✶✶✶
Η Αγία Τριάδα, καθώς διέρχεται από όλους, από τους πρώτους ως τους τελευταίους, σαν δηλαδή να διέρχεται από κάποιο κεφάλι ως τα πόδια, τους συγκροτεί όλους, τους συγκολλά δηλαδή και τους συνενώνει και τους συνδέει με τον εαυτό της, και καθώς τους συγκροτεί όλους, τους κάνει στερεούς και ακλόνητους· φανερώνεται και γνωρίζεται στον καθένα απ’ αυτούς μία και η ίδια, η οποία είναι ο Θεός, που μπροστά του και οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι, και οι πρώτοι είναι όπως οι τελευταίοι.
Στὴν καρδιὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀσκητικῆς παράδοσης χτυπάει ἡ περίφημη «Κλίμακα». Κορυφαῖο βιβλίο ἀναφορᾶς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀξεπέραστο ἐδῶ καὶ χίλια πεντακόσια χρόνια, γραμμένο ἀπὸ ἕναν ἀσκητή-ὁρόσημο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ. Εἶναι τόσο σπουδαία ἡ μορφή του καὶ ἡ πνευματική του σοφία ποὺ μὲ χαρισματικὸ τρόπο ἀποτυπώνεται στὸ ἐν λόγῳ σύγγραμμά του, ποὺ ἡ Ἐκκλησία τὸν προβάλλει ἐν μέσῳ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς σὰν διαχρονικὸ πρότυπο πνευματικῆς ζωῆς (Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν).
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
Στα πλαίσια της πρόθεσης να λειτουργεί συχνά αυτή η στήλη ως παρατηρητήριο των χριστιανοφοβικών εξάρσεων που συμβαίνουν διεθνώς, αναφέρω μια υπόθεση που έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, και αφορά την απόφαση ενός δημοτικού σχολείου να ακυρώσει για πρώτη φορά τα παραδοσιακά δρώμενα που γίνονται για τη γιορτή του Πάσχα.
Πρεσβύτερος
π. Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
τηλ. 6945-377621, agotsopo@gmail.com
Πάτρα 28 . 3 . 24
Όπως καταγγέλλει το ελληνικό Παράρτημα της Ένωσης Ορθοδόξων Δημοσιογράφων (ΕΟΔ) (https://eeod.gr/omologia-pistews/83500-oi-frikaletites-ton-neokommounistn-sti-lara) το Υπουργείο Πολιτισμού της Κυβέρνησης Ζελένσκυ όρισε Επιτροπή μελέτης για «να αξιολογήσει την ιστορική και επιστημονική τους αξία, καθώς και να καταρτίσει καταλόγους αντικειμένων που εμπίπτουν στον ορισμό των πολιτιστικών αξιών»!
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Μᾶρκ.9,14-29]
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ
«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι(: Καὶ ὅταν ἔφθασαν στὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, Τὸν πλησίασε κάποιος ἄνθρωπος ποὺ γονάτισε μπροστά Του κι ἔλεγε: ''Κύριε, λυπήσου καὶ σπλαγχνίσου τὸ παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει ἄσχημα, ἀλλὰ καὶ κινδυνεύει τὸν ἔσχατο κίνδυνο· διότι πολλὲς φορὲς πέφτει στὴ φωτιά, καὶ πολλὲς φορὲς στὸ νερό, καὶ κινδυνεύει ἔτσι νὰ καεῖ ἢ νὰ πνιγεῖ. Καὶ τὸν ἔφεραν στοὺς μαθητές Σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν)» [Ματθ. 17,14-16].
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς καὶ θαυμαστοὺς χαιρετισμοὺς ποὺ ἀπευθύνει ὁ ὑμνογράφος στὴν Παναγία μας ἕνας ξεχωρίζει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν συμβολισμὸ καὶ τὴν σημασία του: «Χαῖρε, πόλις τοῦ Παμβασιλέως».
Ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς Παναγίας ὡς «πόλεως τοῦ (βασιλέως) Θεοῦ» προέρχεται ἀπὸ τὸν προφήτη Δαυίδ: «Τοῦ ποταμοῦ τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουσιν τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ. ἠγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος» (45ος ψαλμός, στ. 5). Οἱ θεόπνευστοι Πατέρες βλέπουν σ’ αὐτὴν τὴν «πόλιν» τὴν προτύπωση τῆς Παναγίας, ὁ δὲ Ἰωάννης Δαμασκηνὸς ἑρμηνεύει ὅτι τὰ ὁρμήματα τοῦ ποταμοῦ εἶναι οἱ ποταμοὶ τῶν δωρεῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ποὺ κατέκλυσαν ὅλη της τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν χαρίτωσαν, ὥστε νὰ ἁγιαστῆ, πρὶν ἀκόμη κατέλθη ὁ Ὕψιστος καὶ τὴν ἐπισκιάσῃ μὲ τὴν πρόσθετη χάρη Του.
Νὰ γιατὶ ὁ Δαυίδ, αἰῶνες πρὶν συμβοῦν τὰ γεγονότα αὐτά, ὑμνεῖ τὴν Παναγία ὡς «πόλι τοῦ Θεοῦ», γιὰ τὴν ὁποία «δεδοξασμένα ἐλαλήθη» (86ος ψαλμός), ὅπως καὶ ὁ ὑμνογράφος τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, στὴν συνέχεια τοῦ ἰδίου τροπαρίου τῆς ε’ ὠδῆς, χαιρετίζει τὴν Παναγία, «περὶ ἧς δεδοξασμένα καὶ ἀξιάκουστα λελάληνται σαφῶς».
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Ἑβρ. 6,13 ἔως 20]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
«Τῷ γάρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾿ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾿ ἑαυτοῦ λέγων(:Οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ θὰ πραγματοποιηθοῦν ὁπωσδήποτε· διότι ὅταν ἔδωσε ὁ Θεὸς τίς ἐπαγγελίες στὸν Ἀβραάμ, ὁρκίστηκε ὅτι θὰ τίς πραγματοποιήσει. Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανένα ἀνώτερό Του ὁ Θεὸς νὰ ὁρκιστεῖ σὲ Αὐτόν, ὁρκίστηκε στὸν ἑαυτὸ Του καὶ εἶπε:) ''Ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σὲ καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε''(:''Σοῦ ὑπόσχομαι ἀληθινὰ ὅτι θὰ σὲ εὐλογήσω πολὺ πλούσια καὶ θὰ πληθύνω πάρα πολὺ τοὺς ἀπογόνους σου)· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας(:Ἔτσι πῆρε ὁ Ἀβραὰμ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀφοῦ περίμενε μὲ ὑπομονὴ πολλὰ χρόνια, πέτυχε τὴν ἐκπλήρωση τῆς εὐλογίας ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὡς πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ ἀναφερόταν στὴν ἐπίγεια ζωή του. Ἀπέκτησε δηλαδὴ ἀπὸ τὴ Σάρρα παιδί, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πληθύνθηκαν οἱ ἀπόγονοι τοῦ πατριάρχη κι ἔγιναν ἕνα μεγάλο ἔθνος). Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος (:ὁ Θεὸς ὁρκίστηκε στὸν ἑαυτό Του. Οἱ ἄνθρωποι βέβαια ὁρκίζονται στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ ὅλους. Καὶ δίνουν ὅρκο οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ σταματήσουν κάθε ἀντίρρηση καὶ ἀμφισβήτηση μεταξύ τους καὶ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων τους)»[Ἑβρ.6,13-16].
