Σοφία Μπεκρῆ: Κάλεσμα σωτηρίας

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

Μιὰ τιμητικὴ πρόσκληση μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἀγαθὸς Θεὸς τὴν Κυριακὴ τῶν Προπατόρων (ΙΑ’ Λουκᾶ). Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, μᾶς καλεῖ, διὰ τοῦ ἀπεσταλμένου δούλου Του, τοῦ Υἱοῦ Του, νὰ συμμετάσχωμε στό «λογικό» Του δεῖπνο (Λουκ., ιδ’ 16-24).

Οἱ Πατέρες βλέπουν πίσω ἀπὸ τὶς δικαιολογίες τῶν κεκλημένων, ποὺ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση, διαφορετικὰ πάθη: τὸ πάθος τῆς ἀργίας καὶ περιεργείας, γιὰ ὅποιον «ἀγρὸν ἠγόρασε», τὸ πάθος τῆς φιλοϋλίας, γιὰ ὅποιον «ζεύγη βοῶν ἠγόρασε πέντε», καὶ θέλει νὰ τὰ «δοκιμάσῃ», νὰ γευτῆ, ὅπως ἑρμηνεύουν, τὶς χαρὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων, καὶ τὸ πάθος τῆς φιληδονίας, γιὰ ὅποιον «γυναῖκα ἔγημε καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναται εἰσελθεῖν» στήν «ἡτοιμασμένην» ὑπὸ τοῦ Θεοῦ Βασιλεία γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς Του. 

Ὁ Κύριος, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἄρνηση τῶν «ἀρχόντων», τῶν «ἐντὸς τῆς πόλεως», νὰ εἰσέλθουν, προσκαλεῖ πλέον, στὸ πνευματικό του δεῖπνο, τοὺς ταπεινοὺς τῶν «πλατειῶν» τῆς πόλεως, σ’ αὐτοὺς ποὺ διατρίβουν στίς «ὁδούς» τῆς ἀνομίας καὶ στούς «φραγμούς» τῆς ἁμαρτἰας, κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Αὐτοὺς τοὺς «ἀναγκάζει» νὰ εἰσέλθουν, μὲ τὴν δύναμη τοῦ λόγου Του, διότι ἡ ἁμαρτία τοὺς ἔχει τόσο πολὺ ὁδηγήσει ἔξω ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀπὸ μόνοι των δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ θελήσουν νὰ εἰσέλθουν. Γιὰ αὐτοὺς τοὺς ταπεινούς, ποὺ ἄλλοι χωλαίνουν στό «ὀρθό» βάδισμα, ἄλλους ἡ «τύφλωση» ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τοὺς ἐμποδίζει νὰ ἀντικρύσουν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἄλλοι ἔχουν κάποια «ἀναπηρία», κάποιο ψεγάδι, καὶ ὁ βίος των δὲν εἶναι ἄμωμος, καὶ ἄλλοι «πτώχευσαν» ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς Βασιλείας Του, γι’ αὐτούς, πάνω ἀπ’ ὅλα, προορίζεται ἡ πρόσκληση τοῦ Κυρίου γιὰ τὸ δεῖπνο Του.

«Πολλοὶ εἰσὶν κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Ματθ., κ’ 16). Σὲ μιὰ ἐμπνευσμένη ὁμιλία του στὴν Κυριακὴ τῶν Προπατόρων (ΙΑ’ Λουκᾶ), ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει: ὅτι δὲν ἦταν ὅλοι οἱ Προπάτορες τοῦ Κυρίου μας ἐκλεκτοί, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ συμπληρώσῃ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκλεκτῶν, ἀπηύθυνε τὴν πρόσκλησή Του καὶ στοὺς ἐκτὸς τῆς Ἰουδαίας, πρὸς τὰ ἔθνη, ποὺ μέχρι τότε ζοῦσαν «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ» τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Τελικά, «ἐκλεκτοί» εἶναι ὅσοι ἀποδέχονται τὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν σωτηρία των, γινόμενοι συνδαιτημόνες Του στὴν τράπεζα τῆς Βασιλείας Του. 

Ἐξ ἄλλου, ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος, τὶς ἡμέρες αὐτές, «ἐπτώχευσε ἐν σαρκί», ἔγινε ἀπὸ Θεὸς ἄνθρωπος, γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Ἐὰν θέλωμε, λοιπόν, καὶ μεῖς νὰ ἀποκτήσωμε τὴν Βασιλεία Του, «τὴν ἡτοιμασμένην ἡμῖν -τοῖς δικαίοις καὶ ἀγαθοῖς- ἀπὸ καταβολῆς κόσμου», χρειάζεται νά «πτωχεύσωμε» ἀπὸ περισσὲς μέριμνες καὶ ἀνάξιες λόγου ἀσχολίες, ποὺ μᾶς κρατοῦν διαρκῶς ἐμπερίστατους καὶ ἀπασχολημένους. Ἂς βροῦμε λίγο χρόνο γιὰ τὸν Κύριο καὶ ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὸ τιμητικό Του κάλεσμα, ἐφ’ ὅσον δὲν πρόκειται γιὰ κοινὸ δεῖπνο ἀλλὰ γιὰ τὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του καὶ τῆς σωτηρίας μας. Νὰ μὴν χάσωμε τὴν εὐκαιρία! Ἀμήν! Γένοιτο!

«Πᾶνος»