Κατά
τις ημέρες της νεότητάς μου, κάποιος Ρώσος ζωγράφος, που έγινε στη
συνέχεια διάσημος, με προσείλκυσε προς την ιδέα της καθαρής δημιουργίας,
έχοντας στραφεί προς την αφηρημένη τέχνη.
Δύο ή τρία χρόνια υπήρξα θύμα
της έλξεως αυτής, που με οδήγησε στην πρώτη θεολογική σκέψη που
γεννήθηκε μέσα μου. Χαρακτηριστικό κάθε «καλλιτέχνη» (δηλαδή κάθε εργάτη
της τέχνης) είναι να προσλαμβάνει το είναι στις μορφές της τέχνης του.
Έτσι και εγώ αντλούσα ιδέες για τις δικές μου αφηρημένες μελέτες από
εκείνο που μου παρείχε η πραγματικότητα του περιβάλλοντός μου: οι
άνθρωποι, η βλάστηση, τα κτίσματα, οι απροσδόκητα αλλόκοτοι συνδυασμοί
σκιών από τον ήλιο ή τις ηλεκτρικές λάμπες επάνω στο πάτωμα, τους
τοίχους, τις οροφές και πολλά άλλα.
Με τη φαντασία μου δημιουργούσα
εικόνες, αλλά με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι όμοιες με τίποτε που
υπάρχει πραγματικά στη φύση. Με τον τρόπο αυτό, νόμιζα ότι δεν είμαι
αντιγραφέας φυσικών φαινομένων, αλλά δημιουργός νέων καλλιτεχνικών
(εικαστικών) γεγονότων.
Ευτυχώς αντιλήφθηκα ότι σε μένα, τον άνθρωπο,
δεν δόθηκε να δημιουργώ «εκ του μηδενός», όπως ο Θεός δημιουργεί με
μοναδικό τρόπο. Από την εμπειρία αυτή μου έγινε σαφές ότι κάθε ανθρώπινη
δημιουργία προϋποθέτει μία ήδη προϋπάρχουσα.
Δεν μπορούσα να χαράξω
ούτε μία γραμμή, ούτε να δημιουργήσω κάποιο χρώμα, που πουθενά αλλού δεν
υπήρχε. Ο αφηρημένος πίνακας μοιάζει με εγγραφή λέξεων που ηχούν
πρωτότυπα, αλλά ποτέ δεν εκφράζουν πλήρες νόημα.
Η δημιουργία
παρουσιαζόταν σε μένα ως αποσύνθεση του είναι, πτώση στο κενό, στο
παράλογο, επιστροφή στο «μηδέν», από το οποίο μας κάλεσε η δημιουργική
πράξη του Θεού.
Τότε εγκατέλειψε ο νους μου τη μάταιη απόπειρα να
δημιουργήσει κάτι εντελώς νέο, και το πρόβλημα της δημιουργίας στη
συνείδησή μου συνδέθηκε με το πρόβλημα της Γνώσεως του Είναι.
Γερων Σωφρονιος του Εσσεξ
Πηγή:https://apantaortodoxias.blogspot.com/
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου