Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Κι ύστερα ένας καπνός και κάτι φλόγες πελώριες
εθνικές νεκρολαμπάδες!
Καίεται η Σμύρνη, η Ιωνική Νεράιδα
με τους πολύβουούς της μαχαλάδες!
Και σα συμπλήρωμα άγριο της ολέθριας
της ζωγραφιάς, στη μέση εκεί του δρόμου,
χοντζάδες ξεσαρίκωτοι που οργιάζουν
στο πτώμα εμπρός το ιερό του Χρυσοστόμου.
Σωτήρης Σκίπης: «Μικρασιατική Ραψωδία»
(Από την Ποιητική Συλλογή, Προσφυγικοί Καημοί»,
Αθήνα 1924, σελ. 84-85)
Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τις προαιώνιες, πατρογονικές του εστίες, την Ιωνία, την Ανατολική Θράκη, τον Πόντο εξακολουθεί εκατόν δύο χρόνια μετά από την ανείπωτη εθνική τραγωδία να συγκινεί τις αγαθές και ευαίσθητες καρδιές των Ελλήνων, που αναπολούν νοσταλγικά τις λησμονημένες πατρίδες, στις οποίες επί τρεις σχεδόν χιλιετίες ήκμασε το μεγαλείο του αθάνατου ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού.
Όμως πλησιάζει η ευλογημένη ώρα, που θα σημάνουν ξανά χαρούμενα τα σήμαντρα των Εκκλησιών της Ιωνικής Γης, σκορπώντας ρίγη εθνικού ενθουσιασμού και θρησκευτικής αγαλλίασης στους ελάχιστα εναπομείναντες Έλληνες πολίτες, οι οποίοι, σε πείσμα των καιρών και των διεθνών γεωπολιτικών συσχετισμών, αρνούνται να συμβιβαστούν με την νοοτροπία των «χαμένων πατρίδων», και στηρίζοντας τις ελπίδες τους στην Θεία Πρόνοια προσδοκούν όχι μόνο την αποκατάσταση της ιστορικής αδικίας, αλλά και την απόδοση δικαιοσύνης για την προκλητικά ανάλγητη ουδετερότητα των «συμμάχων μας».
(Αν και είναι γνωστό, αξίζει ωστόσο να αναφερθεί εκ νέου ότι τα πολεμικά πλοία της Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και των Η.Π.Α., μολονότι βρίσκονταν μέσα στο λιμάνι της Σμύρνης ή έστω πολύ κοντά σε αυτό, εντούτοις αρνήθηκαν κυνικά να προσφέρουν ακόμη και την παραμικρή βοήθεια στον κατατρομοκρατημένο λαό της Μικράς Ασίας, υπακούοντας τυφλά στις ρητές εντολές των κυβερνήσεών τους. Δυστυχώς, μερικές δεκαετίες αργότερα, οι ίδιες κυβερνήσεις συμπεριφέρθηκαν ξανά με περισσή υποκρισία και δολιότητα κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην μαρτυρική Μεγαλόνησο το 1974).
ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Ο Εθνο-ιερομάρτυς Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος (1867-1922) αναδείχθηκε σε κορυφαίο και αδιαφιλονίκητο Εθνικό, Θρησκευτικό και Πνευματικό ηγέτη των Ρωμηών της Μικράς Ασίας, καθώς συνέδεσε άρρηκτα την πολυτάραχη ζωή του με την μοίρα και την τύχη της Ανατολίας, επιλέγοντας να παραμείνει δίπλα στον σφαγιαζόμενο από τις αιμοδιψείς κεμαλικές ορδές μικρασιατικό πληθυσμό και να παραδώσει τον εαυτό του βορά στις θηριώδεις ορέξεις του μανιασμένου τουρκικού όχλου.
Διετέλεσε αρχικά Μητροπολίτης Δράμας μέχρι το 1910, αναπτύσσοντας έντονη εθνική δράση και αντιμετωπίζοντας επιτυχώς την τρομοκρατική δράση του Βουλγαρικού Κομιτάτου. Το 1910 οι τουρκικές αρχές θορυβημένες από την απήχηση του Ιεράρχη στους πληθυσμούς της Μακεδονίας πετυχαίνουν την απομάκρυνσή του στην Σμύρνη. Καθ’ όλη την διάρκεια της ελληνικής διοικήσεως της Σμύρνης (1919-1922), ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος αναδεικνύεται σε μια φλογερή φυσιογνωμία, που υποστήριζε με θέρμη την ικανοποίηση των εθνικών πόθων, λειτουργώντας αδιαμφισβήτητα ως φυσικός ηγέτης και Εθνάρχης του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Η φωτεινή και χαρισματική του προσωπικότητα συγκέντρωνε τον θαυμασμό, την αναγνώριση και την εκτίμηση όχι μόνο των εχθρών, αλλά και των «άσπονδων φίλων» της Ελλάδας. Σε κρίσιμες εθνικές στιγμές έξαψης των πολιτικών παθών καλλιεργούσε κλίμα εθνικής ομοψυχίας και ομόνοιας, συνενώνοντας όλες τις δυνάμεις του Γένους, με σκοπό την ευημερία και την πρόοδο του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Αξίζει να τονιστεί ότι ο μεγαλόπνευστος Ιεράρχης, κατά την διάρκεια της αρχιερατικής του διακονίας, ως Μητροπολίτης Δράμας συντάσσει (16-5-1907) επιστολή, την οποία απευθύνει προς τον επιτετραμμένο της Ελλάδος στην Πόλη (Κωνσταντινούπολη), όπου προφητεύει ακουσίως (;) το μαρτυρικό του τέλος, γράφοντας τα ακόλουθα:
«Ζητώ Σταυρόν, μεγάλον Σταυρόν, επί του οποίου θα δοκιμάσω την ευχαρίστηση καθηλούμενος και μην έχων έτερον τι να δώσω προς σωτηρίαν της ημετέρας λατρευτής πατρίδας να δώσω το αίμα μου» (από το βιβλίο του ιστορικού και φιλολόγου Σαράντου Ι. Καργάκου, Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης, Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, 2η Έκδοση 2018, σελ. 31 και 55).
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης, μολονότι έζησε σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες μεγάλης γεωπολιτικής έντασης και αδυσώπητων εθνικών ανταγωνισμών και η ζωή του απειλήθηκε πολλές φορές, εντούτοις το φρόνημά του υπήρξε πάντοτε ακμαίο, γενναίο και ατρόμητο, αρνούμενος μέχρι τέλους να υποστείλει την σημαία της πραγμάτωσης των εθνικών οραμάτων, επισφραγίζοντας με τον τραγικό του θάνατο την άδολη και ανιοδιοτελή αγάπη του για την ένδοξη ελληνική γη της Ιωνίας. Η τουρκική εισβολή στην Σμύρνη και οι αγριότητες που ακολούθησαν συνέτριψαν το εθνικό του όραμα. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιό του, απορρίπτοντας τις προτάσεις των Προξένων της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας που ήθελαν να τον φυγαδεύσουν και προτίμησε τον μαρτυρικό θάνατο. Ο ακατάβλητος Ιεράρχης ακολούθησε την μακραίωνη παράδοση του ελληνικού κλήρου, συμμορφούμενος με το χρέος του καλού (και όχι μισθωτού) ποιμένος και εισήλθε αγαλλόμενος στις Αιώνιες Μονές. Από την στιγμή αυτή και μετά, ο Χρυσόστομος Σμύρνης ανήκει στο Πάνθεον της Ιστορίας και συγκαταλέγεται στο χορό των αγιασμένων και ηρωικών μορφών του Γένους.
ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ
Ο Γάλλος δημοσιογράφος και ιστορικός Ρενέ Πυώ (Rene Puaux), που είχε επισκεφθεί την Σμύρνη με την ιδιότητα του απεσταλμένου της γαλλικής εφημερίδας «Le temps», περιγράφει στο βιβλίο του «Ο Θάνατος της Σμύρνης» (La mort de Smyrne) τον μαρτυρικό θάνατο του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου ως εξής:
«Μία γαλλική περίπολος από είκοσι άνδρες, τους οποίους συνόδευα μαζί με έναν άλλο πολιτοφύλακα, κατευθύνθηκε αμέσως στη Μητρόπολη, με σκοπό να πειστεί ο Μητροπολίτης να έρθει και να παραμείνει στην εκκλησία της Sacre-Coeur ή στο Γαλλικό Προξενείο. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος δεν δέχθηκε, λέγοντας, ότι ως καλός ποιμένας είχε χρέος να μείνει κοντά στο ποίμνιό του. Ο όχλος άρπαξε χωρίς χρονοτριβή το Μητροπολίτη και τον οδήγησε λίγο πιο πέρα, μπροστά στο κομμωτήριο του Ιsmail, ενός Ιταλού προστατευόμενου, εκεί σταμάτησαν και τον έντυσαν με μία άσπρη μπλούζα που πήραν από τον κομμωτή. Άρχισαν αμέσως να τον κτυπούν λυσσασμένα με γροθιές και με ξύλα και να τον φτύνουν στο πρόσωπο, του τρύπησαν με μαχαιριές το σώμα, του ξερίζωσαν τη γενειάδα, του έβγαλαν τα μάτια, του έκοψαν τη μύτη και τα αυτιά. Πρέπει να σημειώσουμε, ότι η γαλλική περίπολος παρακολουθούσε τα γεγονότα μέχρι τη σκηνή που περιγράψαμε. Οι άνδρες που την αποτελούσαν (επρόκειτο για ναύτες) είχαν βγει έξω από τα ρούχα τους, έτρεμαν χωρίς υπερβολή από την αγανάκτηση και ήθελαν να επέμβουν. Ο επικεφαλής, όμως, αξιωματικός, με το περίστροφο στο χέρι ακολουθούσε τις διαταγές που τους είχαν δοθεί, και τους εμπόδισε να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση. Στη συνέχεια, δεν είδαμε πια τον Μητροπολίτη, που τον αποτελείωσαν σε μικρή απόσταση πιο πέρα» (Rene Puaux, Ο θάνατος της Σμύρνης, εκδόσεις Ειρμός, σελ. 57-58· επίσης Σαράντου Ι. Καργάκου, Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης, ό.π, σελ. 113-116).
Ο Τζωρτζ Χόρτον, Αμερικανός διπλωμάτης και συγγραφέας διετέλεσε κατά την διάρκεια της ελληνικής διοικήσεως της Σμύρνης (1919-1922) Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στην Εγγύς Ανατολή και, ως εκ τούτου, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της πυρπόλησης της Σμύρνης και των διαπραχθεισών τουρκικών θηριωδιών, τις οποίες περιγράφει με σαφήνεια, πειστικότητα και με κάθε λεπτομέρεια στο εκπληκτικό του βιβλίο «Η Μάστιγα της Ασίας», που αξίζει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες πολίτες, προκειμένου να διατηρηθεί ανέπαφη η ιστορική αλήθεια από κάθε ύπουλη απόπειρα παραχάραξής της.
Ο έμπειρος διπλωμάτης, περιγράφοντας στο βιβλίο του τον μαρτυρικό θάνατο του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου αναφέρει τα ακόλουθα:
«Οι διηγήσεις ως προς τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο Χρυσόστομος ποικίλουν. Το σίγουρο όμως είναι ότι βρήκε το τέλος του στα χέρια του τουρκικού όχλου. Ένας Τούρκος αξιωματικός και οι δύο στρατιώτες πήγαν στα γραφεία της Μητρόπολης και τον πήραν να τον πάνε στον Noureddin Pasha, τον Τούρκο αρχιστράτηγο ο οποίος, όπως λένε, είχε συλλάβει το τρομερό σχέδιο να τον παραδώσει στον φανατικό όχλο για να τον κάνει ό,τι ήθελε. Δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για αυτό αλλά παραμένει γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος σκοτώθηκε από τον όχλο. Τον έφτυσαν, του ξερρίζωσαν τα γένια, τον χτύπησαν, τον μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου κι ύστερα τον έσυραν στους δρόμους. Το μόνο του αμάρτημα ήταν ότι υπήρξε ένας ευφραδής Έλληνας πατριώτης που πίστευε στην εξάπλωση της φυλής του και εργαζόταν για το σκοπό αυτόν» (από το βιβλίο του Τζωρτζ Χόρτον, Η Μάστιγα της Ασίας, εκδόσεις Καθημερινή, Οκτώβριος 2022, σελ. 126-127).
Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος στο βιβλίο του «Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης», προσεγγίζοντας το μαρτυρικό τέλος του δυναμικού ιεράρχη, καταλήγει σε μια ρηξικέλευθη και πρωτοποριακή ερμηνεία, αποδίδοντας τον θάνατό του όχι σε μια τυχαία έξαρση του φανατισμού του εξαγριωμένου τουρκικού όχλου, αλλά στον υπολογισμένο πολιτικό σχεδιασμό του βαθέως τουρκικού κράτους, που αποσκοπούσε να στερήσει από την Ελλάδα μια άξια και ικανή εθνική ηγεσία.
Αξίζει να παρακολουθήσουμε με προσοχή τον ενδιαφέροντα συλλογισμό του:
«Θα ήταν αφελές να αποδώσουμε την δολοφονία [εννοεί του Χρυσοστόμου Σμύρνης] στην εκδικητικότητα του Νουρεντίν ή στη θηριωδία του τουρκικού όχλου. Επρόκειτο για πράξη πολιτική. Η εξόντωση του Χρυσοστόμου ήταν προσχεδιασμένη. Δεν τον τιμώρησαν για όσα έπραξε αλλά για όσα θα έπραττε εναντίον τους, αν φυσικά επιζούσε. Σκότωσαν τον μελλοντικό Ηγέτη της Ελλάδος. Τον άνθρωπο –τον μόνο άξιον– προς τον οποίο θα προσέβλεπε σύσσωμο το έθνος μετά την Καταστροφή, τον Ηγέτη που σε καμμιά περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την Αν. Θράκη, που θα ενοποιούσε σε βραχύ χρόνο τον προσφυγικό και ελλαδικό πληθυσμό, που με την πυρέσσουσα δραστηριότητά του θ' ανόρθωνε ηθικά και υλικά το κράτος και σε καμμιά περίπτωση δεν θα επέτρεπε να παγιωθεί ως πολιτική νοοτροπία η αντίληψη περί «χαμένων πατρίδων» (Καργάκος, Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης, ό.π, σελ. 121).
ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ DNA
Σήμερα, βλέποντας κανείς την πνευματική και ηθική σήψη, που έχει διαβρώσει τα θεμέλια της παραπαίουσας ελληνικής κοινωνίας, αδυνατεί να πιστέψει ότι το αιματοβαμμένο ράσο του Εθνομάρτυρος Μητροπολίτη Σμύρνης αποτελεί μέρος της εθνικής και θρησκευτικής μας κληρονομιάς, καθώς θεωρεί αδιανόητη την σημερινή κατρακύλα του ελληνικού λαού, από τα σπλάχνα του οποίου αναδεικνύονταν κάποτε πνευματικά αναστήματα απαράμιλλου θάρρους και αγωνιστικότητας.
Δυστυχώς, η επικράτηση της κουλτούρας του εθνομηδενισμού και της αποϊεροποίησης των πάντων επέφερε νομοτελειακά την τροποποίηση του εθνικού και πατριωτικού DNA του ελληνικού λαού, με αποτέλεσμα οι σημερινοί πολίτες, είτε να αγνοούν τον σύγχρονο Μεγαλομάρτυρα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, είτε να στέκονται παγερά αδιάφοροι ενώπιον της αυτοθυσίας και της προσφοράς του, απορρίπτοντας –στην εποχή του τεχνολογικού πολιτισμού– ως ξεπερασμένες τις ηρωικές και αγιασμένες μορφές του Γένους, από τις οποίες όμως γαλουχήθηκαν, καθοδηγήθηκαν και εμπνεύστηκαν ολόκληρες γενιές Ελλήνων.
Οι Νεοταξίτες ινστρούχτορες, προετοιμάζοντας την «Νέα Ελλάδα» της μηδενικής ιστορικής γνώσης, απομακρύνουν από την σχολική εκπαίδευση ηρωικά πρότυπα διαχρονικής αξίας, στα οποία αφιερώνονται (για «ξεκάρφωμα») ελάχιστες μόνο αράδες στα βιβλία της Ιστορίας, αντί να αποτελούν ανεξάντλητη πηγή διαρκούς έμπνευσης και φιλοπατρίας. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει δομηθεί αριστοτεχνικά, ώστε να οδηγεί βαθμιαία στον αφελληνισμό των μαθητών και στην απαξίωση της ορθόδοξης πίστης, ενώ την ίδια στιγμή καλλιεργεί με δόλιο τρόπο την διεθνιστική αντίληψη και νοοτροπία, που γελοιοποιεί και χλευάζει ως αναχρονιστική κάθε αναφορά στο Έθνος και στην Εκκλησία.
Η εξαγιασμένη φυσιογνωμία του ατρόμητου Ιεράρχου εκνευρίζει αφάνταστα τους εθνικούς αποδομητές, οι οποίοι επιχειρούν να σπιλώσουν και να υποβαθμίσουν την αξία της εμπνευσμένης ηγεσίας του στην Μικρασιατική Άμυνα, περιορίζοντας στο ελάχιστο κάθε ιστορική αναφορά στο πρόσωπό του για να επέλθει γρηγορότερα η λησμονιά της θυσιαστικής του προσφοράς.
Δεν συνιστά υπερβολή να ισχυριστούμε ότι το σχολείο του 21ου αιώνα εργαλειοποιείται από τους Νεοταξίτες πολιτικούς, με σκοπό την υλοποίηση του δολερού σχεδίου της αντίχριστης υπερεθνικής ελίτ, σύμφωνα με το οποίο επιδιώκεται η διαμόρφωση μιας απόλυτα ελεγχόμενης και επιτηρούμενης κοινωνίας με υπάκουους και αριθμοποιημένους πολίτες, και επομένως οι ηρωικές μορφές σαν του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου πρέπει να εξοβελιστούν από την συλλογική ιστορική μνήμη, αποτελώντας «κακά παραδείγματα», επειδή υπενθυμίζουν στους πολιτισμένους λαούς τα διαχρονικά ιδεώδη και τις αξίες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Η ΕΛΛΑΔΑ «ΖΩΝΤΑΝΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ»
Σε βάρος του ελληνικού λαού έχει εξαπολυθεί εδώ και δεκαετίες μια καλά ενορχηστρωμένη, συνεχιζόμενη και άρτια μεθοδευμένη επίθεση, που πλήττει κυρίως την ιστορική, εθνική, γλωσσική και θρησκευτική του υπόσταση, με σκοπό να δημιουργηθεί μια νέα γενιά Ελλήνων, αποκομμένη από τις ρίζες της, η οποία όμως θα έχει εκπαιδευτεί κατάλληλα, προκειμένου να υιοθετεί άκριτα και βιαστικά κάθε ευφάνταστη τεχνολογική εφαρμογή, αλλά να αγνοεί τις εθνικές και θρησκευτικές της παραδόσεις.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε την παρακάτω κραυγαλέα αλήθεια, που διεκδικεί την προσοχή μας, όσο εμείς σκρολάρουμε πληκτικά και βαριεστημένα στο κινητό μας: Αν δεν αναβαπτιστούμε, το ταχύτερο δυνατό, στα νάματα της Ελληνοχριστιανικής Παραδόσεως, απειλείται η εθνική μας επιβίωση.
Καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της μετάλλαξης της Ελλάδας σε «ζωντανό νεκροταφείο» πνευματικά απονεκρωμένων ανθρώπων, οι οποίοι θα ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τον «επιούσιο άρτο», την ακρίβεια, τις τιμές του ρεύματος και για τα φθηνά θεάματα της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, ενώ την ίδια στιγμή θα παρακολουθούν παθητικά και αδιάφορα τον ευτελισμό και την καταβαράθρωση του διεθνούς κύρους και της εθνικής αξιοπρέπειας της πατρίδας, αποτελώντας τον πιο αδύναμο κρίκο στην μακραίωνη και ένδοξη ιστορία του Ελληνισμού!
Το μαρτυρικό τέλος του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου συνιστά μια διαρκή υπόμνηση του ιστορικού χρέους του Ελληνικού λαού να διαφυλάξει την εθνική ακεραιότητα της Ελλάδας, παραδίδοντας στις επερχόμενες γενεές μια ελεύθερη, περήφανη και αδούλωτη πατρίδα, που θα αποτελεί το πνευματικό λίκνο της παγκόσμιας Ορθοδοξίας και κέντρο αναφοράς των πανανθρώπινων αξιών και ιδανικών.
Την ίδια στιγμή, η εκούσια θυσία του φωτισμένου Ιεράρχου μάς καλεί να αποτινάξουμε τα βάρη της υλοφροσύνης, της δουλοπρέπειας και ενός ρυπαρού οπισθοδρομικού προοδευτισμού –στο όνομα του οποίου ρίχνονται στην πυρά του μεσαιωνικού σκοταδισμού οι αξίες και τα ιδανικά της παράδοσης, του πατριωτισμού και της αυτοθυσίας– και να στραφούμε σε μια Ελληνο-Χριστοκεντρική παιδεία, που θα καλλιεργεί την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των μαθητών, προπαρασκευάζοντας και διαπαιδαγωγώντας τους αυριανούς ήρωες και μάρτυρες της Πίστης και του Έθνους.
Ιδιαίτερα σήμερα, που τα νέφη των ποικίλων εθνικών απειλών συσσωρεύονται επικίνδυνα πάνω από τον ελληνικό ουρανό και η Ελλάδα είναι εντελώς ανυπεράσπιστη και προδομένη από την εγχώρια πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία εμφανίζεται ιδιαίτερα πρόθυμη να χειραγωγήσει τον ελληνικό λαό, προπαγανδίζοντας την αναγκαιότητα του «φιλικού διακανονισμού» με την Τουρκία του status quo στο Αιγαίο για χάρη της ειρήνης και της ασφάλειας, έχουμε ανάγκη να αντλήσουμε πνευματική δύναμη από τα διαχρονικά σύμβολα λεβεντιάς, ηρωισμού και αγιότητας της Ιστορίας μας.
Στην παρούσα εξαιρετικά δύσκολη χρονική συγκυρία, όπου λυσσομανάει ο άνεμος της σατανοκίνητης woke κουλτούρας, απειλώντας να ξεριζώσει το αειθαλές δένδρο των εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων, παρασύροντας τους λαούς στην δίνη της αποχαυνωτικής παγκοσμιοποιήσεως και βυθίζοντάς τους στην άβυσσο της ιστορικής λήθης και άγνοιας, ξεπροβάλλει μέσα από τους καπνούς της φλεγόμενης Σμύρνης η αγιασμένη και ηρωική μορφή του σεπτού Ιεράρχου Χρυσοστόμου, η εκούσια θυσία του οποίου φωταγωγεί τον δρόμο της αρετής, της φιλοπατρίας και της αυταπάρνησης.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωγτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στις 15-9-2024, στο φύλλο της «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», σελ. 59.
Πηγή:https://kvathiotis.substack.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου