ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ Προστατης της Ελληνικης Αστυνομιας (π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης)

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ Προστατης της Ελληνικης Αστυνομιας (π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης)

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 20-10-1991

Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται, ἀγαπητοί μου. Προσεύχεται ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως προσεύχεται στὴ θεία Λειτουργία ὑπὲρ τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ὑπὲρ τοῦ στρατοῦ.

Ἂν προσέξετε –καὶ δὲν ἔχει τίποτε τὸ περιττὸ ἡ Ἐκκλησία μας–, κοντὰ στὴ λέξι «στρατὸς» προσθέτει καὶ μία λέξι, ποὺ προσδιορίζει τὴν ἀποστολὴ τοῦ στρατοῦ μας· διότι ὅλα τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ἐν σοφίᾳ.

Δὲν λέει «ὑπὲρ τοῦ στρατοῦ» ἁπλῶς, ἀλλὰ «ὑπὲρ τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ». Ὁ προσδιορισμὸς αὐτὸς σημαίνει, ὅτι ὁ στρατός μας εἶνε «φιλόχριστος», ἀγαπάει δηλαδὴ τὸ Χριστό.

Aὐτὸ ὅμως θέτει ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ὁ στρατός μας ἀγαπάει ὄντως τὸ Χριστό; Πολλοὶ ἀμφιβάλλουν. Διότι πῶς νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος ἀγαπάει τὸ Χριστό, εἴτε στρατιώτης εἴτε ἀξιωματικός, ὅταν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ βλαστημάῃ τὸ ὄνομά του;

Πῶς νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὸς ἀνήκει στὸν «φιλόχριστο» στρατὸ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία εἶνε τὸ μόνο ἔθνος μὲ ἔμβλημα τὸν τίμιο σταυρό; Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ ὀνομάζεται μόνο, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶνε «φιλόχριστος» ὁ στρατός μας.

Ὁ στρατός, ὅπως γνωρίζουμε, διακρίνεται σὲ πολλὰ σώματα. Καὶ ὅλα τὰ σώματα τοῦ στρατοῦ ἔχουν προστάτες ἁγίους. Τὸ πεζικό μας ἔχει τὸν ἅγιο Γεώργιο. Τὸ ναυτικό μας ἔχει τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἡ ἀεροπορία μας ἔχει τοὺς ἀγγέλους, τοὺς Ταξιάρχας.

Καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ἀστυνομίας μας ἔχουν τώρα τελευταίως προστάτη τους τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο. Γιατί ἡ ἀστυνομία ἐξέλεξε ὡς προστάτη της τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο; Ἂν διαβάσετε τὸν βίο τοῦ ἁγίου, θὰ δῆτε ὅτι ὑπάρχει λόγος.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος ἔζησε, ἀγαπητοί μου, στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Βυζαντίου καὶ στὶς ἡμέρες τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ βασιλέως, τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (288-337 μ.Χ.). Ἀνῆκε στὴν ἀνώτερη κοινωνία καὶ εἶχε τὸ ἀξίωμα τοῦ πατρικίου.

Ὑπηρέτησε στὶς λεγεῶνες τοῦ στρατοῦ καὶ ἀγωνίστηκε κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδοξο λάβαρο τοῦ τιμίου σταυροῦ μὲ τὸ σύνθημα «Ἐν τούτῳ νίκα». Ἦταν πιστὸς στὸ Χριστὸ καὶ ἀφωσιωμένος στὸν βασιλέα. Ἔτσι ἔλαβε μέρος σὲ μάχες κατὰ τῶν εἰδωλολατρῶν.

Γιὰ τὴν ἀνδρεία του ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τὸν ἐξετίμησε. Τὸν προήγαγε καὶ σὲ ἀνώτερα κρατικὰ ἀξιώματα. Tὸν ἔκανε δοῦκα καὶ αὐγουστάλιο τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας, δηλαδὴ ἀνώτατο πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ διοικητὴ στὴν Ἀφρική, σὲ μεγάλη περιφέρεια τοῦ ἀπεράντου Ῥωμαϊκοῦ κράτους.

