Νώντας Σκοπετέας: Κατώφλι τοῦ Παραδείσου...

 

Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας

Ἄχ αὐτὸ τὸ σχέδιο ἱλασμοῦ καὶ σωτηρίας  τοῦ Ἁγίου Θεοῦ! Δὲν φτάνουν γιὰ νὰ μετρήσουν τίς σελίδες του,  οὔτε τὰ ἀστέρια τοῦ Οὐρανοῦ, οὔτε τὰ πετεινά του,  οὔτε τὸ ἀμμοθάλασσο, ποὺ σὰν νὰ γίνηκε γιὰ νὰ σοῦ θυμίζει πάντοτε τὸ ἄπειρο τῆς εὐεργεσίας Του. Καὶ ἐσὺ στή... σκηνὴ τῆς πράξης του, νὰ νιώθεις  τὴν μιὰ στιγμὴ πρωταγωνιστὴς καὶ ἄξαφνα νὰ καταλαβαίνεις πὼς εἶσαι μόνο  ἕνας κομπάρσος τοῦ εὐλογητοῦ Θεοῦ καὶ κρίκος μιᾶς αἰώνιας ἁλυσίδας ποὺ συνδέει τὸ ὅλον μέ  το «πᾶν-πλήρωμα»*  Ἰησοῦ. Ὅσο καὶ νὰ κρυφτεῖ κάθε φτωχὸς Λάζαρος σὲ τούτη τὴ ζήσῃ, ἂν εἶναι  θέλημα τοῦ Στεφανοδότη Κυρίου, θὰ λάμψει ἡ μνήμη του, νὰ φωτίσει σὰν Μωσέας καὶ φωνὴ προφητῶν, τὰ σκοτάδια ὅσων ἀκόμα πολεμοῦν μὲ τὸν σκοτοδότη ἐχθρὸ νὰ σώσουν τὴν ψυχὴ τοὺς πρὶν περάσουν ἀπέναντι. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὴν Κυρά-Σοφία μας. 

 

Δὲν τὴν γνώρισα ποτέ, δὲν τὴν ἄκουσα ἔστω μιὰ λέξη νὰ προφέρει. Κι ὅμως ἂν μὲ ρωτήσετε θὰ σᾶς πῶ ὅτι τὴν ἔχω πλέον καὶ γιὰ ὅσο ζῶ τοῦτο τὸ πρόσκαιρο, μέσα σὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι  στάλαξαν μέσα στὴν κατάξερη ψυχή μου ἕνα μυρωμένο δάκρυ ἀπὸ τὸ βίωμά τους! Τὸ βίωμα τῶν διδαχτῶν τοῦ Θεοῦ! Ἐκείνων ποὺ δὲν διάβασαν ποτέ τους τὰ λεγμένα καὶ τὰ δίκαιά Του, μὰ στὶς καρδιές τους μὲ πύρινο μελάνι ἔχουν ἀνεξίτηλα γραμμένη τὴν λέξῃ: Ἰησοῦς. Ἐκείνων ποὺ σὰν θελήσουν νὰ πληροφορηθοῦν τὸ Θεάρεστο λαβαίνουν συμμαρτυρία(Ρώμ.2,14-15) ὄχι ἀπὸ τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς  σπουδασμένους τούτου τοῦ κόσμου, μὰ ἀπὸ τὴν ἀσφαλή τους συνείδηση, ποὺ σὰν πυξίδα σὲ ἕναν μόνο προσανατολισμὸ καὶ σὲ ἕνα κατώφλι ἀταλάντευτα  ὁδηγεῖ.

 

Ἡ κυρὰ Σοφία ἦρθε καὶ μᾶς συνάντησε σχεδὸν δέκα χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή της. Μόλις λίγα λεπτὰ ἀφοῦ κάποια ἄλλα ταπεινὰ καὶ ἐξουθενωμένα τούτου τοῦ κόσμου φανερώθηκαν σὲ ἕνα ἀληθινὸ ἱστόρημα.      (σ.σ.«Νὰ γεννήσει ἡ νύφη τὰ κουφέτα») Παράλληλοι βίοι τῆς γιαγιᾶς Σταμάτας  καὶ τῆς γιαγιᾶς Σοφίας. Σὰν δημοσιεύθηκαν τῆς νύφης τὰ κουφέτα, φανερώθηκε ἡ δεύτερη. Ἔψαχνα νὰ βρῶ μιὰ φωτογραφία νὰ ταιριάζει μὲ ἐκεῖνα τὰ θαυμαστὰ τῆς γιαγιᾶς Μάνε. Μόλις λοιπὸν βρῆκα μιὰ φωτογραφία, μὲ μιὰ γερόντισσα καθισμένη σὲ ἕνα ντιβανάκι, σιμὰ στὸ καπνισμένο τζάκι, μὲ ἕνα τεντζερὲ πάνω στὴν πυροστιά, συγκλονίστηκα. Σκέφτηκα πὼς κάποιος καλλιτέχνης φωτογράφος τὴν ...σκηνοθέτησε! Ἔψαξα νὰ βρῶ περισσότερα στοιχεῖα γιὰ νὰ τὰ ἀναφέρω, νὰ λάβω μιὰ ἄδεια γιὰ νὰ τὴν δημοσιεύσω, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερα.
 

Τήν... ἔκλεψα λοιπόν, ἀφοῦ τόσο συναφὴς ἦταν μὲ τὸ ἀληθινὸ διήγημα καὶ τόσο μὲ εἶχε συνεπάρει. Δὲν εἶχαν περάσει λοιπὸν  παρὰ ἐλάχιστα λεπτά, ἀφ᾿ ὅτου τὸ κείμενο μὲ τὴν φωτογραφία «ἀνέβηκε» καὶ ἕνα μήνυμα ποὺ ἦρθε μᾶς συντάραξε:

Ἄχ καὶ νὰ ᾿ξερες πόσο μὲ συγκίνησες μὲ αὐτὴ τὴ φωτογραφία καὶ γιὰ τὰ ὅσα ἔγραψες... Αὐτὴν τὴ φωτογραφία τὴν τράβηξα 20 Ἰουλίου τοῦ 2012... Σὲ μία φτωχὴ γειτονιὰ τοῦ χωριοῦ μου... Μπῆκα μέσα στὴν κυρὰ Σοφία... μέσα στὸ φτωχικό της σπίτι, ποὺ ὅλο κι ὅλο ἦταν αὐτὸ τὸ δωμάτιο... Ἐκεῖ τὰ πράγματά της ἐκεῖ τὰ δύο της κρεβάτια... κ ἐκεῖ στὸ χωματένιο τζάκι χειμῶνα καλοκαίρι, ὅλες οἱ ἀναμνήσεις ἀπ᾿ τὴν ζωὴ τῶν ἁπλῶν κ ἀληθινῶν ἀνθρώπων ξανὰ ἔπαιρναν ζωή... Εἶχε τὸν ἄντρα της καὶ τὸ παιδί της τὸν Διαμαντή... Τὴν εἰδοποίησαν (γιατί τηλέφωνο δὲν ἔχει) μία βραδιὰ καὶ τῆς εἶπαν ὅτι  τὸ παιδί σου βρέθηκε κεκοιμημένο σὲ ἕνα παγκάκι στὰ Γιάννενα... Ἔγινε ἡ κηδεία του, μὲ πόνο καὶ αὐτὴ ἡ χαροκαμένη μάνα ἦταν πάντοτε ἐκείνη ποὺ ἄναβε τὸ καντήλι του, δακρυσμένη μπροστὰ  στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας... Ἔπειτα ἔφυγε καὶ ὁ ἄντρας της ὁ μπάρμπα-Χρῆστος... Καὶ στὸ τέλος μόνη της, ἔφυγε καὶ αὐτὴ ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο γιὰ νὰ πάει κοντά τους, νὰ πάει κοντὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἀναπαυτεῖ ἡ ψυχὴ της... Σὲ ἕναν τόπο ποὺ δὲν ὑπάρχει πόνος οὔτε λύπη οὔτε ἀναστεναγμὸς ἀλλὰ ἡ Χαρὰ καὶ τὸ Φῶς τὸ Ἀνέσπερο τῆς αἰωνίου ζωῆς... Δόξα τῷ Θεῷ ποὺ τοὺς γνώρισα... ποὺ τὴν γνώρισα καὶ μὲ δίδαξε στὸν πόνο,  στὴ φτώχεια καὶ στὸ δρόμο τῆς Ἰεροσύνης μου... Σὲ Εὐχαριστῶ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου... Ἀκόμα καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα μνημόσυνο καὶ  ἕνα κερὶ στὴ μνήμη της...

 

Ἕνας Ἱερέας λοιπὸν ὁ παπᾶ- Δημήτρης ἦταν ὁ φωτογράφος. Τίποτα τὸ φτιασιδωμένο ὅπως πρῶτα εἶχα σκεφτεῖ. Ἡ ἀλήθεια τῆς καθαρῆς ψυχῆς νὰ ἀντανακλᾷται σὲ μιὰ εἰκόνα. Ἡ ἔμψυχη ἀγαθοσύνη! Τὸ μήνυμά του τὸ συνόδεψαν ἀκόμα κάποιες φωτογραφίες ἀπὸ ἐκείνη του τὴν ἐπίσκεψη. Νέα ἔκσταση! Κάθε μιά, σὰν νὰ διαβάζεις κάθισμα ἀπ᾿ τὸ ψαλτήρι. Μακαρία πτωχεία. Ὁσιακὴ μορφὴ προβάλλει στὸ κατώφλι μιᾶς ξύλινης  πόρτας μὲ ἕνα ἑτοιμόρροπο μάνταλο γιὰ ἀμπάρωμα. Ὦ ἐκεῖνο τὸ κατώφλι!
 

Πόσο λαχτάρησε ἡ ψυχή μου νὰ τὸ διαβῶ, γιὰ νὰ μπῶ σὲ ἕναν ἐπὶ γῆς Παράδεισο! Τοῖχοι μαυρισμένοι ὁλόγυρα,  θαρρεῖς πὼς ἔκρυβαν Ἁγιογραφίες ποὺ κάπνισαν ἄγρυπνα κεριά. Ἕνα εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, καὶ μιὰ ξεθωριασμένη κορνίζα μὲ τὸν μακαρίτη τὸν γιό της, βαλμένες ἀκανόνιστα πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι της. Τὸ νοικοκυριό της, ὅλο κι ὅλο λίγα μπιτόνια μὲ νερό, δυὸ κόσκινα, λίγα χάλκινα νταβαδάκια  καὶ μερικὰ μικρὰ χαρανιά., ὅλα πολυκαιρισμένα, βαλμένα στὸ χωμάτινο δάπεδο. Μερικὲς κρύπτες μὲ λιγοστὰ τρόφιμα καὶ μιὰ γιὰ τὸ καντήλι. Ἕνας σοφρὰς  καὶ ἕνα ντουλάπι νὰ θυμίζουν τὰ στερημένα πρωτινά της. Ἔξω ἀπ᾿ τὸ πλίθινο σπίτι, μερικὰ δεμάτια μὲ ξύλα, λίγοι σωροὶ μὲ προσανάμματα γιὰ τὴ φωτιά της  καὶ ἀνεμπόδιστος ὁ καθαρὸς Ἠπειρώτικος οὐρανός. Καὶ ἔπειτα ἡ κυρὰ Σοφία σὲ ἄλλη φωτογραφία, βαστῶντας  ἕνα πιατέλο χαμογελαστὴ καὶ χαρμολυπημένη νὰ σὲ πλησιάζει γιὰ νὰ σοῦ προσφέρει τὸ κέρασμα ποὺ τὸ ἔχει πολύτιμο καὶ κρατημένο γιὰ ὅποιον τόσο σπάνια καταδεχτεῖ νὰ τὴν ἐπισκεφτεῖ σὰν Χριστὸς ἀναμενόμενος.

Ἕνα κουφέτο καὶ ἕνα γλυκάκι γεύτηκαν οἱ...νηστικὲς ψυχές μας Κύριε, σὰν ἀποκάλυψες αὐτὲς τίς...μυστικὲς διαλεχτές Σου.

 

Ἡ Ἑλένη, ἡ  Σταμάτω, ἡ Φώτω, ἡ Σοφία! Τίς ἕνωσες Κύριε σὲ μιὰ τόσο ἀντιπροσωπευτικὴ  χορεία ταπεινῶν, πενθούντων, πραέων καὶ  καθαρῶν τὴ καρδία, γιὰ νὰ τίς μνημονεύουμε καὶ ἔτσι νὰ γεμίζουμε  τίς κενὲς καρδιές μας μὲ τὴν  ἐλπίδα πὼς κάποτε ἴσως,  μὲ τὸ ἔλεὸς Σου, νὰ μᾶς περιμένουν αὐτὲς οἱ γεροντισοῦλες, ἐκεῖ στοῦ Παραδείσου τὸ κατώφλι,  μὲ ἕνα πιατελάκι στὸ χέρι καὶ τὸ ἴδιο φῶς ποὺ ἀπὸ ἐδῶ τίς ἔλουζε. Ἄν...καταδεχτήκαμε νὰ μποῦμε  ἀπὸ ἐδῶ στὰ φτωχόσπιτά τους,  ἴσως τὸ ἔλεὸς Σου Κύριε νὰ ἀνοίξει καὶ ἐκείνη τὴν πύλη, ποὺ οἱ ἑτοιμόρροπες ψυχές μας μόνο μποροῦν νὰ ἀμπαρώσουν...

Νώντας Σκοπετέας

Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἀπὸ καρδιᾶς στὸν σεβαστὸ πατέρα Δημήτριο Ἐ. γιὰ τὰ κεράσματα τοῦ Παραδείσου καὶ γιὰ  τὸ ἐπὶ γῆς κατώφλι του, ποὺ ἐκεῖνο τὸν Ἰούλιο ἀπαθανάτισε...

*(Πρὸς Κολασσαεὶς Ἐπιστολὴ Ἀποστόλου Παύλου, Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, σελ. 42)
 

Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

«Πᾶνος»