9 Μαΐου, Αγίου Χριστοφόρου Μεγαλομάρτυρος

Το 2010 κατοικούσα στο Αιγάλεω τέτοια εποχή. Ένα πρωί χτυπάει το κινητό και ακούω από την άλλη γραμμή τον φίλο μου τον Αριστείδη σε τόνο πανικού: "Κώστα χρειάζομαι την βοήθειά σου. 

Έχω από νωρίς το πρωί κάνει όλες τις ετοιμασίες, κατέβασα με το ασανσέρ όλα τα πράγματα στο αυτοκίνητο, γιατί επείγει να κατέβω στο χωριό.  Άφησα φυσικά για το τέλος την κυρά Ελένη, αλλά πριν από λίγο χάλασε το ασανσέρ και αύριο θα έρθει τεχνικός να το φτιάξει. Τί να κάνω;". "Ηρέμησε" του απαντώ, "έρχομαι από 'κει".

Ο Αριστείδης μόλις είχε συνέλθει από λουμπάγκο, έμενε σε πολυκατοικία στο Θησείο, σε 4ο όροφο, η μητέρα του η κυρία Ελένη ήταν μια μικροκαμωμένη αδύνατη γιαγιά 90 ετών, σε καροτσάκι, σε κατάσταση άνοιας. Αποφάσισα να την πάρω στα χέρια, όπως κρατάμε τα μωρά, το ένα χέρι κάτω από την πλάτη και το άλλο κάτω από τα γόνατα. Δεν ήθελα να ρισκάρω να κρεμαστεί από πίσω μου, μην τραβήξει τα χέρια της από τον λαιμό μου και να μου φύγει στις σκάλες.

Σαν φτερό κατέβηκα στον 3ο όροφο. Από την μέση όμως της επόμενης σκάλας άρχισαν τα δύσκολα. Στο τέλος τα κατάφερα, αλλά πόναγαν απίστευτα τα χέρια μου, και μέχρι την στιγμή που έβαλα τη γιαγιά στο αυτοκίνητο και της πέρασα την ζώνη, νόμιζα ότι οι τένοντές μου θα σπάσουν!

Το μεσημέρι μίλησα με ένα καλό μου φίλο τον Μιχάλη, που ζει στην Κάλυμνο, και είναι πολύ της εκκλησίας. Τού περιέγραψα με κάθε λεπτομέρεια την φάση αυτή με την κυρα Ελένη. Την αδρεναλίνη μου που χτύπησε κόκκινο, τον φόβο μου μην μού φύγει από τα χέρια, πώς από τον 2ο όροφο μέχρι το ισόγειο ένιωθα σε κάθε σκαλί να προστίθεται από ένα ακόμα κιλό, και ότι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τόσο βάρος στα χέρια μου, ουδεμία σύγκριση με μετακομίσεις.

Μόλις τελείωσα την αφήγησή μου, πήρα την εξής απάντηση: " Τί λες τώρα!!!.. με έκανες κι ανατρίχιασα. Τα ίδια λόγια είπε και ο Άγιος Χριστόφορος όταν μετέφερε στην πλάτη του τον Χριστό! Και σήμερα είναι του Αγίου Χριστοφόρου! " (διαβάστε εδώ)

Όλα καλά ως εκεί αγαπητοί μου αναγνώστες. "Εντυπωσιακή σύμπτωσις" είπα από μέσα μου. Αλλά δεν είχε τελειώσει ακόμα η όλη ιστορία..

Το ίδιο απόγευμα, εκεί που έψαχνα κάτι κλειδιά, που θυμόμουν ότι είχα ακουμπήσει στην βιβλιοθήκη, βλέπω όρθια, ακουμπισμένη σε ένα βιβλίο, μια από αυτές τις πλαστικοποιημένες εικονίτσες-αγιογραφίες που γνωρίζουμε όλοι μας. Την αναγνώρισα αμέσως: Ο Άγιος Χριστόφορος Φέρων Τον Χριστό. Δεν θυμόμουν να την είχα ξαναδεί αυτή την εικόνα στο σπίτι. 

Ρώτησα και την συγκάτοικό μου μήπως την έφερε αυτή, αλλά μού είπε ότι την έβλεπε για πρώτη φορά. Βρισκόμουν πλέον στο σημείο που σταματούν οι συμπτώσεις.. και αρχίζουν τα θαύματα. Κατάλαβα ότι από το ξεκίνημα της ημέρας ο Άγιος με είχε βάλει στο μάτι, με την καλή έννοια. Η εικονίτσα αυτή βρίσκεται ακόμη, μέχρι αυτή την στιγμή, σε ένα θηκάκι πάνω από το ντεπόζιτο της μηχανής μου.

Σήμερα το πρωί παρευρέθηκα στην Θεία Λειτουργία του πνευματικού μου, που ονομάζεται π.Χριστοφόρος (ναι, με άλλο τονισμό - και να τόν χαίρομαι!) και όλα τα πνευματικά του παιδιά τού πήγαμε γλυκά. Μάς είχε και κεράσματα στο πέρας της ακολουθίας και μάς καθησύχασε ότι όλα αυτά τα γλυκά, τα οποία δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να τα καταναλώσει ο ίδιος, θα μοιραστούν σε φτωχές οικογένειες του Ταύρου, οι οποίες όντως είχαν αρχίσει να καταφθάνουν εν τω μεταξύ.

ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
 

Χριστόν φέρων ἔνδοξε, ἐν τῇ ψυχῇ σου, ἰσχυρῶς κατέβαλες, τῶν ἐναντίων τάς ἀρχάς· διό Χριστόν ἐκδυσώπησον, ὦ Χριστοφόρε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Πηγή:https://diodotos-k-t.blogspot.com/

«Πᾶνος»