Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
«Οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;» (Ματθ., ιη’ 33). Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ εὔσπλαγχνος Κύριος μᾶς θυμίζει τὸ χρέος μας ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας, στοὺς «συνδούλους» μας ἐν Κυρίῳ. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν μᾶς ζητάει νὰ κάνωμε κάτι ποὺ ὁ Ἴδιος δὲν ἔκανε, ἀλλὰ μᾶς προτρέπει νὰ μιμηθοῦμε τὸ δικό Του παράδειγμα. Αὐτὸς ὑπῆρξε σ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἐπιγείου Του ζωῆς ὁ ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Κύριος: σκόρπιζε τὸ ἔλεός Του στοὺς ἀναγκεμένους συνανθρώπους του, θεράπευε πρόθυμα τὶς ἀσθένειές των, ἁπάλυνε στοργικὰ τὸν πόνο των. Καὶ ἐνῶ σπάνια εἰσέπραττε εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς πλουσιοπάροχες δωρεές Του, ἐν τούτοις, πάνω στὸν Σταυρό, ἐπισφράγισε τὴν ἐπίδειξη τοῦ ἀπείρου Του ἐλέους, μὲ τὴν συγχώρηση ὅλων, ἀνεξαιρέτως, τῶν σταυρωτῶν Του: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασιν τί ποιοῦσιν.» (Λουκ. κγ’ 34).