"Εἴμαστε ἐκεῖνοι γιὰ τοὺς ὁποίους μᾶς ἔλεγαν οἱ γονεῖς μᾶς νὰ μὴν τοὺς κάνουμε παρέα".
Σὲ τοῖχο λυκείου τῶν Ἀθηνῶν
Στὸ σχολικὸ βιβλίο "Νεοελληνικὴ γλῶσσα" της Α' Γυμνασίου, στὸ "τετράδιο ἐργασιῶν" (σελ. 71), φιλοξενεῖται κείμενο τὸ ὁποῖο δημοσιεύτηκε στὴν ἐφ. "ΤΟ ΒΗΜΑ", τὸ 2003. Διαβάζω: "Οὐσιαστικὰ τὸ σχολεῖο τοῦ μέλλοντος θὰ εἶναι μιὰ μορφωτικὴ ὑπηρεσία, ὅπου τὸ κάθε παιδὶ θὰ μαθαίνει μόνο του ἀπὸ τὸν ὑπολογιστή, ὑποβοηθούμενο ἀπὸ ἕναν ὑποβαθμισμένο βοηθὸ μάθησης, ἐπιφορτισμένο κυρίως μὲ τεχνικῆς φύσεως προβλήματα.
Τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν ὑπολογιστὴ στὸ σπίτι θὰ μποροῦν νὰ παρακολουθοῦν ἀποκεί (ἔτσι μιὰ λέξη...ἀποκεί), χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ καθημερινὴ παρουσία στὸ σχολεῖο, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς οἱ ἠλεκτρονικὲς βάσεις δεδομένων θὰ εἶναι online σὲ 24ωρη βάση...".... Τὰ βιβλία εἰσῆλθαν στὴν ἐκπαίδευση τὸ 2006, ἄρα, μετὰ ἀπὸ 16 χρόνια, ἡ τότε ἀπίθανη πρόβλεψη πραγματοποιήθηκε ἐν μέσῳ πανδημίας καὶ θὰ συνεχιστεῖ, γιατί πάντοτε θὰ ἐπικρέμεται ἀπὸ δῶ καὶ στὸ ἑξῆς καὶ μιὰ ἀπειλὴ πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας. Λιμοί, λοιμοί, πόλεμοι καὶ καταποντισμοὶ εἶναι τὸ καθημερινὸ τηλεοπτικό... ἐδεσματολόγιο.