«Οὐδὲν καινὸν ὅλα κενὰ»
Μ. Χάκκας
Ὡς γνωστὸν κάθε νέος ὑπουργὸς Παιδείας μᾶς ἀπειλεῖ, ἔχει δυστυχῶς καὶ ἕνα «νέο ὅραμα» γιὰ τὴν Παιδεία. Καὶ ὑποστυλώνει τὸ «ὅραμα» του μὲ μιὰ ἐμβληματικὴ λέξη, μιὰ λέξη - σύνθημα, ποὺ σὰν ἀφηρημένο ἀναφορικὸ ὑποκατάστατο σημαίνει δυνητικὰ τὰ πάντα, χωρὶς στὴν πραγματικότητα νὰ περιέχει τίποτε.
Ἄς δοῦμε κάποιες λέξεις - καραμέλες, ποὺ ἀναθρώσκουν ἀνάλαφρες σὰν φυσαλίδες ἀέρος, «κελύφη ἔρημα ἐννοίας» ὅπως θὰ ἔλεγε κι ὁ Ροΐδης. Πλὴν τῆς χιλιομασημένης «μεταρρύθμισης» σ᾿ αὐτὸν τὸν τομέα διαπρέπουν λέξεις ποὺ ἔχουν πρῶτο συνθετικὸ τὴν πρόθεση «ἀνά». Ἀνανέωση, ἀνασυγκρότηση, ἀναγέννηση, ἀνακαίνιση, ἀναδόμηση, ὅλες γενικὲς καὶ ἀόριστες, γι᾿ αὐτὸ καὶ μεγάλης ἐμβέλειας, ὅπως διδάσκει ἡ κοινωνικὴ ψυχολογία.