλιος στὸ κρεβάτι μᾶς ὁρμήνευαν! Κάποια μέρα μικρὸ παιδάκι ἤμουν καὶ μὲ εἶχε πάρει ὁ ὕπνος καὶ ἐκείνη σὰν μὲ κατάλαβε,  σφάλισε μὲ τὰ χέρια  τὰ μάτια της ἀπ᾿ τὴν ντροπὴ της νὰ μὴν μὲ δεῖ! Σήκω εὐλογημένο παιδί! Ἄρχισε νὰ σκούζει!  Βγῆκε ὁ ἥλιος καὶ ἐσὺ κοιμᾶσαι! Δὲν τίς θυμᾶμαι νὰ στέκονται  ἄπραγες ΠΟΤΕ! Οὔτε καθισμένες! Θεωροῦσαν ἁμαρτία ἀκόμα καὶ  κάποιος νὰ κάθεται σὲ καρέκλα χωρὶς αἰτία!  

 

Ἀξημέρωτα ἔπιαναν νὰ φτιάξουν καὶ νὰ φουρνίσουν  τὸ ψωμί! Μέσα στὸ σκοτάδι θυμᾶμαι ἐκείνους τοὺς γνώριμους ἤχους ἀπὸ τίς σκάφες  καὶ ἐκεῖνες τίς μυρωδιὲς ἀπ'  τὸ καμένο ξύλο! Καὶ αὐτὰ τότε ἦταν ἡ καθημερινότητά τους! Σήμερα ἅμα τὸ ψωμὶ λίγο μπαγιατέψει τὸ τρώει ὁ σκύλος καὶ αὐτὸς ἂν δὲν τὸν ἔχουμε πρὶν χορτάσει μὲ τὰ πεταμένα φαγητά μας! Θὰ βγάλουν ποδάρια αὐτὰ τὰ καρβέλια σὲ λίγο καιρὸ ἔλεγε ἕνας παππούλης καὶ θὰ μᾶς πάρουν στὸ κυνήγι!  Πόσο νήστευαν ἀδελφέ μου αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι! Ὄχι ἀπὸ ἀνάγκη! Ὄχι! Εἶναι προσβολὴ στὴν μνήμη τους αὐτὸ ποὺ λένε: Νηστεύει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ δὲν ἔχει νὰ φάει! Νήστευαν γιατί πίστευαν βαθιὰ μέσα τους πὼς ἡ νηστεία εἶναι τοῦ Θεοῦ πρόσταγμα! Πὼς Ἐκεῖνος Θεανθρώπησε καὶ Σταυρώθηκε γιὰ αὐτὴν τὴν παρακοὴ στὴν  νηστεία! Μέσα στὸν Παράδεισο Νομοθετήθηκε! Ἔτσι δὲν ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος; Ἔλα καὶ πές μου τώρα πὼς ἡ γιαγιὰ ἡ Σταμάτα καὶ ἡ προγιαγιά μου ἡ γιαγιὰ Μάνε εἶχαν διαβάσει Πατερικὴ Θεολογία ...τὸ Πιστεύω καί τὸ Πάτερ ἡμῶν μόνο ἤξεραν καὶ ἔλεγαν συνέχεια! Ἀλλὰ στὰ κατάβαθά τους γνώριζαν τὴν τεράστια σημασία κάθε ἀρετῆς, γιατί τὴν βίωναν ἀπροσποίητα καὶ ἐθελούσια! Τὴν ἐλιὰ τὴν ἔκοβαν στὴν μέση γιὰ νὰ τὴν φᾶνε! Μιὰ φορὰ τὴν μέρα μέσα στὴν Σαρακοστὴ λίγο ψωμὶ καὶ μετρημένες ἐλιές! Ποτὲ παραπάνω! Κανόνας αὐστηρός! Θυμᾶμαι μιὰ φορὰ σὰν μεγάλωσα πρόσφερα στὴν γιαγιά μου ἕνα γλυκό! Καὶ ἐκείνη ἐπειδὴ εἶχε φάει ξανὰ μέσα στὸν μῆνα (αὐτὸ τὸ ἔμαθα μετὰ ἀπὸ τὴν μάνα μου τὴν συγχωρεμένη τὴν Φώτω) βρῆκε μιὰ πρόφαση καὶ τὸ ἀρνήθηκε!
 

Μιὰ φορὰ στὸ τόσο γλυκὸ γεύονταν! Καὶ ἐμᾶς σὰν εἴμασταν μικροὶ καὶ λαχταρούσαμε τὴν καραμέλα καὶ τὴν λιχουδιά,  ἐκείνη ἔβρισκε τὸν τρόπο νὰ μᾶς μαθαίνει τὸ μέτρο καὶ τὴν στέρηση ποὺ τίς ψυχὲς φωτίζει!  Εἶχε στὸ φτωχικό της μιὰ κούκλα ἀπὸ ἐκεῖνες τίς μεγάλες ποὺ εἶχαν τότε τὰ κοριτσάκια μονάκριβες καὶ σπάνιες, ποὺ ἔμοιαζαν μὲ μικρὰ κορίτσια ἀθῶα ἀκαλλώπιστα καὶ ἀπαραμόρφωτα! Ἡ γιαγιὰ σὰν γινόταν κανένας γάμος στὸ χωριὸ κρατοῦσε μιά- δυὸ μπομπονιέρες! Μόλις λοιπόν τῆς ζητούσαμε γλυκὸ πήγαινε καὶ στηνόταν μπροστὰ στή...νύφη καὶ μᾶς ἔλεγε: Γιὰ νὰ δοῦμε μήπως γέννησε ἡ νύφη κανένα κουφετάκι; Ἀκόμα θυμᾶμαι τὴν χαρὰ μας σὰν πρόβαλλε στὴν χούφτα της ἕνα  κουφέτο! Δὲν ἔχω φάει ποτὲ ἀδελφέ μου τίποτα πιὸ γλυκὸ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ μικρὰ κουφέτα τῆς νύφης! Ὁ Θεὸς νὰ τίς ἀναπαύσει!

Ἀξέχαστο ἐκεῖνο τὸ πρωινὸ τῶν Χριστουγέννων! Ὑγρὰ μάτια καὶ θύμησες ἁγιαστικές! Διδάχος,  ἡ μνήμη τῶν ταπεινῶν καὶ ἐκλεκτῶν τοῦ Κυρίου! Ὅλα γιά τὴν χάρη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Μιὰ θαυμαστὴ γνώση σχεδὸν ἐγγενής! Ὁ κόπος ὅσων ζοῦν ἐν Χριστῷ! Τὸ πικρό, ποὺ πάθη γιατρεύει καὶ τίς ψυχὲς σμιλεύει! Ἡ στενὴ πύλη τοῦ Σταυροῦ ἀπέναντι ἀπ᾿ τὴν κερκόπορτα τοῦ ἡδέος κόσμου! Ψυχὴ καὶ σάρκα, πορεύονται σχεδὸν πάντοτε ἀντιθέτως! Πασχίζεις ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου  ὡς τὸ τέλος νὰ συνταιριάξεις τὴν κατεύθυνση!   Σὰν νὰ σὲ ἀκούω νὰ μοῦ λές:

Νὰ ᾿χαμε ἕνα τόσο δὰ κουφετάκι!

Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐκπομπὴ μὲ τίτλο: Παλεύουμε;

Ἁγία Τεσσαρακοστὴ 2022

Εὐχαριστίες στὸν ἀδελφό μας καὶ συνοδοιπόρο Δημήτριο Π. γιὰ τὰ ἀξέχαστα τοῦτα πνευματικὰ κεράσματα...

Τὴν εὐχή τους νὰ ἔχουμε ἀδελφέ μου!

Καλὴ Σαρακοστή!

 

ΥΓ: Στὴν ἀρχικὴ φωτογραφία ἡ μακαριστὴ κυρὰ Σοφία, μιὰ Ἁγία ψυχὴ ποὺ βίωνε τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Σταυρό. Εὐχαριστίες στὸν ἀγαπητὸ π. Δημήτριο Εὐθυμίου ποὺ τὴν ἀπαθανάτισε μὲ τὸν φακό του καὶ τὴν εὐγενική του ψυχή!

Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

«Πᾶνος»