(ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ – ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ)
Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Φαίνεται, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὅτι δημιουργεῖται «παράδοση» ἐκκλησιολογικοῦ πόνου καὶ στὸ σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τοῦ Περιστερίου ἀπὸ τὴν Ἱ. Μητρόπολη, ἀπὸ «ἐπισκόπους» της, σὲ κρίσιμες περιστάσεις – φάσεις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως (παράδειγμα) στὴν ἐποχὴ τοῦ Σεραφειμικοῦ καθεστῶτος καὶ σήμερα, ἐπὶ Ἱερωνύμου Β΄.
Ἂν ἀνατρέξουμε στὸ Σεραφειμικὸ καθεστώς, ὁ τότε Μητροπολίτης Περιστερίου Ἀλέξανδρος Καντώνης, ὁ «ναυαγήσας οἰκτρῶς εἰς τὴν ὑπέροχον καὶ Ἀποστολικὴν ἕδραν τῆς Μητροπόλεως Φιλίππων» (κατὰ τὸν Μητροπολίτην Ἐλευθερουπόλεως κ. Ἀμβρόσιον), ὁ «ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου» (κατὰ τοὺς «Ἀθωνικοὺς Διαλόγους»), εἶχε δημιουργήσῃ κρίση ἠθική, πνευματική, στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ περὶ Καζαντζάκη∙ δηλώσεις ἐνδεικτικῆς φθορᾶς, ποὺ οἱ ἀκούοντες εὔκολα ὁδηγοῦνται σὲ ἐξελισσόμενη δια-φθορά, σὲ χαλαρότητα τῶν πνευματικῶν ἀντιστάσεων ἔναντι τῆς ἁμαρτίας. Οἱ δηλώσεις του λειτούργησαν ὡς κάλεσμα συμπυκνωμένης ἀποστασίας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Λογικὴ∙ εἶπε σχετικὰ στὸν «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ»: «Πολλοὶ εἶπαν τὸν Καζαντζάκη ἄθεο, ἄπιστο, ἀφορισμένο. Ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τὰ εἶπε ἡ Ἐκκλησία. Τὰ εἶπαν ὁρισμένα πρόσωπα ποὺ ὅπως σὲ κάθε κοινωνία, εἶναι καὶ θερμόαιμα καὶ ὑπερβολικὰ συντηρητικά, ποὺ δὲν θὰ πῶ μόνον στενοκέφαλα, ἀλλὰ καὶ διεστραμμένα».
Στὸ περιοδικὸ «ΦΥΛΑΚΕΣ» (18 Μαΐου 1977), διαβάζουμε (γιὰ τὸν Μητροπολίτη Περιστερίου) τὸ σχόλιο (σελ. 7η):
«Εἶναι, ὑπὲρ τοῦ αὐτομάτου διαζυγίου, ὑπέρ τῆς «πλέριας δημοτικιὰς» εἰς τὴν ὑμνογραφίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπὲρ τῆς φιλελευθέρας Σοδομιτικῆς Σουηδίας, ὑπὲρ τῆς καταργήσεως τοῦ ράσου, ὑπὲρ τῆς πρώτης χούντας, ὑπὲρ τῆς δευτέρας χούντας, ὑπὲρ τῆς συνάψεως διπλωματικῶν σχέσεων μὲ τὸ Βατικανὸ ζηλεύσας κενὴν θέσιν Καρδιναλίου...».
Σήμερα ἐπὶ οἰκουμενιστικῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας (Ἱερώνυμος Β΄) παρατηρεῖται ἀπομάκρυνση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (σὲ τρεῖς Μητροπόλεις) ἀπὸ τὴν παραδοσιακὴ θέση Του στὴν Ἁγία Τράπεζα. Στὴν πραγματικότητα συνιστᾶ (αὐτὴ ἡ ὁρατὴ ἀπομάκρυνσή Του) ἀποσύνδεση τοῦ νοῦ ἀπὸ τὸν ἐσταυρωμένο Κύριο, ἀντίθετα δηλ. ἀπὸ τὴν ἐντολή, κανονιστικὴ βάση, ποὺ τονίζει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τί ἐν ὑμῖν εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. Β, 2).
Ἑρμηνεία: «Δὲν σᾶς ἔδειξα ὑπεροχὴν λόγου, διότι δὲν ἐθεώρησα ἐπιτετραμμένον νὰ γνωρίζω τίποτε ἄλλο μεταξύ σας παρὰ μόνον τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον ὄχι ὡς βασιλέα ἔνδοξον, ἀλλ’ ἐσταυρωμένον» (Παν. Τρεμπέλας).
Αὐτὴ ἡ πράξη, ἡ μεθοδολογία ἀπομακρύνσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου, μοῦ θυμίζει ἐκτενὲς ἄρθρο τοῦ κ. Αὔγουστου Μπαγιόνα στὸ περιοδικὸ «Θεωρία καὶ Κοινωνία» μὲ τίτλο: «Ὑλιστικὲς ἀπόψεις γιὰ τὴν παιδεία στὸν γαλλικὸ Διαφωτισμὸ» (Σελ. 9)∙ ἐκεῖ διαβάζουμε (γιὰ τὴ Μέθοδο):
«Οἱ Γάλλοι ὑλιστὲς φιλόσοφοι θεωροῦν τὴ μέθοδο περισσότερο διαδικασία ποὺ ἀκολουθεῖται πράγματι γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ κάποιος θεωρητικὸς ἢ πρακτικὸς σκοπὸς καὶ λιγότερο σύστημα κανόνων ἢ ἀρχῶν ποὺ θεμελιώνει λογικὰ μιὰ ἐπιστημονικὴ ὑπόθεση, ἐπιτρέπει τὸν ἔλεγχο τῆς εὐρετικῆς της ἀξίας ἢ τὴν συγκρότηση μιᾶς ἐπιστημονικῆς θεωρίας. Ἔτσι ὁ Helvetius ὑποστηρίζει ὅτι μέθοδος «εἶναι τὸ μέσο ποὺ χρησιμοποιοῦμε γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε τὸ σκοπό μας».
1ο Σχόλιο: Οἱ ἱστορικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς ἀναλογίες, σήμερα, μᾶς πείθουν ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι Μέθοδος∙ μήπως εἶναι ἀπαρχὴ «δικαιώσεως» τῶν Ἑβραίων, ὅτι συλλογικὰ εἶναι «ἀνεύθυνοι»;
Οἱ σημερινοὶ Ἐπίσκοποι, ὀπαδοὶ τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης, σκέπτονται περισσότερο «Λογικὰ» καὶ «Ἀνθρωπολογικὰ» παρὰ Θεολογικά, ἔστω καὶ ἐὰν ἰσχυρίζονται τὸ δεύτερο, μιὰ Πρακτικὴ Θεολογικὴ διάσταση δηλ. (τέλος σχολίου).
Στὸ Ὀρθόδοξο Θεολογικὸ Σύμπαν, δὲν ὑπάρχει πλευρά – χῶρος ποὺ νὰ δικαιολογῇ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ἀντίθετα:
Α) Ἁγίου Νικοδήμου – ΧΡΙΣΤΟΗΘΕΙΑ, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 406-407:
«Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ φέρουν Σταυρὸν ἐπὶ τοῦ στήθους πρὸς ἔνδειξιν ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ πρὸς ἀποτροπὴν κάθε κακοῦ».
Β) «Τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ὡς καὶ νὰ φέρη τὶς αὐτὸν ἐπὶ τοῦ στήθους, μεταπίπτει εἰς ἀπομίμησιν ἄνευ ἀξίας τινὸς ἢ ὠφελείας, ἐὰν συγχρόνως δὲν πάλλη ὁ ἐσωτερικὸς ἡμῶν ἄνθρωπος ἐξ εὐγνωμοσύνης, διεγειρομένης ἐκ τῆς πίστεως εἰς τὸν ἀπολυτρωτικὸν σταυρικὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἰσχύν, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἐκ τοῦ Θανάτου Αὐτοῦ» (Ἀρχαὶ καὶ Χαρακτὴρ τῆς Χριστ. Λατρείας, Π.Ν. Τρεμπέλα, ἔκδ. Β΄, Ἀθῆναι 1933, σελ. 84).
2ο Σχόλιο: Αὐτὴ ἡ ἀνωτέρω ρωμαλέα – μαχητικὴ θέση τοῦ μακαριστοῦ Παν. Τρεμπέλα, θέτει φραγμὸ στὴν οἰκουμενιστικὴ πλαστικότητα τῶν ἐπιδιώξεων τῶν οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, ποὺ ἀδιάκοπα Μεταπατερικῶς φλυαροῦν! (τέλος σχολίου).
Γ) «Ὁ Τερτυλλιανός, ἀναφερόμενος εἰς τὰς λεπτομερείας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ὁμιλεῖ περὶ τῆς σφραγίσεως τοῦ μετώπου διὰ τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ, τὴν ὁποίαν ἔδει νὰ ποιῇ ὁ πιστὸς κατὰ πᾶσαν ἔξοδον καὶ εἴσοδον, κατὰ τὰς τραπέζας, τὰ λουτρά, τὰς κοίτας κ.λπ» (Π.Ν. Τρεμπέλα, ἐνθ. Ἀνωτ. Σελ. 202)».
Δ) Τί λέει – διδάσκει ὁ Δαμασκηνός, ὁ Ὑποδιάκονος καὶ Στουδίτης:
«Ὅταν σφραγίζωμεν τὸν ἑαυτόν μας μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ, εὔκολα νηστεύομεν καὶ ἐγκρατευόμεθα∙ διότι αὐτὸς ὁ Σταυρὸς εἶναι δύναμις καὶ στερέωμα τῶν ἀγαθῶν ὅλων∙ ἀπ’ αὐτὸν τελειώνονται ὅλα τὰ μυστήρια τῆς πίστεώς μας, ἀπ’ αὐτὸν στεφανόμεθα, ἀπ’ αὐτὸν ἁγιαζόμεθα κἂν θέλουσιν οἱ Ἱερεῖς νὰ λειτουργήσουν, κἂν θέλουν οἱ ἀρχιερεῖς νὰ χειροτονήσουν, μὲ αὐτὸν τὸν Τίμιον Σταυρὸν πληρώνουν ὅλα...» (Θησαυρὸς Δαμασκηνοῦ – Ὑποδιακόνου καὶ Στουδίτου, οἶκος Μιχ. Ἰ. Σαλιβέρου, σελ. 409).
3ο Σχόλιο: Σ’ ἀντίθεση μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς κατευθύνσεις τῆς ἐποχῆς μας, οἱ Ὀρθόδοξοι συνειδητοὶ κάτοικοι τῆς Ι. Μ. Περιστερίου (Ἀττικῆς) ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀπορρίπτοντες τὴν «πρωτοτυπία» τοῦ Μητροπολίτη.
Αὐτὴ ἡ στάση τους ἀνανεώνει τὶς Ὀρθόδοξες δυνάμεις τῆς Πατρίδας μας, ποὺ ἔχει μείνη στάσιμη σὲ ἐποχὴ ἔντονα Ἀντι-Σταυρικὴ (τέλος σχολίου).
Ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μου, ἀντιλαμβανόμενος τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν Ὀρθόδοξη στάση τους, νοερά – προσευχητικὰ εὑρίσκομαι μαζί τους.
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΩΝ ΧΡΟΝΟΣ
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου