Εδώ
και 70 χρόνια – είπε ο άγιος Πορφύριος –, όταν είχα πάει στην Σκήτη
(Καυσοκαλύβια), ήμασταν 127 ψυχές. Εκεί όχι (μόνο) ο Γέροντας (αλλά) και
οι υποτακτικοί (ήταν άγιοι).
Μόλις πατούσες εκεί έπρεπε να γίνης αμέσως
άγιος, ήταν έτσι το περιβάλλον, έτσι το παράδειγμα, γινόσουνα όντως
(άγιος με) άκρα υπακοή, ούτε αντίδραση, αλλά τι υπακοή, με χαρά υπακοή
και με Χάρη Θεού. Μη μου τα περάσης αυτά για φαντασία, τα είδα αυτά εγώ
και με την Χάρη του Θεού λίγο τα έζησα.
Είχαμε
πιο κάτω ένα γεροντάκο μοναχό που μας είχε έρθει από το Μοναστήρι του
Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή δεν έτρωγε
τίποτε.
Τεσσαράκοντα ημέρας μόνο Αγία Κοινωνία και Αγιασμό και λίγο
αντίδωρο. Όλη την Τεσσαρακοστή και τον έβλεπες πω! πω! πω! μόνο που τον
έβλεπες αισθανόσουνα δέος. Είχε αρχίσει να νηστεύη (έτσι) από εκεί κάτω ο
πατήρ Γεράσιμος.