Ἡ ἁγία μάρτυς Ματρῶνα ἦταν ὑπηρέτρια σέ μιά Ἑβραία, σύζυγο ἀρχιστρατήγου τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὅταν ἡ κυρία της πήγαινε στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων, τήν ἀκολουθοῦσε, ἀλλά ποτέ δέν ἔμπαινε μέσα. Γύριζε πίσω καί πήγαινε στήν Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν.
Ἡ ἄρνηση τῆς Ματρῶνας νά ἀκολουθεῖ τήν κυρία της καί νά μπαίνει μαζί της μέσα στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων ἔγινε αἰτία νά κλειστεῖ στίς φυλακές δύο φορές καί νά ὑποστεῖ ἀνελέητους ξυλοδαρμούς καί κακοποιήσεις. Ἐξαντλημένη ἀπό τήν κακοπάθεια παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέσα στίς φυλακές τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στίς 27 Μαρτίου.
Ο λόγιος και ενάρετος κληρικός Διονύσιος Επιφανιάδης, διδάσκαλος του Γένους και καθοδηγητής των διηγηματογράφων Αλ. Παπαδιαμάντη και Αλ. Μωραϊτίδη, γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1802, ημέρα Κυριακή του Πάσχα. Στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Δημήτριος. Ήταν γιος του Επιφάνιου Δημητριάδη και της Ουρανίας Θωμά Κουμπή. Ο πατέρας του Επιφάνιος (1760 – 1827) – που ήταν τότε βοεβόδας του νησιού – ήταν γιος του προεστώτος Δημητράκη Οικονόμου, που εκοιμήθη στη μονή του Ευαγγελισμού της Σκιάθου, με το μοναχικό όνομα Δαβίδ. Ηγούμενος της μονής ήταν ο πρώτος γιός του Αλύπιος, που είχε έλθει από τα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, όπου επί πολλά έτη μόναζε.
Ακάθιστος Ύμνος - Δ' Στάσις
Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων,
Θεοτόκε Παρθένε,
καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων.
Ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,
κατεσκεύασέ σε ποιητής, Ἄχραντε,
οἰκήσας ἐν τῇ μήτρα σου,
καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας·
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας,
χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτήριας.
Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως,
χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς,
χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν.
Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα,
χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως,
χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων,
χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
.jpg)
Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
«Δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα, δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου, δεν υπάρχει πρόβλημα Θράκης, υπάρχει ένα πρόβλημα: το Τουρκικό πρόβλημα» (Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Ιούνιος 1996)
Ο κλονισμός της απώλειας ενός ανθρώπου είναι μεγάλος, όταν μάλιστα αυτός ο άνθρωπος είναι δικός σου, τότε ο κλονισμός είναι μεγαλύτερος και γίνεται ανυπέρβλητος, ακατανόητος, ανίκητος, όταν αφορά τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Ένα ξεχωριστό Φίλο, ένα ανιδιοτελή Πατριώτη, έναν εξαιρετικό Έλληνα, ένα θαυμάσιο Άνθρωπο.
O Μιχάλης Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1951, από γονείς πρόσφυγες από τη Σάντα του Πόντου, οι οποίοι κατέφυγαν στη Θράκη, μετά από τη Γενοκτονία που υπέστη ο Ελληνισμός από την Τουρκία, αφαιρώντας τη ζωή από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες.
Η Μαραθονοδρόμος Μαρία Πολύζου, διηγείται:
«... Οι Τούρκοι άρχισαν να με βρίζουν και το αντιλήφθηκα από την εξαγριωμένη όψη και τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους.
Κάποιος με έφτυσε και τον είδα να με φτύνει στα μούτρα.
(...) Ας ούρλιαζαν, ας με έβριζαν και ας με έφτυναν. Τίποτα δεν με πτοούσε.»
Ήταν 4 Αυγούστου του 1990 αγωνίστηκα στον Βαλκανικό Μαραθώνιο στην πόλη, στην Κωνσταντινούπολη.
Γιατί;
Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς κι ὁ Νόμος Του, εἶν᾽ ἕνα «παραμύθι»,
γιατί ὁρμᾶτ᾽ ἐπάνω Του μ᾽ ἀκονισμένα ξίφη;
Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς κι ὁ Νόμος Του, εἶναι «ξεπερασμένα»,
τοῦ ἀντιχρίστου, ναί, γιατί ἀφήνιασε ἣ πέννα;
Ψυχή που προσεύχεται είναι ζωντανή. Ψυχή που δεν προσεύχεται είναι νεκρή. Ας μη φανεί αυτό υπερβολικό. Όταν ένας νέος αισθάνεται μέσα του αγάπη και έρωτα αγνό για μια κοπέλα, την σκέφτεται διαρκώς, μέρα και νύχτα. Μπορεί να κάνει οτιδήποτε. Το μυαλό του όμως είναι συνεχώς προσκολλημένο στο πρόσωπο που αγαπά. Τι το παράξενο λοιπόν για μια ψυχή, που αγαπά το Χριστό και αισθάνεται “θείον έρωτα”, να θέλει συνεχώς να σκέφτεται και να συνομιλεί μ’ Αυτόν;
Ζωγραφικὸ ἔργο ἀπὸ τὴν Μαργαρῖτα Κ. Λάππα, μαθήτρια Α΄ Λυκείου, μὲ τίτλο ἔργου: «Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ...» (Μάρτιος 2025)
Εὐαγγελία Κ. Λάππα,
31 Αὐγούστου 2024
Τὸ μαρτύριο ἑνὸς ἥρωα γιὰ τὴν Πατρίδα, ἀποτελεῖ στιγμὴ θρήνου καὶ δοκιμασίας γιὰ ὅλο τὸ Ἔθνος, διότι αὐτὸ εἶναι ποὺ διώκεται στὸ πρόσωπό του. Παράλληλα, εἶναι ἱερὴ ὥρα, διότι αὐτὸς θυσιάζεται, προσφέρει δηλαδὴ τὸν ἑαυτό του στὸ βωμὸ τῆς Πατρίδος καὶ σταδιακὰ βαδίζει πρὸς τὴν ἀθανασία. Τέλος, ἀποτελεῖ καὶ ἐθνικὸ σάλπισμα, ποὺ ἐγείρει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση καὶ καλεῖ ὅλους τοὺς Ἕλληνες σὲ ἐγρήγορση.
Τὸ παρακάτω ποίημα ἀναφέρεται στὰ συναισθήματα τῶν Ἑλλήνων, ἀπέναντι στοὺς μαρτυροῦντες ὁμοεθνεῖς τους, τοὺς ὁποίους συμπονοῦν μὲ τὸν τρόπο τους. Ἡ θλίψη τους αὐτή, ὅμως, ἀντὶ νὰ σβήσῃ τὸ Ἐθνικό τους φρόνημα, τὸ ἀναζωπυρώνει, καθὼς μετατρέπεται σὲ ἀγανάκτηση κατὰ τῶν πολεμίων- ἀνθελλήνων, καὶ ἰσχυροποιεῖ τὴν τάση γιὰ μίμηση τῶν ἡρώων αὐτῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους κάποιοι ἐμπνέονται καὶ ὅλοι μαζὶ ἐξυψώνουν τὸ Ἔθνος.
«Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ...»
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ,
μοιάζει ὁ ἥλιος νὰ μὴν λάμπῃ,
θανάτου νά ‘ν’ πηγή,
λὲς κι ἔπεσε σκοτάδι.
✶✶✶
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ,
τὸ Ἔθνος ὅλο δακρύζει,
μὰ τὸν Θεὸ παρακαλεῖ,
τὴν θέλησή του νὰ στηρίζει.
✶✶✶
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ,
διάπλατα θέλεις νὰ ἀνοίξῃ,
ἡ ἱερὴ τῶν Ἑλλήνων γῆ,
στὰ σπλάχνα νὰ τὸν κρύψῃ.
✶✶✶
Θέλεις στ’ ἀλήθεια ν’ ἀνοιχτῇ,
σὰν μάνα νὰ τ’ ἀγκαλιάσῃ,
τόσο ὥστε νὰ ζῇ,
μὴ τὴ ζωή του χάσει.
✶✶✶
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ,
μοιάζει νὰ σβήνουν ὅλα,
σὰν ἡ πνοὴ νὰ ᾿χει κοπεῖ,
σὰν σταματᾶ ἡ ὥρα.
✶✶✶
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ,
τὰ μάτια ποιός Ἕλλην νὰ κλείσῃ;
Νὰ σιγήσει –στ’ ἀλήθεια– ποιός μπορεῖ,
μπρὸς σ΄ αὐτὴ τὴ φρίκη;
✶✶✶
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ,
θέλεις φτερὰ νά ᾿χε στὰ πόδια,
σὰν οὐρανοῦ λεύτερο πουλί,
νὰ πετάξῃ τούτη τὴν ὥρα.
✶✶✶
Στὴν καρδιά σου, ἀνοίγει πληγή,
φλέγεσαι, τὸ νιώθεις!
Θάρρους γίνεται πηγή,
δρόμοι στρώνονται δόξης.
✶✶✶
Ὅταν ὁ ἥρωας μαρτυρεῖ...
ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΞΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[...] Ξέρετε πόσο σπουδαῖο πρᾶγμα εἶναι νὰ
μελετᾷ κανεὶς εἴτε τὴν προσωπική του ἱστορία, εἴτε τὴν Ἱστορία τοῦ λαοῦ του;
Πολὺ μεγάλο πρᾶγμα· ἔχει πολὺ μεγάλη ἀξία, ἀγαπητοί μου· ἂν δὲν εἶχε ἀξία ἡ
μελέτη τῆς Ἱστορίας, δὲν θὰ ἔρχονταν ἐχθροὶ νὰ τὴ διαστρέφουν καὶ νὰ τὴ
διαστρεβλώνουν... Καὶ ἡ Ἱστορία στὴν ἐποχή μας διαστρεβλώνεται ὅσο ποτὲ ἄλλοτε.
Ἀκούω κάτι πράγματα..., μὰ κάτι πράγματα ποὺ διδάσκονται οἱ μαθητὲς καὶ οἱ
φοιτητὲς στὸ Πανεπιστήμιο, ἤ ,ἂν δὲν διδάσκονται μέσα στὸ Πανεπιστήμιο, ποὺ
κυκλοφοροῦν σὲ βιβλία, καὶ διαστρέφεται ἡ Ἱστορία σὲ βαθμὸ ἐξοργιστικό...
1. Η απουσία
Παρά το γεγονός ότι η συμβολή στην εθνική παλιγγενεσία, των Θρακών, των Ποντίων και των Μικρασιατών, όπως και των Κυπρίων, των Μακεδόνων, και άλλων συνιστωσών του Ελληνισμού, ήταν εξίσου σημαντική, εντούτοις, πολλοί λόγοι περιθωριοποίησαν αυτήν την παράμετρο. Στην ουσία, πλην εξαιρέσεων, δεν έχει, μέχρι σήμερα, αξιολογηθεί η προσφορά των Ελλήνων της Ανατολής στον αγώνα του 1821.
Η επίσημη και η σχολική ιστορία τίποτε δεν αναφέρει για ενεργό συμμετοχή του Θρακικού, Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού στον αγώνα της Ανεξαρτησίας. Αναφέρει ελάχιστα μόνο για τους διωγμούς του ελληνικού στοιχείου στο χώρο της Ανατολής, παρόλο που και στη μία και στην άλλη περίπτωση και ενεργητική συμμετοχή των Ελλήνων υπήρξε στην Επανάσταση και μεγάλες ήταν οι θυσίες του Θρακικού, Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού.
