ΣοφίαΜπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Θαυμαστή ὑπῆρξε, πράγματι, ἡ πίστη τόσο τοῦ παραλυτικοῦ ὅσο καὶ τῶν μεταφορέων του (Ματθ., θ’ 1-8). Ὁ πρῶτος, ἀδυνατῶντας νὰ βοηθήσῃ ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του, λόγῳ τῆς ἀσθενείας του, τὸν ἐμπιστεύεται στὰ χέρια τῶν ἀδελφῶν του καὶ δέχεται μὲ ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ τὴν βοήθειά των. Ἐκεῖνοι, πάλι, ἀναλαμβάνουν ὄχι μόνον νὰ τὸν ἐξυπηρετήσουν ἀλλὰ καὶ νὰ ξεπεράσουν τὸ ἀντικειμενικὸ ἐμπόδιο τῆς προσεγγίσεως τοῦ Κυρίου, λόγῳ τοῦ πλήθους, ἐπινοῶντας τὸ χάλασμα τῆς στέγης τοῦ σπιτιοῦ, ὅπου ἐκήρυττε ὁ Κύριος, προκειμένου νὰ ὁδηγήσουν τὸν πονεμένο ἀδελφό των μπροστά Του. Ἔτσι ὁ Κύριος, «ἰδὼν τὴν πίστιν αὐτῶν», ἀσθενοῦς καὶ τραυματιοφορέων, δὲν χρειάζεται ἄλλη ἀπόδειξη γιὰ νὰ βεβαιωθῆ, ὥστε νὰ κάνῃ πλέον Ἐκεῖνος αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι.