«Πάντα
ματαιότης τα ανθρώπινα». «Τα πάντα ματαιότης». Είναι το καταστάλαγμα
της σκέψεώς μας σε ήρεμες ώρες. Από τον πιο μορφωμένο ως τον πιο
αμόρφωτο, είτε μετά από μια συζήτηση σοβαρή, είτε μετά από κηδεία που
ακούνε το σχετικό τροπάριο που τόσο εντυπωσιάζει, είτε σε στιγμές που
φιλοσοφούν και σκέφτονται λογικά, συμφωνούν σ’ αυτή τη διαπίστωση.
Φθαρτά
και πρόσκαιρα τα υλικά και γήινα. Περιορισμένης σημασίας και ανάξια για
το ενδιαφέρον μας «όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον». Μόνον αυτά που
ξεπερνούν του θανάτου τα όρια έχουν αξία πραγματική. Για τούτο και
πολλοί μη θέλοντας να πιστέψουν σε ζωή μεταθανάτιο απογοητεύονται ή
ρίχνονται με επιθυμία ασίγαστη στην απόλαυση των υλικών αγαθών.