Mὲ πιστότητα ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος ἐκτελοῦσε τὶς διαταγὲς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ τῶν διαδόχων του. Ἀλλὰ μετὰ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο ἡ κρατικὴ ἐξουσία περιῆλθε σὲ τυραννικὰ χέρια. Στὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνέβηκε ἕνας ἀντίχριστος βασιλιᾶς, ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης (361-363 μ.Χ.).

Αὐτός, ἐν τῇ μωρίᾳ του, ἤθελε νὰ ἐπαναφέρῃ στὸ κράτος τὴν εἰδωλολατρία. Μισοῦσε τὴ χριστιανικὴ πίστι, ἔβγαζε ἀντιχριστιανικοὺς νόμους καὶ διαταγές, γκρέμιζε χριστιανικοὺς ναούς, τμωροῦσε καὶ βασάνιζε Χριστιανοὺς ποὺ δὲν ἤθελαν ν᾿ ἀρνηθοῦν τὴν πίστι τους.

Τότε ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος ἐπρόβαλε ἀντίστασι. Ἀρνήθηκε νὰ ὑπακούσῃ σὲ τέτοιους ἀντιχριστιανικοὺς νόμους. Καὶ προτίμησε, ὄχι ἁπλῶς νὰ χάσῃ τὴν ἐπιφανῆ θέσι του, ἀλλὰ καὶ νὰ ὑποστῇ πολυώδυνο μαρτύριο γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Ἄκουσε, ὅτι ὁ Ἰουλιανὸς στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας τιμωρεῖ τοὺς Χριστιανούς. Αἰσθάνθηκε λοιπὸν ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς διωκομένους. Καὶ χωρὶς νὰ τὸν ὑποχρεώνῃ κανείς, ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος ἀφήνει τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ πηγαίνει ἐκεῖ αὐτόκλητος.

Παρουσιάζεται ἐμπρὸς στὸν αὐτοκράτορα καὶ τὸν ἐλέγχει γιὰ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς παρανομίες του κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Ἰουλιανὸς ἐκπλήσσεται. Βλέπει, ὅτι ὁ διοικητὴς τῆς Ἀλεξανδρείας ὄχι μόνο εἶνε Χριστιανός, ἀλλὰ καὶ κινεῖται ἔξω ἀπὸ τὴν περιοχή του. Τοῦ θέτει τὸ ἐρώτημα·

–Πιστεύεις στὸ Χριστό;

–Ναί, πιστεύω.

–Σὲ διατάζω νὰ τὸν ἀρνηθῇς, νὰ τὸν βλαστημήσῃς, καὶ νὰ προσκυνήσῃς τὰ εἴδωλα.

–Αὐτὸ δὲν γίνεται.

Ἀμέσως τὸν συλλαμβάνει καὶ τὸν καθαιρεῖ· ἀπὸ ἀνώτερο στρατηγό, ποὺ ἤτανε, τὸν κατεβάζει στὴν τάξι τοῦ ἁπλοῦ στρατιώτη. Καὶ μετὰ τὸν ὑποβάλλει σὲ φοβερὰ μαρτύρια. Φρίττει κανεὶς ὅταν διαβάζει τὰ μαρτύρια τοῦ ἁγίου Ἀρτεμίου.

Τὸν χτύπησαν μὲ νεῦρα ζῴου· τοῦ ἔξυσαν τὴν πλάτη μὲ μυτερὰ τριβόλια καὶ τὰ πλευρὰ μὲ ἄγκιστρα· τοῦ τρύπησαν τὰ βλέφαρα· τὸν συνέθλιψαν ἀνάμεσα σὲ δυὸ μεγάλες πέτρες· τοῦ ἔβγαλαν τὰ μάτια, τοῦ συνέτριψαν τὸ σῶμα.

Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος ἔμεινε πιστὸς μέχρι τέλους. Τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἔτσι μαρτύρησε, καὶ γι᾿ αὐτὸ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς μεγαλομάρτυς.

* * *

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος τιμᾶται, ὅπως εἴπαμε, καὶ ἀπὸ τὴν ἀστυνομία μας. Καὶ ἐξηγεῖται τώρα γιατί. Διότι στὴ ζωή του ἔκανε ἔργο ἀνάλογο μὲ τὴ σημερινὴ ἀποστολὴ τῆς ἀστυνομίας.

Ποιά εἶνε λοιπὸν ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἀστυνομικοῦ ὀργάνου, σύμφωνα μὲ τὸ ὑπόδειγμα τοῦ προστάτου τοῦ σώματος ἁγίου Ἀρτεμίου; Ναί, εἶσαι στρατιώτης τῆς πατρίδος καὶ θὰ ὑπακούῃς.

Θὰ ὑπακούῃς στὸ κράτος – πότε ὅμως; ὅταν τὸ κράτος βαδίζῃ τὴν ὀρθὴ ὁδό. Τότε θὰ ὑπακούῃς· διότι ἡ ὑποταγὴ στὶς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες εἶνε ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ (βλ. Ῥωμ. 13,1-7. Τίτ. 3,1).

Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι τὴν ἐξουσία τοῦ κράτους δὲν τὴν ἔχουν πλέον ἄνθρωποι εὐσεβεῖς, πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι στὸ Θεό, ἀλλὰ τὴν ἔχουν ἄπιστοι, ἄνθρωποι ποὺ ζητοῦν τὴ διάλυσι κάθε ὡραίου καὶ ἀγαθοῦ πράγματος, τότε τίθεται τὸ ἐρώτημα· θὰ ὑπακούσῃς σὲ τέτοιους ἄρχοντες; Ἐδῶ εἶνε τὸ πρόβλημα.

Αὐτὸ τὸ πρόβλημα σήμερα δὲν ὑφίσταται.(1) Παλαιότερα ὅμως τὸ ἀντιμετώπισαν οἱ ἀστυνομικοί. Κάποτε μία μικρὴ μειοψηφία θέλησε νὰ καταλάβῃ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ ἐξαλείψῃ κάθε τι τὸ Ἑλληνικό· καὶ Ἐκκλησία, καὶ πατρίδα, καὶ ὅ,τι ἄλλο εὐγενὲς καὶ φιλότιμο δημιούργησε αὐτὸς ὁ τόπος.

Τότε ἐκλήθη καὶ ἡ ἀστυνομία τῆς Ἑλλάδος νὰ ὑπακούσῃ. Ὑπήκουσε; Ὄχι. Εἶνε τὸ σῶμα τὸ ὁποῖο στὴ μεγαλύτερη πλειοψηφία δὲν πειθάρχησε. Ἀρνήθηκε νὰ ὑπακούσῃ. Καὶ τὸ πλήρωσε ἀκριβά. Δύο τάξεις πλήρωσαν αὐτὸ τὸ τίμημα· κληρικοὶ καὶ ἀστυνομικοί.

Τὸ τί ὑπέφεραν δὲν περιγράφεται. Ὑπέστησαν μαρτύρια. Τὸ δὲ Σύνταγμα Μακρυγιάννη ἔμεινε γνωστό. Ἐὰν κάποιος συνετέλεσε νὰ κυματίζῃ ἡ γαλανόλευκη στὸν Παρθενῶνα καὶ στὸ Λευκὸ Πύργο, αὐτὸς εἶνε τὸ σύνταγμα τῆς χωροφυλακῆς. Δὲν ὑπήκουσε καὶ δὲν ὑπέκυψε. Ἀγωνίστηκε μέχρι τέλους, καὶ οἱ λίγοι αὐτοὶ νίκησαν τοὺς πολλούς.

Ἰδού λοιπὸν αὐτοί, οἱ νέοι Ἀρτέμιοι. Ἔτσι κ᾿ ἐσύ. Θὰ ὑπακούῃς, θὰ πειθαρχῇς στὸ κράτος· ἂν ὅμως ἡ ἐξουσία τοῦ κράτους περιέλθῃ σὲ ξένες δυνάμεις, σὲ σατανικὲς δυνάμεις, τότε ὀφείλεις νὰ προτιμήσῃς τὸν ἔνδοξο θάνατο παρὰ μία ἀτιμασμένη ζωή.

Προσφέρει ὑπηρεσίες ἡ ἀστυνομία. Θυμᾶμαι τὸ 1944-45 στὴν Κοζάνη, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἀστυνομία, τί ὑπέφεραν οἱ ἄνθρωποι. Ἔτρεμαν. Κι ὅταν ἀκούστηκε, ὅτι ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἕνας λόχος τοῦ Συντάγματος Μακρυγιάννη, τὸ τί ἔγινε δὲν περιγράφεται.

Χτύπησαν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες, καὶ βγῆκαν ὅλοι οἱ κάτοικοι ἔξω, δυὸ χιλιόμετρα μακριά, καὶ οἱ νεάνιδες ἔρραιναν μὲ ἄνθη τοὺς ἀστυνομικούς. Διότι χωρὶς ἀστυνομία τὰ πράγματα εἶνε πολὺ ἐπικίνδυνα.

Mπορεῖτε νὰ φανταστῆτε μία πόλι χωρὶς ἀστυνομία; Θὰ γίνουν τοῦ κόσμου τὰ ἐπεισόδια καὶ οἱ διαρρήξεις. Φόβος καὶ τρόμος θὰ ἐπικρατήσῃ. Ἐνῷ τώρα; Τὴν ὥρα ποὺ ἐσὺ κοιμᾶσαι, ὁ ἀστυνομικὸς δὲν κοιμᾶται· περιπολεῖ στοὺς δρόμους.

Ἀστυνομικοὶ καὶ κληρικοὶ εἶνε οἱ μόνοι ποὺ δὲν ἔχουν ἀπεργίες· δὲν διεκδικοῦν αὐτοὶ δικαιώματα ὅπως οἱ ἄλλοι συνδικαλισταί. Γι᾿ αὐτὸ ὅλοι ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στὴν ἀστυνομία.

* * *

Ἕλληνες ἀστυνομικοί, παιδιὰ τῆς ἀγαπητῆς μας πατρίδος! Μιμηθῆτε τὸν συνάδελφό σας ἅγιο Ἀρτέμιο. Φρουρεῖτε τὴν τάξι. Πειθαρχεῖτε στὶς νόμιμες καὶ κανονικὲς ἀρχὲς τῆς πολιτείας μέσα στὸ πλαίσιο τῶν αἰωνίων ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ ἔνδοξοι συνάδελφοί σας φωνάζουν ἀπὸ τοὺς τάφους· Φανῆτε γενναῖοι στὴν ἐκτέλεσι τοῦ καθήκοντος!

Πηγή:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=68785

(1) Σχόλιο Πᾶνος: Δυστυχῶς σήμερα, τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἀστυνομία, ὑφίσταται στὴν χειρότερη μορφὴ του.

Ἀντὶ νὰ ὑπηρετοῦν τὴν πατρίδα καὶ νὰ προστατεύουν τοὺς Ἕλληνες πολίτες, αὐτοὶ κάνουν τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο.

Ἐὰν ζοῦσε σήμερα ὁ μακαριστὸς π. Αὐγουστῖνος, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πιστέψη αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα ἀπὸ πλευρᾶς τῆς ἀστυνομίας καὶ σὲ ποιοὺς ὑπακούει τὸ σῶμα.

Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι μας, κάποια στιγμὴ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νὰ μεταστραφοῦν, νὰ ὑπακούσουν καὶ νὰ πράξουν ἀνάλογα μὲ τὶς συμβουλὲς ποὺ δίνη στὶς τελευταῖες σειρὲς τοῦ λόγου του ὁ π. Αὐγουστῖνος!

Αἰωνία ἡ μνήμη του!

(2) Διαβᾶστε καὶ ἐδῶ: