τῆς Παναγιᾶς παιδὶ ἁγνό, τυφλὸς ἐκ γενετῆς...
Λείψανα, δάκρυα, νυχτερινὲς ζέουσες προσευχές...
Ἔβλεπε ὁλοκάθαρα! Mε χάρη τὴ Φιλόθεη λάμψανε τὰ σκοτάδια...
Παρηγοράει πάντοτε ὅποιον τὸν χρειαστεῖ...
Κι ἀσίγητα πὼς ἀκούγεται ἡ σὰν παιδιοῦ φωνή του,
κι ἡ Φιλοθέου ν᾿ ἀντηχεῖ, κι ὅλοι μας νὰ κλαῖμε,
ὕβρεις, ἥλους, ραπίσματα καὶ ὅλους μας περιμένει...
....Ὁ Γέροντας Ἰσίδωρος ὁ τυφλός, εἶναι γιὰ τὸ σημερινὸ Ὄρος ἕνα σημεῖο φωτεινῆς ἀναφορᾶς. Ἕνας χαρούμενος, ἀεικίνητος Μοναχὸς ποὺ σὲ δυναμώνει ὅταν ὀλιγόπιστα καὶ μὲ ἀπογοήτευση τὴ ζωή σου παίρνεις λάθος, πολλὲς φορὲς καὶ μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πασίγνωστα σκαμπηλάκια του, ποὺ σὰν χάδι τά ᾿νοιωσαν ὅσοι τὰ δέχτηκαν. Χαίρεται μὲ τὸ καθετί, μὰ κυρίως μὲ τὸ σκοτάδι τῶν ματιῶν του. Εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸν κρατᾷ στερρὸ καὶ ἑδραῖο, στὸν δικό του Γολγοθᾶ ὥσπου τοῦ Παραδείσου τ᾿ ὄνειρο νὰ βγεῖ ἀληθινό... γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν ἦταν μικρὸ παιδὶ στὴν Πάτρα, καὶ πουλοῦσε λαχεῖα γιὰ νὰ ζήσει, ὅταν μιὰ μέρα ἄρχισε νὰ βλέπει θαμπὰ καὶ νὰ ξεχωρίζει μορφὲς καὶ ἀντικείμενα, παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ μὴν ἐπιτρέψει νὰ βρεῖ τὸ φῶς του, γιατί ἀλλιῶς δὲν θὰ τὰ κατάφερνε νὰ γίνει Μοναχός !