Η γνώση λοιπόν, όταν έρχεται αθέλητα και οδηγεί τον κάτοχό της
στην ταπείνωση από ντροπή, γιατί πιστεύει ότι δεν την αξίζει, και, όπως
λέει ο Ιωάννης της Κλίμακος, την αποστρέφεται σαν βλάβη, με το χέρι της
ταπεινώσεως, ακόμη και αν ίσως είναι θεόσδοτη, τότε είναι καλή. Ένα
αντίθετο παράδειγμα είναι με κάποιον, του οποίου την ψυχή απέσπασαν με
τρίδοντο καμάκι οι μελανοί δαίμονες.
Τι συμφορά! Αυτός είχε μεγάλη φήμη και τόσο τον
αγαπούσαν οι άνθρωποι, ώστε θρήνησαν όλοι τον θάνατό του και θεώρησαν
μεγάλη ζημία τη στέρησή του. Αλλά για την υπερηφάνεια που είχε κρυμμένη
μέσα του, άκουσε κάποιος γι' αυτόν μια φωνή από τον ουρανό: «Μην τον
αναπαύσετε, γιατί ούτε μία ώρα δεν με ανέπαυσε».